Valladoński Koń Rycersku Typu Ciężkiego: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "{{Specyfikacja bestii | Valladoński koń rycerski typu lekkiego | Koniowate|Przyjazne |Roślinożerny |Valladon| Wysoka | File: Bestia_valladonski_kon_rycerski1.j...") |
|||
| (Nie pokazano 2 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | {{Specyfikacja bestii | Valladoński | + | {{Specyfikacja bestii | Valladoński Koń Rycersku Typu Ciężkiego| Koń zimnokrwisty |Przyjazne |Roślinożerny |[[Valladon]]| Wysoka |
| | | | ||
[[File: Bestia_valladonski_kon_rycerski1.jpg]] | [[File: Bestia_valladonski_kon_rycerski1.jpg]] | ||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
{{Opis bestii | Wygląd = | {{Opis bestii | Wygląd = | ||
| − | + | Valladoński koń rycerski typu ciężkiego ma prosty grzbiet, a klatkę piersiową charakteryzuje duża głębokość i szerokość. Posiada skąpe szczotki pęcinowe na swoich silnych i umięśnionych nogach. Imponuje bujną i piękną grzywą, którą można zaplatać w różne ciekawe fryzury. Szyja jest mocnej budowy, ukształtowana prawidłowo, dość smukła. Dodatkowo konie te charakteryzują się mocno umięśnionym i lekko ściętym zadem. Strome i dość krótkie łopatki nadają im zgrabnego i efektownego wyglądu. Kopyta tych koni są twarde, choć mniejsze od innych przedstawicieli ras koni zimnokrwistych. Pozwala to im poruszać się lekko i niezwykle płynnie. Najczęściej spotyka się je o umaszczeniu myszatym, gniadym, skarogniadym i siwym jabłkowitym. W kłębie mierzą trochę mniej niż sążeń, a łączna waga ich ciała wynosi około siedemdziesięciu kamieni. Żyją średnio trzydzieści lat, choć służbę w wojsku pełnią do mniej więcej dwudziestego roku życia i wtedy też przydziel się im status emerytowanego wierzchowca wojskowego. Istnieje możliwość przedłużenia ich życia za pomocą magii. | |
| − | |||
| Odżywianie= | | Odżywianie= | ||
Hodowcy żywią je przede wszystkimi różnymi mieszankami pasz bogatymi w witaminy i minerały, stanowiącymi główny trzon ich diety. Ponadto dokarmia się je owocami i warzywami bogatymi w błonnik. | Hodowcy żywią je przede wszystkimi różnymi mieszankami pasz bogatymi w witaminy i minerały, stanowiącymi główny trzon ich diety. Ponadto dokarmia się je owocami i warzywami bogatymi w błonnik. | ||
| − | | Zachowanie = | + | | Zachowanie = |
| − | + | Rasa ta powstała z myślą o znalezieniu się na polu walki. Z tego względu cechuje je spokojny temperament. Nie płoszy ich hałas świstu strzał, szczęku oręża, czy wszelkich wizualnych, jak i dźwiękowych efektów korzystania z magii. Każde źrebie zostaje przypisane konkretnemu kawalerzyście, a następnie przechodzi specjalne kilkuletnie szkolenie. Są bardzo pojętne, posłuszne i bystre. Rasa ta powstała w wyniku wieloletnich krzyżówek koni o rodowodach szlachetnych z typowymi wierzchowcami rycerskim. Dzięki temu Valladoński koń rycerski jest niezwykle odporny (również na skutki uboczne efektów magicznych), rzadko choruje i jest praktycznie pozbawiony wszelkich defektów genetycznych. Konie dosiadane są przez rycerzy z oddziału ciężkiej kawalerii, którzy są wyposażeni w dobrze zabudowane zbroje, długie miecze i szerokie tarcze. Konie te pełnią istotną funkcję w trakcie obrony lub oblężeń, gdzie służą jako żywe tarany. Nie rozwijają imponujących prędkości, ale ich spora masa zapewnia, im pewne przebicie przez linię wroga. | |
| Informacje dodatkowe= | | Informacje dodatkowe= | ||
| − | + | Rasa ta jest bardzo ceniona w całej środkowej Alaranii. Uważa się ją za ideał konia rycerskiego — dostatecznie silnego, aby unieść rycerza w pełnym rynsztunku, a jednocześnie wciąż na tyle lekkiego, aby podczas walki zaskakiwał swoją zwrotnością i płynnością ruchów. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | Królestwo | + | Królestwo Valladonu słynie z wielu znamienitych kowali, specjalizujących się w wykuwaniu końskich zbroi. Valladońskie koń rycerskie obu typów lekkiego, jak i ciężkiego posiadają specjalnie dedykowane im zbroje, które poza zachwycającą prezencją imponują swoją trwałością i praktycznością. |
