Inersuna: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | {{Specyfikacja bestii | Inersuna | | + | {{Specyfikacja bestii | Inersuna | Szczerbaki | Neutralne| Owado i roślinożerne | Lasy tropikalne | Średnia |
| | | | ||
[[File: Bestia_inersuna.jpg | 400px ]] | [[File: Bestia_inersuna.jpg | 400px ]] | ||
Aktualna wersja na dzień 17:43, 24 lip 2020
| Inersuna | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Szczerbaki |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Owado i roślinożerne |
| Występowanie | Lasy tropikalne |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Inersuna (leniwiec księżycowy to mniejsza odmiana typowych leniwców spotykanych w lasach tropikalnych. Przeciętny samiec tego gatunku waży sześć funtów, zaś samica około czterech funtów. Cechują je stosunkowo krótkie łapy, szczątkowe ogony i większe głowy, w których wyróżniają się bardzo duże oczy z niewidocznymi białkami, których jednolity kolor przyjmuje różne odcienie niebieskiego, od jasnego błękitu aż po granat. Ich futro jest jasne na pyszczku oraz klatce piersiowej i brzuchu, reszta zaś u młodych osobników jest ciemnoszara i z wiekiem przybiera niebiesko-zielony kolor - zmiana ta jest związana z dietą i trybem życia tychże leniwców, które przez przebywanie w wilgotnym tropikalnym środowisku pokrywają się glonami, a na ich skórze zaczynają żyć liczne pasożyty i mikroorganizmy. To również dzięki nim inersuny lekko fosforyzują w ciemnościach.
Odżywianie
Leniwce księżycowe to stworzenia roślino- i owadożerne. Ich głównym przysmakiem są termity, do których dobierają się rozrywając korę i drewno swoimi pazurami, a owady wybierając długim językiem. Nie pogardzą też innymi żyjącymi pod korą owadami. Poza tym zrywają liście, owoce a nawet młode pędy będące w zasięgu ich łap. Jedzą rzadko i dość niewiele, dlatego też nie są zbyt ruchliwe - oszczędzają energię.
Zachowanie
Strategią przetrwania leniwców księżycowych jest siedzenie bez ruchu na drzewie w nadziei, że nikt ich nie zauważy. Są za wolne by uciekać, ale też by atakować, nie posiadają zresztą żadnych ofensywnych cech budowy, bo cechuje je uzębienie typowych roślinożerców, a imponujące pazury są puste w środku i tępo zakończone. Dzicy drapieżnicy jednak na nie nie polują, a z jakiego względu: o tym w dziale “informacje dodatkowe”.
Jeśli zaś chodzi o kwestie udomowienia, inersuny nie nadają się do hodowli. Chociaż nie są specjalnie mobilne i nie wymagają wielkich wybiegów, ich warunki życia są tak specyficzne, a one same są tak wrażliwe na zmiany otoczenia i zanieczyszczenia, że trudno je odtworzyć i koniec końców leniwce księżycowe trzymane w klatce bardzo często chorują, co z reguły prowadzi do przedwczesnego zgonu.
Informacje dodatkowe
Inersuny są… toksyczne. Dla ludzi szkodliwe jest samo dotykanie ich futra bez odpowiedniej ochrony, nie wspominając już o jedzeniu ich mięsa bądź noszeniu - nawet wyprawionej - skóry. To wszystko przez specyficzną florę bakteryjną ich ciał oraz całą barwną gamę mikroorganizmów, które żyją w symbiozie z żywicielem. W przypadku dotyku pierwszym objawem zatrucia jest świąd i zaczerwienienie, a jeśli miejsce kontaktu nie zostanie zdezynfekowane zaraz po wystąpieniu swędzenie, następnym etapem jest tworzenie się bąbli z płynem surowiczym, które szybko pękają, zmieniając się w otwarte, jątrzące się rany. Zaś w przypadku spożycia przy niewielkich ilościach występują nudności i bóle żołądka, a przy spożyciu większej porcji nawet poddanego obróbce termicznej mięsa można doprowadzić do tworzenia się wrzodów na żołądki i jelitach a w skrajnych przypadkach nawet do perforacji narządów i zgonu.
