Delaine: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "{{Specyfikacja bestii | Delaine | Jeleniowate | Neutralne | Roślinożerne| Obszary górzyste, oprócz Gór Słonecznych | Wysoka | File: Bestia_delaine.jpg }} {{Op...") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | {{Specyfikacja bestii | Delaine | Jeleniowate | Neutralne | Roślinożerne| Obszary górzyste | + | {{Specyfikacja bestii | Delaine | Jeleniowate | Neutralne | Roślinożerne| Obszary górzyste oprócz [[Góry Słoneczne|Gór Słonecznych]] | Wysoka |
| | | | ||
[[File: Bestia_delaine.jpg]] | [[File: Bestia_delaine.jpg]] | ||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
{{Opis bestii | Wygląd = | {{Opis bestii | Wygląd = | ||
| − | Delaine, zwane sarną atłasową, to gatunek jeleniowatych o niezwykłej, białej okrywie włosowej. Co ciekawe delaine mają grubą i gęstą sierść, zupełnie inaczej niż inne jeleniowate. W większości jest ona śnieżnobiała, natomiast na piersi, przy uszach i szczęce występują kępki w kolorze fiołków, zdarza się to jednak głównie u samic. U saren atłasowych poroże rośnie zarówno u samic, jak i u samców, jest ono jednak stosunkowo małe. Delaine mają długie, podłużne pyski zakończone średniej wielkości różowym | + | Delaine, zwane sarną atłasową, to gatunek jeleniowatych o niezwykłej, białej okrywie włosowej. Co ciekawe, delaine mają grubą i gęstą sierść, zupełnie inaczej niż inne jeleniowate. W większości jest ona śnieżnobiała, natomiast na piersi, przy uszach i szczęce występują kępki w kolorze fiołków, zdarza się to jednak głównie u samic. U saren atłasowych poroże rośnie zarówno u samic, jak i u samców, jest ono jednak stosunkowo małe. Delaine mają długie, podłużne pyski, zakończone średniej wielkości różowym lub fioletowym nosem. Ich oczy są duże, a tęczówki przybierają kolor błękitny lub fiołkowy. Posiadają niezwykle długie i białe rzęsy okalające oczy. Uszy delaine są podłużne i dość duże. Sarny atłasowe są niewielkie, w kłębie mierzą około 2 - 2,5 stopy. Duże samce maksymalnie osiągają wagę nieco niższą niż jeden cetnar. U samic podczas ciąży na porożu zaczynają pojawiać się małe wyrostki w kolorze fioletu, które wyglądem do złudzenia przypominają drobne kwiatki. Natomiast u samców podobne wyrostki pojawiają się podczas godów, ale mają one wtedy kolor zielony. Im większe wyrostki, tym samiec jest atrakcyjniejszy. Wyrostki znikają u samic, kiedy kończą karmić młode, a u samców po okresie godowym. |
| Odżywianie= | | Odżywianie= | ||
Delaine są roślinożerne, jedzą głównie trawy, zioła, grzyby, czasem młode gałązki drzew i krzewów. Jeśli uda im się dosięgnąć - także owoce. Lubują się szczególnie w jagodach i poziomkach, które zjadają najczęściej razem z liśćmi. Sarna atłasowa nie jest wymagająca, w czasie zimy chętnie pożywi się mchami, porostami, a nawet cienkimi gałązkami. W okresie najgorszych mrozów są w stanie zjeść nawet korę i szyszki. | Delaine są roślinożerne, jedzą głównie trawy, zioła, grzyby, czasem młode gałązki drzew i krzewów. Jeśli uda im się dosięgnąć - także owoce. Lubują się szczególnie w jagodach i poziomkach, które zjadają najczęściej razem z liśćmi. Sarna atłasowa nie jest wymagająca, w czasie zimy chętnie pożywi się mchami, porostami, a nawet cienkimi gałązkami. W okresie najgorszych mrozów są w stanie zjeść nawet korę i szyszki. | ||
| Zachowanie = | | Zachowanie = | ||
| − | Sarna atłasowa jest niezwykle płochliwa, jeżeli zwęszy zagrożenie | + | Sarna atłasowa jest niezwykle płochliwa, jeżeli zwęszy zagrożenie czy to w postaci humanoida, czy zwierzęcia, czmychnie i ukryje się wśród drzew czy krzewów. Jest to gatunek bardzo nieufny, ponieważ w środowisku naturalnym ma wielu wrogów, jak choćby wilki. Człowiek również jest dla niej zmorą; ze względu na jej bujną, aksamitną, białą okrywę włosową jest celem wielu myśliwych. Żyje w stadach, którym przewodzi najbardziej doświadczona, najsilniejsza lub najstarsza samica. W niewoli sarna atłasowa nie potrafi się odnaleźć, próby udomowienia tego gatunku jak do tej pory zawsze kończyły się niepowodzeniem. Pojmane delaine najczęściej umierają z powodu stresu związanego z obecnością humanoidów. Niektórzy uczeni twierdzą, że stres powoduje u sarny atłasowej zaburzenia pracy serca i stworzenia te umierają na zawał. Jeśli chodzi o młode osobniki zabrane od matek lub pojmane w młodym wieku, umierają z tęsknoty za pobratymcami, lub, jeśli uda się im przeżyć, są apatyczne, zmęczone, śpiące i niechętne do jedzenia. Koniec końców umierają z wycieńczenia organizmu lub z głodu. |
