Mamut Eravalski
| Mamut Eravalski | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Słoniowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Głównie zachód Alaranii |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Mamut eravalskim, przypomina przerośniętego słonia o dość małych uszach. Skóra i sierść tych zwierząt zazwyczaj bywa w odcieniach brązu tudzież szarości, ale spotyka się też osobniki w kolorze czerwieni i pomarańczu. Bywają również mamuty melanistyczne - o skórze przypominającej mahoń i czarnej. Tak jak krewniacy z Północy i słonie, zwierzęta te dysponują ciosami - przekształconymi siekaczami, mylnie określanymi jako kły, które, tak jak u mamutów włochatych, mogą wyginać się w łukowato podczas przyrostu. Gatunek ten jest największym żyjącym przedstawicielem rzędu trąbowców.
Odżywianie
Mamuty te żywią się głównie trawą i ziołami, w czym przypominają włochatych kuzynów. Z rzadka jedzą liście drzew, krzewów czy krzewinek, a niekiedy także paprocie, skrzypy, mchy, grzyby i porosty. Uwielbiają banany oraz rośliny z rodziny kapustowatych. Niekiedy obdzierają drzewa z kory, by dostać się do pożywnego łyka, a samą okrywę tych roślin traktują jako środek zaradczy przeciw pasożytom.
Zachowanie
Mamut eravalski posiada podobny styl życia do mieszkającego w surowszym klimacie kuzyna i słoni. Jedną z niewielu różnic może być fakt, iż zwierzęta te potrafią skupiać się w stada o wiele liczniejsze niż włochaci krewniacy. Częściej też migrują w poszukiwaniu pożywienia i minerałów. Z reguły nie są agresywne, nawet młode samce okazują ogromny spokój, tak wobec siebie, jak wobec humanoidów. Natomiast samice z młodymi bywają bardzo agresywne. Samice wychowują dzieci wspólnie, tak samo też ich bronią, dlatego lepiej nie zbliżać się do samic z młodymi, kilka takich osobników jest w stanie zabić na raz wielu humanoidów. W stadach tych stworzeń panują bardzo zażyłe stosunki, dzieci wychowywane razem są ze sobą bardzo zżyte.
Informacje dodatkowe
Podejmuje się próby oswojenia tych mamutów, co nie należy do najłatwiejszych zadań, których wykonywanie obserwowano w historii ras rozumnych. Zwierzę to może ważyć nawet 247 cetnarów, mamy więc do czynienia z prawdziwym kolosem, którego rozmiary przewyższają jedynie bezrożce.
Ludy Południa i mniej cywilizowane społeczności na Zachodzie zbierają łajno mamuta eravalskiego, by po wysuszeniu stanowiło opał. Służy ono również za naturalny nawóz pod uprawy.
Kość mamucia pochodząca z tego gatunku jest cenionym u Eravallów materiałem, z którego artyści i rzemieślnicy potrafią “wyczarować” prawdziwe arcydzieła, osiągające niekiedy wartość przewyższającą tabun pełnej krwi koni pod wierzch lub kilkudziesięciu wiosek. Jest tylko jeden warunek mamut musi umrzeć "naturalnie", nie może zostać zabity przez człowieka.
Świątynie Pana budowane przez Eravallów często posiadają odrzwia z kości mamuta eravalskiego, ale tak jak już było wspomniane, kościec nie może być pozyskany poprzez zamordowanie przedstawiciela tej rasy.
