Wilkor
| Wilkor | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Psowate |
| Nastawienie | Przyjazne, neutralne, lub wrogie |
| Odżywianie | Mięsożerne |
| Występowanie | Alarania |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Wilkor, zwany także wilkiem straszliwym, złowrogim tudzież przerażaczem jest największym psowatym, jakiego nosiła na sobie Alarania. Na pierwszy rzut oka przeciętny przedstawiciel gatunku przypomina przerośniętego, bardziej umięśnionego wilka szarego lub zwyczajnego psa domowego z bardziej prymitywnych ras. Jest też, po wilku zielonym, najbarwniejszym przedstawicielem rodziny. Maść jego okrywy skórnej może zatem przybierać następujące kolory: od bieli, przez żółcie, pomarańcze, róże, czerwienie, zielenie, fiolety (w tym indygo, lawendę i wrzos) po oberżynę, szarości, brązy i czerń. Zdarzają się, rzecz jasna, przedstawiciele tego gatunku obdarzeni pstrymi cętkami, czym przypominają likaony, zwane gdzieniegdzie wilkami kolorowymi. W przypadku wilkora obserwuje się także zmianę szaty z letniej na zimową, a w regionach tropikalnych zwierz linieje przed pierwszymi deszczami i z oznakami pory suchej. Wilk ten osiąga rozmiary zbliżone do wilka zielonego, z którym dzieli część terenów łowieckich, jednak, co ciekawe, obaj krewniacy nie zwalczają się wzajemnie, ba, mogą tworzyć watahy mieszane.
Odżywianie
To najstraszliwszy z drapieżców, jakiego kiedykolwiek widziała Alarania. Połasi się niemal na wszystko, co jest wystarczająco duże i nie czmychnie prędziutko z pola widzenia tego wilczyska. Spokojnie zaatakuje giganty alarańskiej fauny: trąbowce, wielkie ptaki biegające, olbrzymie leniwce naziemne czy nosorożce. Jedynie bezrożce i największe zauropody mogą spać spokojnie, gdyż ten drapieżnik krzywdy zrobić im nie może. Oczywiście pojedynczy wilkor dopadnie co najwyżej konia czy łosia, jednak wataha złożona z kilkunastu osobników jest zdolna do powalenia i zabicia wielkiego leniwca, a kilkadziesiąt bez trudu poradzi sobie ze słoniem lub mamutem. Jako jedyny - poza humanoidami- jest naturalnym wrogiem wielkozwierza gnuśnego oraz olbrzymich pancerników. Niekiedy osobniki z ciepłych regionów łuski polują na młodociane zauropody, lecz są to łowy sporadyczne.
Zachowanie
Wilkor jest zwierzęciem bardzo społecznym - nawet jak na psie standardy -, watahy tego gatunku mogą spokojnie przekraczać 150 osobników, gdy tylko warunki środowiska na to pozwalają. Jako jeden z nielicznych może przyjmować inne -poza wilkami- gatunki w obręb swego stada. Najczęściej są to lwy stepowe i strachopióry. Pozostałe tajniki behawioru są zbliżone do pobratymców, a więc wilka zielonego (któremu wilk straszliwy zresztą dał początek) oraz wilka szarego, toteż nie wymagają szerszego komentarza,
Informacje dodatkowe
Wilkor został udomowiony - tak jak jego kuzyn, wilk szary - w kilkunastu niezależnych procesach przez elfy, ludzi, krasnoludy i wampiry, a rasy psów zeń powstałe określa się mianem wargów bądź wilczysk.
Futro tego gatunku ma niebywałe wręcz właściwości termoizolacyjne i bardzo szybko schnie, nawet w dżdżystą pogodę lub przy obfitych opadach śniegu. Równać się z nim mogą chyba tylko zaimpregnowane magicznie tkaniny lub wytwory najznamienitszych kreomagatorów, jakich nosiła Alarania.
Wilk straszny posiada najdonośniejszy głos spośród wszystkich alarańskich psowatych. Jego złowieszcze wycie roznosi się na kilkadziesiąt staj, a niektórzy uczeni twierdzą, iż daje się je spokojnie usłyszeć z odległości jednego lub półtora smoka.
Większość uczonych uważa, że wilk zielony (Canis viridis) wyewoluował z wilkora właśnie. Niekiedy na sierści wilków strasznych obserwuje się komensalne mikroglony, które dodają zwierzęciu majestatu w oczach pobratymców i poprawiają kamuflaż podczas łowów z zasadzki. Czasami owi lokatorzy usadawiają się wewnątrz pustych w środku włosów okrywowych.
Co ciekawe, jako jedyny z dużych psowatych dostosował się do zamieszkiwania w tropikalnym lesie deszczowym. Zajmuje tam oczywiście niszę drapieżcy szczytowego.
