Szczurek Łąkolubny
| Szczurek Łąkolubny | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Myszowate |
| Nastawienie | Przyjazne lub neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Cała Alarania |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Szczurek Łąkolubny to gatunek gryzonia, który jak sama nazwa wskazuje, jest podgatunkiem popularnego szczura pospolitego, występującego w miastach. Nie sposób jednak pomylić szczurka łąkolubnego z innymi pobratymcami. Gryzoń ten nie należy do małych, dorosły samczyk może ważyć nawet sześć funtów i dorównywać swoją wielkością kotu. Szczurki posiadają też charakterystyczną, kędzierzawą, długą i gęstą sierść. Ich łapki i ogony są jednak łyse. Poza tym umaszczenie tego szczura może być wielobarwne. Najczęściej można spotkać osobniki szare, w beżowe łatki. Ale zdarzają się też takie gdzie sierść to plamy beżu, rudości, czerni i wszelakich odcieni szarości. Szczurki łąkolubne nigdy nie posiadają pasków, a zawsze nieregularne plamy. Rzadko można spotkać przedstawiciela tej rasy o jednobarwnym umaszczeniu. Sierść tego gryzonia jest niezwykle miękka i przyjemna w dotyku. Pyszczki mają stosunkowo krótkie, rozwinęły natomiast uszy, dzięki którym doskonale słyszą.
Odżywianie
Szczurki łąkolubne są roślinożerne. Jedzą orzechy, ziarna, owoce, ale przede wszystkim kwiaty występujące na łąkach, polach, czy polanach. Ich przysmakiem są kwiaty ostu, ale potrafią zjeść całą roślinę, powoli obgryzając liście, tak by kolce nie zrobiły im krzywdy. Zjadają też popularną na całym kontynencie, wyrośniętą już, lebiodę, która dla wielu gatunków, w tym stadium, jest trująca. Nie pogardzą bulwami, warzywami, młodymi pędami krzewów i drzew, grzybami, a nawet mchami. Nie potrafią wspinać się na drzewa, ale chętnie zjedzą orzechy, które spadną na ziemię. W dużej mierze gustują w roślinach, które przez większość humanoidów uważane są za chwasty.
Zachowanie
Szczurki Łąkolubne żyją w stadach, nie w koloniach. Ze względu na swój rozmiar nie tworzą ogromnych skupisk, wolą żyć w mniejszych społeczeństwach, w których mają pewność, że nie zabraknie pokarmu. Tworzą silne więzy rodzinne. Do humanoidów są nastawione neutralnie, ale łatwo dają się oswoić. Szczurki Łąkolubne żyją z dala od miast i dużych skupisk ludzi. Preferują łąki, obrzeża lasów, czy skupiska polan. Jeśli mają pod dostatkiem pożywienia na terenie żerowania nie zbliżają się do wiejskich spichlerzy. Prawdopodobnie jest to jedyny gatunek szczura, który bez większych szkód koegzystuje z człowiekiem i nie jest bezwzględnie uznawany za szkodnika. Złapanego szczura można oswoić i wytresować.
Informacje dodatkowe
Szczurki Łąkolubne nie mają tak złej sławy jak inne gatunki im podobne. Duże znaczenie ma to, że nie przenoszą one chorób, nie atakują zwierząt hodowlanych i trzymają się z dala od miast. Nie lubią hałasu i wolą żyć na skrajach terenów zalesionych, lub łąkach, gdzie kopią głębokie nory, w których mieszkają. Rzadko przeszkadzają człowiekowi. Mimo swoich dużych rozmiarów i diety roślinnej nie potrzebują ogromnych ilości pokarmu. Ich organizmy trawią większość naturalnych toksyn, a więc nie straszne jest im zjedzenie trującej rośliny, czy grzyba.
Na niektórych terenach szczurki łąkolubne są traktowane jak zwierzęta domowe, podobne psom, czy kotom. Można nauczyć je wielu sztuczek, łatwo się przywiązują, są cierpliwe, a wychowane z ludźmi nie robią krzywdy, nawet "tarmoszącym" je dzieciom. Lubia być głaskane i drapane po brzuchach. Z powodzeniem można je szczotkować, ponieważ taki zabieg traktują jak dodatkowe pieszczoty. Nie lubią samotności, do towarzystwa powinny mieć przynajmniej drugiego szczurka tej samej płci. Choć potrafią też koegzystować z innymi gatunkami. Zaprzyjaźnią się z kotem, psem, papugą, a nawet większymi gatunkami - zakładając, że drugi domownik, nie będzie chciał łąkoluba skrzywdzić.
