Fajkarz Ryżogrzywy: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "{{Specyfikacja bestii | Fajkarz Ryżogrzywy | Świniowate | Przyjazne lub neutralne | Roślinożerne | Zachód | Wysoka | File: Bestia_fajkarz_ryzogrzywy.jpg }} {{O...") |
|||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
| Odżywianie= | | Odżywianie= | ||
| − | Jak każda świnia, tak i fajkarz ryżogrzywy jest w stanie zjeść niemal wszystko, co sam znajdzie lub podejdzie mu pod ryj. Spożywa więc różnorakie pokarmy pochodzenia zwierzęcego, jak i roślinnego - za wyjątkiem chyba tylko drewna i próchna). Uwielbia wręcz grzyby oraz bezkręgowe próchnojady, które odnajduje przy pomocy węchu, a ten jest wielekroć czulszy od psiego. Potrafi stawać na tylnych racicach, dzięki czemu dosięga wyżej położonych gałęzi drzew czy krzewów z soczystymi owocami. Buchtuje w ziemi i skacze, choć nie tak widowiskowo jak [[Gackouch|gackouch]], by dostać się do gniazd błonkówek, zwłaszcza pszczół i os, w tym szerszeni. Ubóstwia miód oraz soczyste czerwie, a ponadto jako jedno z niewielu zwierząt jest w stanie | + | Jak każda świnia, tak i fajkarz ryżogrzywy jest w stanie zjeść niemal wszystko, co sam znajdzie lub podejdzie mu pod ryj. Spożywa więc różnorakie pokarmy pochodzenia zwierzęcego, jak i roślinnego - za wyjątkiem chyba tylko drewna i próchna). Uwielbia wręcz grzyby oraz bezkręgowe próchnojady, które odnajduje przy pomocy węchu, a ten jest wielekroć czulszy od psiego. Potrafi stawać na tylnych racicach, dzięki czemu dosięga wyżej położonych gałęzi drzew czy krzewów z soczystymi owocami. Buchtuje w ziemi i skacze, choć nie tak widowiskowo jak [[Gackouch|gackouch]], by dostać się do gniazd błonkówek, zwłaszcza pszczół i os, w tym szerszeni. Ubóstwia miód oraz soczyste czerwie, a ponadto jako jedno z niewielu zwierząt jest w stanie trawić pszczeli wosk i kit (propolis). Ten ostatni jedzą niekiedy tylko niektóre małpy, np. [[Ziewuszka Śnieżna|ziewuszka śnieżna]]. Czasami poluje w grupach na większe zwierzęta typu jeleń czy nawet łoś. Jada także -co oczywiste u świniowatych- padlinę. Nietypowym źródłem energii życiowej dla tego gatunku może być również moc magiczna drzemiąca tak w duchach błąkających się po świecie, eterycznych zwierzętach, jak i tępych czy zwierzęcych nieumarłych. Magię utrzymującą egzystencję powyższych grup fajkarze absorbują zwyczajnie, pożerając jej nosicieli albo też chłonąc otwartym ryjem. W stosunku do duchów częściej obserwowany jest drugi sposób, przy kontakcie z nieumarłymi zaś - pierwszy, wtedy świnie nie mają litości. Rzadko korzystają z energii samych procesów śmierci; rozkładu martwej materii organicznej. Z tego źródła czerpią moc, otwierając nad nim ryj i wsysając energię do siebie. |
| Zachowanie = | | Zachowanie = | ||
| − | Fajkarze ryżogrzywe żyją w stadach, zwanych -podobnie jak w przypadku wilków oraz reszty świń- watahami. Grupa taka może liczyć nawet około dwustu osobników, jeśli zasoby pokarmowe środowiska na to pozwalają. W lasach i na równinach, które zamieszkują, spełniają funkcję czyścicieli i tępicieli wszelkiego rodzaju żyjątek, które ludzie z reguły nazywają “plugastwem”. Ich cechą rozpoznawczą, która odróżnia je od pozostałych dzikich świń Zachodu [[Alarania|Alaranii]] są stadne łowy na grubego zwierza oraz nieumarłe byty wałęsające się po ziemi. Zwierzęta preferencyjnie wybierają z reguły nieumarłych | + | Fajkarze ryżogrzywe żyją w stadach, zwanych -podobnie jak w przypadku wilków oraz reszty świń- watahami. Grupa taka może liczyć nawet około dwustu osobników, jeśli zasoby pokarmowe środowiska na to pozwalają. W lasach i na równinach, które zamieszkują, spełniają funkcję czyścicieli i tępicieli wszelkiego rodzaju żyjątek, które ludzie z reguły nazywają “plugastwem”. Ich cechą rozpoznawczą, która odróżnia je od pozostałych dzikich