| − | W samym | + | W samym Valladonie znajduje się, aż piętnaście królewskich stadnin, zajmujących się hodowlą i szkoleniem tej rasy. Rycerze oraz ich konie są nieustannie szkoleni, nawet po wejściu Valladonu w pokój wieczysty z sąsiadującymi królestwami. |
| − | Po ukończonym szkoleniu Valladoński koń rycerski reaguje na około dwadzieścia pięć różnych komend głosowych, z czego na kolejne dziesięć reagują poprzez pokazanie mu konkretnego gestu dłonią. | + | Po ukończonym szkoleniu Valladoński koń rycerski reaguje na około dwadzieścia pięć różnych komend głosowych, z czego na kolejne dziesięć reagują poprzez pokazanie mu konkretnego gestu dłonią. |
}} | }} | ||
Aktualna wersja na dzień 19:39, 7 lip 2022
| Valladoński Koń Rycersku Typu Ciężkiego | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Koń zimnokrwisty |
| Nastawienie | Przyjazne |
| Odżywianie | Roślinożerny |
| Występowanie | Valladon |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Valladoński koń rycerski typu ciężkiego ma prosty grzbiet, a klatkę piersiową charakteryzuje duża głębokość i szerokość. Posiada skąpe szczotki pęcinowe na swoich silnych i umięśnionych nogach. Imponuje bujną i piękną grzywą, którą można zaplatać w różne ciekawe fryzury. Szyja jest mocnej budowy, ukształtowana prawidłowo, dość smukła. Dodatkowo konie te charakteryzują się mocno umięśnionym i lekko ściętym zadem. Strome i dość krótkie łopatki nadają im zgrabnego i efektownego wyglądu. Kopyta tych koni są twarde, choć mniejsze od innych przedstawicieli ras koni zimnokrwistych. Pozwala to im poruszać się lekko i niezwykle płynnie. Najczęściej spotyka się je o umaszczeniu myszatym, gniadym, skarogniadym i siwym jabłkowitym. W kłębie mierzą trochę mniej niż sążeń, a łączna waga ich ciała wynosi około siedemdziesięciu kamieni. Żyją średnio trzydzieści lat, choć służbę w wojsku pełnią do mniej więcej dwudziestego roku życia i wtedy też przydziel się im status emerytowanego wierzchowca wojskowego. Istnieje możliwość przedłużenia ich życia za pomocą magii.
Odżywianie
Hodowcy żywią je przede wszystkimi różnymi mieszankami pasz bogatymi w witaminy i minerały, stanowiącymi główny trzon ich diety. Ponadto dokarmia się je owocami i warzywami bogatymi w błonnik.
Zachowanie
Rasa ta powstała z myślą o znalezieniu się na polu walki. Z tego względu cechuje je spokojny temperament. Nie płoszy ich hałas świstu strzał, szczęku oręża, czy wszelkich wizualnych, jak i dźwiękowych efektów korzystania z magii. Każde źrebie zostaje przypisane konkretnemu kawalerzyście, a następnie przechodzi specjalne kilkuletnie szkolenie. Są bardzo pojętne, posłuszne i bystre. Rasa ta powstała w wyniku wieloletnich krzyżówek koni o rodowodach szlachetnych z typowymi wierzchowcami rycerskim. Dzięki temu Valladoński koń rycerski jest niezwykle odporny (również na skutki uboczne efektów magicznych), rzadko choruje i jest praktycznie pozbawiony wszelkich defektów genetycznych. Konie dosiadane są przez rycerzy z oddziału ciężkiej kawalerii, którzy są wyposażeni w dobrze zabudowane zbroje, długie miecze i szerokie tarcze. Konie te pełnią istotną funkcję w trakcie obrony lub oblężeń, gdzie służą jako żywe tarany. Nie rozwijają imponujących prędkości, ale ich spora masa zapewnia, im pewne przebicie przez linię wroga.
Informacje dodatkowe
Rasa ta jest bardzo ceniona w całej środkowej Alaranii. Uważa się ją za ideał konia rycerskiego — dostatecznie silnego, aby unieść rycerza w pełnym rynsztunku, a jednocześnie wciąż na tyle lekkiego, aby podczas walki zaskakiwał swoją zwrotnością i płynnością ruchów.
Królestwo Valladonu słynie z wielu znamienitych kowali, specjalizujących się w wykuwaniu końskich zbroi. Valladońskie koń rycerskie obu typów lekkiego, jak i ciężkiego posiadają specjalnie dedykowane im zbroje, które poza zachwycającą prezencją imponują swoją trwałością i praktycznością.
W samym Valladonie znajduje się, aż piętnaście królewskich stadnin, zajmujących się hodowlą i szkoleniem tej rasy. Rycerze oraz ich konie są nieustannie szkoleni, nawet po wejściu Valladonu w pokój wieczysty z sąsiadującymi królestwami.
Po ukończonym szkoleniu Valladoński koń rycerski reaguje na około dwadzieścia pięć różnych komend głosowych, z czego na kolejne dziesięć reagują poprzez pokazanie mu konkretnego gestu dłonią.
