Aterragis: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "{{Specyfikacja bestii | Aterragis| Koniowate| Neutralne | Wszystkożerne | Równiny Theryjskie i okoliczne krainy | Wysoka | 400px }}...") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Specyfikacja bestii | Aterragis| Koniowate| Neutralne | Wszystkożerne | Równiny Theryjskie i okoliczne krainy | Wysoka | {{Specyfikacja bestii | Aterragis| Koniowate| Neutralne | Wszystkożerne | Równiny Theryjskie i okoliczne krainy | Wysoka | ||
| | | | ||
| − | [[File: | + | [[File: Bestia_aterragis.jpg | 400px ]] |
}} | }} | ||
Aktualna wersja na dzień 20:24, 29 kwi 2019
| Aterragis | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Koniowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Wszystkożerne |
| Występowanie | Równiny Theryjskie i okoliczne krainy |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Atterragisy, zwane również wąpierzorożcami lub jednorogami zębatymi przypominają konie zimnokrwiste, a jako takie mają krępą budowę ciała, duże łby, kopyta i nieposkromiony apetyt. Posiadają także pojedynczy róg na czole, co upodabnia je do jednorożców. Cechą charakterystyczną tych krewnych koni są niekiedy wyraźne u samców kły, nierzadko wystające z górnych warg. Nie uczestniczą one w zdobywaniu pożywienia, a służą rytuałom godowym i odstraszaniu przeciwnika. Umaszczenie Aterragisów jest różnorodne - najczęściej spotyka się osobniki kare, gniade lub myszate, ale bywają srokaci, bułani, a nawet tarantowaci przedstawiciele tego gatunku. Siwy Ateraggis to prawdziwy unikat.
Odżywianie
Aterragis to bodaj jedyny koń, który spokojnie trawi mięso. Układ pokarmowy tych stworzeń przystosowany jest do wielu rodzajów ogólnie dostępnego pożywienia. Dieta zwierząt składa się z: liści, kwiatów, pędów, traw, owoców, kory, grzybów, korzeni i miodu. Często jedzą owady i wybierają jaja gadzie oraz tych ptaków, które gniazdują na ziemi. Uwielbiają mięso - potrafią wyczuć padlinę z odległości wielu staj, są też w stanie przepędzić od niej niedźwiedzia czy dużego kota. Atakuje też mniejsze drapieżniki jak gronostaje, szopy, jenoty tudzież wałęsające się psy w celu odebrania im łupu. Widywano także Aterragisy rozgrzebującego gniazda ziemnych pszczół i trzmieli w poszukiwaniu miodu czy smakowitych czerwi.
Zachowanie
Ze względu na stadny tryb życia, bardzo rzadko spotyka się samotnego Aterragisa. Zwierzęta te świetnie czują się w stadach liczących średnio kilkadziesiąt osobników obojga płci, co odróżnia je od zwyczajnych koni. Nierzadko zdarzają się nawet większe tabuny - zależnie od obfitości pokarmu i obecności dużych drapieżników. Interesujące są obronne zachowania dziabągów. Zwykle koniowate -tak konie, jak i jednorożce- w obliczu zagrożenia uciekają, ale nie one. Aterragis rzuca się do szarży na przeciwnika. Intruz atakowany jest kopytami, często też dotkliwie gryziony (stąd najpopularniejsza nazwa zwierzęcia).
Informacje dodatkowe
Informacje dodatkowe
Aterragisy tworzą najliczniejsze stada spośród wszystkich koniowatych występujących w Środkowej Alaranii, ustępują jedynie zebrom z sawann Południa. Wbrew pozorom, drapieżnego konia można dość łatwo oswoić (nie jest to takie proste, jak w przypadku zwykłych koni), o ile dany osobnik będzie tego chciał. Jednak nie połasi się on na “smakołyki” dawane zwyczajnym koniom - w rodzaju choćby cukru, nie pogardzi zaś plastrem miodu czy mięsem. Zwłaszcza tym ostatnim. Jednorogi zębate wykorzystuje się z powodzeniem jako rumaki paradne, a czasem nawet bojowe - może ze względu na specyfikę pokarmową (często jedzą padlinę). Nic nie działa tak na morale wroga, jak wierzchowiec pożerający truchła jego żołnierzy. Pozostali przy życiu tracą ducha walki i uciekają.
W Alaranii szeroko rozpowszechniony jest mit, jakoby jednorożec spożywał mięso. Prawda jest nieco inna - obserwator widział Aterragisa wcinającego połeć ze zdobyczy mniejszego drapieżnika lub padlinę, a że to podobne stworzenia - pomylił jedno z drugim. Być może też mieszkaniec Therii, będąc poza regionem, opowiadał o Aterragisach lokalnej ludności i użył terminu “jednorożec”, gdyż tamci nie zrozumieliby, o jakie zwierzę mu chodzi.