świń Zachodu [[Alarania|Alaranii]] są stadne łowy na grubego zwierza oraz nieumarłe byty wałęsające się po ziemi. Zwierzęta preferencyjnie wybierają z reguły nieumarłych miast ganiać za łosiem czy jeleniem. Chodzący truposz po prostu jest łatwiejszy do osaczenia, a potem unicestwienia. Fajkarze mają w zwyczaju głośno komunikować się z poszczególnymi członkami watahy, a wydawane przez nie dźwięki bardziej przypominają poszczekiwania psa oraz wycie szakala, aniżeli kwik charakterystyczny dla większości świniowatych. Nierzadko mylone są przez laików ze skowytem zwykłego psa domowego czy odgłosami wydawanymi przez lisy lub szakale właśnie. Gatunek ten nie wykształcił specyficznego rytuału godowego i jest w kwestii doboru partnera dość tolerancyjny. Zdarzają się sytuacje, w których jedna locha dopuszcza do siebie kilku odyńców, a jeden samiec wodzi za sobą harem składający się z wielu loch. Potomstwem opiekują się oboje rodzice bądź całe “stadka” poliamoryczne, a także inni, często niespokrewnieni, członkowie watahy. |
Aktualna wersja na dzień 20:59, 16 lis 2020
| Fajkarz Ryżogrzywy | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Świniowate |
| Nastawienie | Przyjazne lub neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Zachód |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Najprościej rzecz ujmując jest to świnia, a właściwie dzik. Nie mamy jednak do czynienia ze zwyczajnym dzikiem, którego każdy Alarańczyk może napotkać w lesie, a prawdziwym gigantem ważącym średnio tyle, ile dwa dorodne wieprze przy wysokości w kłębie nierzadko sięgającej pięciu stóp (~półtora metra). Charakterystyczną cechą tego zwierzęcia -poza rozmiarami- jest brak wystających dolnych kłów (zwanych w gwarze myśliwskiej szablami). Z nad ryja sterczą tylko kły górne, znane także jako fajki, stąd nazwa rodzajowa zwierzęcia. Fajkarz z reguły posiada umaszczenie w odcieniach szarości i brązu z jednym ciekawym detalem, a mianowicie rdzawą, rzadziej bordową grzywą na karku u obydwu płci - to zapewne przyczyniło się do ukucia członu określającego gatunek. U tej dzikiej świni nie występuje dymorfizm płciowy, samce (odyńce) i samice (lochy) bywają tej samej wielkości i masy.
Odżywianie
Jak każda świnia, tak i fajkarz ryżogrzywy jest w stanie zjeść niemal wszystko, co sam znajdzie lub podejdzie mu pod ryj. Spożywa więc różnorakie pokarmy pochodzenia zwierzęcego, jak i roślinnego - za wyjątkiem chyba tylko drewna i próchna). Uwielbia wręcz grzyby oraz bezkręgowe próchnojady, które odnajduje przy pomocy węchu, a ten jest wielekroć czulszy od psiego. Potrafi stawać na tylnych racicach, dzięki czemu dosięga wyżej położonych gałęzi drzew czy krzewów z soczystymi owocami. Buchtuje w ziemi i skacze, choć nie tak widowiskowo jak gackouch, by dostać się do gniazd błonkówek, zwłaszcza pszczół i os, w tym szerszeni. Ubóstwia miód oraz soczyste czerwie, a ponadto jako jedno z niewielu zwierząt jest w stanie trawić pszczeli wosk i kit (propolis). Ten ostatni jedzą niekiedy tylko niektóre małpy, np. ziewuszka śnieżna. Czasami poluje w grupach na większe zwierzęta typu jeleń czy nawet łoś. Jada także -co oczywiste u świniowatych- padlinę. Nietypowym źródłem energii życiowej dla tego gatunku może być również moc magiczna drzemiąca tak w duchach błąkających się po świecie, eterycznych zwierzętach, jak i tępych czy zwierzęcych nieumarłych. Magię utrzymującą egzystencję powyższych grup fajkarze absorbują zwyczajnie, pożerając jej nosicieli albo też chłonąc otwartym ryjem. W stosunku do duchów częściej obserwowany jest drugi sposób, przy kontakcie z nieumarłymi zaś - pierwszy, wtedy świnie nie mają litości. Rzadko korzystają z energii samych procesów śmierci; rozkładu martwej materii organicznej. Z tego źródła czerpią moc, otwierając nad nim ryj i wsysając energię do siebie.
