Wielkowąż Plamisty
| Wielkowąż Plamisty | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Węże |
| Nastawienie | Neutralne lub wrogie |
| Odżywianie | Mięsożerne |
| Występowanie | Wyspy i puszcze tropikalne |
| Populacja | Niska |
Spis treści
Wygląd
Wielkowąż plamisty, określany także jako wężysko bycze czy też żółwiożer pstry, a przez uczonych i magów terminem Titanoboa, jest wężem dusicielem zamieszkującym tropikalne wyspy tak Alaranii, jak i odległych lądów. Zwierzę to -zapewne z braku naturalnych wrogów w postaci dużych drapieżnych ssaków wyewoluowało w prawdziwego olbrzyma. Dusiciel ten zazwyczaj osiąga długość w przedziale od niecałych trzech (12 m) do około czterech prętów (15 m), a ludowe klechdy głoszą, iż widywane były gady nawet siedmioprętowe. Dorosły osobnik waży jedyne 28,4 cetnara (1,15 tony), chociaż dłuższe węże mogły mieć większą masę. Żółwiożer pstry w najszerszym odcinku cielska liczy 3,4 stopy (~1 m) grubości. Gad ten posiada zazwyczaj maskujące umaszczenie, czyniące go trudnym do wypatrzenia w gęstym lesie deszczowym: nieregularne łaty jak u innych dusicieli bądź cętki przypominające wzór sierści konia maści tarantowatej. Niekiedy zdarzają się pozbawione tego deseniu osobniki albinotyczne oraz melanistyczne (całkowicie czarne lub o wzorze ledwie przebijającym spod ciemnego tła).
Odżywianie
Wężysko bycze jest z reguły w swym środowisku drapieżcą szczytowym. Żywi się wszystkim, co zawiera choćby odrobinę mięsa - tak na lądzie, jak i w zbiornikach czy ciekach wodnych. Poluje na zwierzęta, które wpadną mu pod pysk: ryby bądź salamandry, nieraz równych rozmiarów, co on sam. Chętnie posila się żółwiszczami i krokodylowatymi, w tym pospolitymi w tropikach kajmanami. Żywi się ponadto mięsem ssaków oraz nielotnych ptaków. Drapieżnik ten gustuje również w jajach - zarówno gadzich, jak i ptasich. Ofiary wpierw dusi, owijając się wokół nich, a następnie połyka w całości. Jaja miażdżone są dopiero wewnątrz przewodu pokarmowego gada i trawione wraz ze skorupami. Dowiedziono, że wśród przedstawicieli tego gatunku kanibalizm jest dość powszechny.
Zachowanie
Titanoboa żyje samotnie z wyjątkiem tylko na okres godowy, a i to przez krótką chwilę (w odniesieniu do potencjalnej długości życia tego olbrzyma). Samce splatają się w bratobójczym boju, próbując ustalić, który z nich ma większe prawo do napotkanej samicy. Nieraz pokonany rywal jest tak wycieńczony bądź ranny, że ginie w trakcie starcia. Samice chowają się w zagłębieniach w ziemi, pod korzeniami drzew lub zasiedlają jaskinie, gdzie wysiadują kilkadziesiąt dorodnych jaj, oplatając je swymi ciałami. Po około pół roku wykluwają się małe wężyki, które od tego momentu muszą radzić sobie same.
Informacje dodatkowe
Mięso wielkowęża stanowi przysmak wyspiarzy, dlatego też organizowane są wielkie łowy na ten gatunek gada. Eskapady te nierzadko bywają okraszone krwią myśliwych, później czczonych na równi z duchami przodków czy bóstwami. Jaja wielkiego dusiciela są cenionym źródłem substancji odżywczych, jednakże rzadko można napotkać niepilnowane gniazdo tego gada. Ze względu na olbrzymie ryzyko, z którym wiąże się zdobycie tego rodzaju żywności, osiąga ona na rynkach niekiedy bajońskie ceny. Zdobywca jaj tego gatunku traktowany jest przez miejscową społeczność niczym szlachcic bądź członek starszyzny plemiennej.
Ze względu na swe okazałe rozmiary, żółwiożery pstre bywają trofeum łowieckim możnych tego świata. Niejeden król, książę czy hrabia wiele by oddał, by mieć w kolekcji to niezwykłe zwierzę: żywe lub martwe.
Skóra wielkowęży używana jest do wyrobu ekskluzywnej galanterii, chętnie noszonej przez wyższe klasy społeczne. W dalekich krajach tego typu dobra osiągają niekiedy zawrotne ceny, jednak popyt nie maleje.
