Refur Leśny
| Refur Leśny | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Psowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Mięso i magiożerne |
| Występowanie | Lasy całej Alaranii |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Refur leśny, nazywany częściej lisiorożcem podobny jest do lisa rudego. Te dwa gatunki różnią się jednak wielkością i masą ciała. Lisiorożce, lub lisorożce mogą ważyć nawet powyżej jednego centara (czyli, ponad 40 kg), nie ma więc możliwości pomylenia tych dwóch gatunków. poza tym lisiorożce mają nieco inny kolor umaszczenia. Są one bardziej brązowo-beżowe niż ściśle rude. Kolor rudy występuje na grzbiecie i części pyska, pod brodą jest raczej kremowy, lub beżowy. Kity lisirorożców są bardzo grube i puszyste. Odznaczają się na nich wyraźne, brązowe pasy, układające się w szpic, skierowany w stronę końcówki ogona, która przybiera barwę jasną, jak na pysku. Refury leśne mają charakterystyczne żółte, złote, lub bursztynowe oczy, które wypełniają praktycznie w całości widoczną część gałki ocznej (nie licząc czarnych źrenic). U tych ssaków praktycznie nie widać białek. Najbardziej charakterystyczną cechą jest oczywiście róg wyrastający z czoła zwierzęcia. Jest on dość wąski, prosty i gładki (nie spiralny, jak u większości jednorożców). Mniej więcej w jednej trzeciej długości od miejsca wyrastania, znajduje się pasek w kolorze złota, nazywany po prostu "złotą obrączką". Od nasady rogu, na sierści lisiorożców odchodzą brązowe paski w kształcie rombów. Nad oczami tworzą natomiast coś na kształt brwi. Paski są unikalne, każdy refur ma je ułożone w inny sposób. Lisiorożce mają stosunkowo krótkie pyski i dość małe, czarne nosy, lecz mimo to posiadają doskonały węch. Żyją zarówno w lasach strefy umiarkowanej, ale także w lasach tropikalnych, czy na Dalekiej Północy. Ich umaszczenie pozostaje jednak cały czas takie samo. Różni się jednak gęstością. W ciepłym klimacie sierść lisiorożców przerzedza się na większości ciała, z wyjątkiem ogona.
Odżywianie
Lisiorożce są drapieżnikami, a więc odżywają się mięsem. Polują raczej samotnie, lub w parach, łowią zające, króliki, norki, łasice. Polują także na agresywne koye i undiry. Jeśli nie ma w pobliżu większej zdobyczy polują też na mniejsze zwierzęta jak myszy, kawie, myszoskoczki, a w razie potężnego głodu wyjadają larwy owadów, jedzą miód i jaja. Oprócz tego refury są magiożerne. Swoim rogiem potrafią pobierać energię z żył magicznych, ale nie tylko. W razie potrzeby "pożywią się" też magią zawartą w roślinach, ziemi, czy wodzie. Na północy, gdzie pożywienia jest mało lisiorożce potrafią przetrwać zimę właśnie dzięki pobieraniu magii z otoczenia.
Zachowanie
Refur leśny to spokojne zwierzę, które raczej nikomu nie wadzi. Unikają terenów zaludnionych, starają się nie podchodzić nawet do niewielkich wsi. Ze względu na to iż mogą odżywiać się magią nie buszują po kurnikach i nie kradną zwierząt gospodarskich. W obliczu bezpośredniego zagrożenia zaatakują, lecz jeśli wyczują je odpowiednio wcześnie - uciekną. Wolą oszczędzać siły i zachowywać je na polowania, niż na bezsensowną walkę z humanoidami. Młodego lisiorożca da się oswoić i trzymać nawet w przydomowym obejściu. Jednak rzadko zdarza się, że młode pozostają same. Nawet chore i słabe są otoczone opieką rodziców.
Informacje dodatkowe
Refury leśne żyją w rodzinach. Dobierają się w pary na całe życie i płodzą potomstwo, którym opiekują się oboje rodzice, lecz w różny sposób. Przez pierwsze tygodnie samiczka pozostaje w norze razem ze szczeniętami, tymczasem samiec poluje i przynosi do "domu" jedzenie. Później rodzice opiekują się małymi lisiorożcami razem, na zmianę. Sypiają w dużych norach, gdzie zarówno matka, jak i ojciec otaczają dzieci, by zapewnić im bezpieczeństwo. Najczęściej to ojcowie uczą dzieci polowania, a matki używania rogu do pobierania magii. Dopiero, kiedy miot jest wychowany i całkowicie samodzielny para może, lecz nie musi zdecydować się na kolejne potomstwo. U lisorożców obserwuje się niezwykłe zjawisko. Samica, która ma już partnera może nie mieć rui przez długi czas. To ona decyduje, kiedy na świat przyjdzie kolejny miot.
Dorosłe szczenięta odchodzą z rodziny, jednak bardzo często znajdują partnerów na terytoriach sąsiadujących z terenami rodziców. W takich przypadkach lisorożce pozwalają na przenikanie się terenów łowieckich, choć ostateczna decyzja należy do dominującej pary.
Lisiorożce bywają ozdobami na dworach szlacheckich i królewskich, można je oswoić, ale tylko w przypadku, kiedy ma się do czynienia ze szczeniakiem. Polowania na te zwierzęta w dużej części świata są zabronione. W kulturze elfów i naturian zabicie lisiorożca równa się zazwyczaj wykluczeniem ze społeczności, a nawet karą więzienia. Przybycie do elfiego królestwa w futrze z lisorożca jest niedopuszczalne.