Zachowanie
Fajkarze ryżogrzywe żyją w stadach, zwanych -podobnie jak w przypadku wilków oraz reszty świń- watahami. Grupa taka może liczyć nawet około dwustu osobników, jeśli zasoby pokarmowe środowiska na to pozwalają. W lasach i na równinach, które zamieszkują, spełniają funkcję czyścicieli i tępicieli wszelkiego rodzaju żyjątek, które ludzie z reguły nazywają “plugastwem”. Ich cechą rozpoznawczą, która odróżnia je od pozostałych dzikich świń Zachodu Alaranii są stadne łowy na grubego zwierza oraz nieumarłe byty wałęsające się po ziemi. Zwierzęta preferencyjnie wybierają z reguły nieumarłych miast ganiać za łosiem czy jeleniem. Chodzący truposz po prostu jest łatwiejszy do osaczenia, a potem unicestwienia. Fajkarze mają w zwyczaju głośno komunikować się z poszczególnymi członkami watahy, a wydawane przez nie dźwięki bardziej przypominają poszczekiwania psa oraz wycie szakala, aniżeli kwik charakterystyczny dla większości świniowatych. Nierzadko mylone są przez laików ze skowytem zwykłego psa domowego czy odgłosami wydawanymi przez lisy lub szakale właśnie. Gatunek ten nie wykształcił specyficznego rytuału godowego i jest w kwestii doboru partnera dość tolerancyjny. Zdarzają się sytuacje, w których jedna locha dopuszcza do siebie kilku odyńców, a jeden samiec wodzi za sobą harem składający się z wielu loch. Potomstwem opiekują się oboje rodzice bądź całe “stadka” poliamoryczne, a także inni, często niespokrewnieni, członkowie watahy.
Informacje dodatkowe
Fajkarze żyjące na otwartych przestrzeniach wykształcają ogromne ilości sierści, przypominającej wełnę owiec rasy karakuł. Z opadłej szaty zimowej tych zwierząt wykonuje się ocieplenia do kurtek, a także śniegowców. Materiały wykonane z tego typu “wełny” są miłe w dotyku (choć daleko im do kaszmiru), zapewniają wymianę gazową i sprawnie odprowadzają wilgoć na zewnątrz. Jeśli zwierz jadł magiczne rośliny bądź grzyby, magia zawarta w sierści dodatkowo chroni posiadacza takiego odzienia przed zimnem i wilgocią. Nic więc dziwnego, iż fajkarz został udomowiony przez Eravallów i żyjące obok nich elfy. Z biegiem lat i stuleci z groźnych dzików powstały kudłate, wełniste świniaki, zwane przez Alarian magnalicami. Zwierzęta te mają praktycznie czarne mięso zbliżone w smaku do dziczyzny, znawcy twierdzą, iż plasuje się pomiędzy mięsem dzika a jelenia.
Ten krewniak dzika posiada wyjątkowo smaczne mięso, określane przez ludzi, elfów, naturian oraz drapieżnych zmiennokształtnych cesarzem mięs. Odpowiednio przyrządzone przychodzi na myśli wodny drób (kaczki, gęsi, a u Eravallów także czarne łabędzie) z lekką nutą sarniny lub mięsa muflona. Okazało się, iż delikatność i walory smakowe mięsa fajkarza biorą się od energii rezydującej w trujących bądź magicznych roślinach i grzybach, zwłaszcza malinach sennych. Im więcej tychże w diecie zwierzęcia, tym mięso będzie delikatniejsze i bardziej przypominające w smaku drób wodny.