| Informacje dodatkowe= | | Informacje dodatkowe= | ||
| − | Sarna atłasowa zamieszkuje terytoria górzyste i lasy je okalające | + | Sarna atłasowa zamieszkuje terytoria górzyste i lasy je okalające. Jeśli chodzi o wspinaczkę, dorównuję kozicom górskim. Żeruje najczęściej nad ranem. Charakterystyczne wyrostki u samic, które pojawiają się u nich w okresie ciąży, są niezwykle ważne dla humanoidów. Delaine mająca na porożu "kwiatki", jest nietykalna dla myśliwych. Przyniesienie do wioski czy miasta sarny z wyrostkami oznacza hańbę dla myśliwego, a jeśli jest zrzeszony, to dla całego cechu. Istnieje niepisana reguła, że samice w ciąży nie mogą zostać zabite. Na wsiach i w górskich osadach wierzy się, że zabicie sarny atłasowej przy nadziei przynosi nieszczęście na całą wioskę. |
}} | }} | ||
Aktualna wersja na dzień 11:51, 13 paź 2021
| Delaine | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Jeleniowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Obszary górzyste oprócz Gór Słonecznych |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Delaine, zwane sarną atłasową, to gatunek jeleniowatych o niezwykłej, białej okrywie włosowej. Co ciekawe, delaine mają grubą i gęstą sierść, zupełnie inaczej niż inne jeleniowate. W większości jest ona śnieżnobiała, natomiast na piersi, przy uszach i szczęce występują kępki w kolorze fiołków, zdarza się to jednak głównie u samic. U saren atłasowych poroże rośnie zarówno u samic, jak i u samców, jest ono jednak stosunkowo małe. Delaine mają długie, podłużne pyski, zakończone średniej wielkości różowym lub fioletowym nosem. Ich oczy są duże, a tęczówki przybierają kolor błękitny lub fiołkowy. Posiadają niezwykle długie i białe rzęsy okalające oczy. Uszy delaine są podłużne i dość duże. Sarny atłasowe są niewielkie, w kłębie mierzą około 2 - 2,5 stopy. Duże samce maksymalnie osiągają wagę nieco niższą niż jeden cetnar. U samic podczas ciąży na porożu zaczynają pojawiać się małe wyrostki w kolorze fioletu, które wyglądem do złudzenia przypominają drobne kwiatki. Natomiast u samców podobne wyrostki pojawiają się podczas godów, ale mają one wtedy kolor zielony. Im większe wyrostki, tym samiec jest atrakcyjniejszy. Wyrostki znikają u samic, kiedy kończą karmić młode, a u samców po okresie godowym.
Odżywianie
Delaine są roślinożerne, jedzą głównie trawy, zioła, grzyby, czasem młode gałązki drzew i krzewów. Jeśli uda im się dosięgnąć - także owoce. Lubują się szczególnie w jagodach i poziomkach, które zjadają najczęściej razem z liśćmi. Sarna atłasowa nie jest wymagająca, w czasie zimy chętnie pożywi się mchami, porostami, a nawet cienkimi gałązkami. W okresie najgorszych mrozów są w stanie zjeść nawet korę i szyszki.
Zachowanie
Sarna atłasowa jest niezwykle płochliwa, jeżeli zwęszy zagrożenie czy to w postaci humanoida, czy zwierzęcia, czmychnie i ukryje się wśród drzew czy krzewów. Jest to gatunek bardzo nieufny, ponieważ w środowisku naturalnym ma wielu wrogów, jak choćby wilki. Człowiek również jest dla niej zmorą; ze względu na jej bujną, aksamitną, białą okrywę włosową jest celem wielu myśliwych. Żyje w stadach, którym przewodzi najbardziej doświadczona, najsilniejsza lub najstarsza samica. W niewoli sarna atłasowa nie potrafi się odnaleźć, próby udomowienia tego gatunku jak do tej pory zawsze kończyły się niepowodzeniem. Pojmane delaine najczęściej umierają z powodu stresu związanego z obecnością humanoidów. Niektórzy uczeni twierdzą, że stres powoduje u sarny atłasowej zaburzenia pracy serca i stworzenia te umierają na zawał. Jeśli chodzi o młode osobniki zabrane od matek lub pojmane w młodym wieku, umierają z tęsknoty za pobratymcami, lub, jeśli uda się im przeżyć, są apatyczne, zmęczone, śpiące i niechętne do jedzenia. Koniec końców umierają z wycieńczenia organizmu lub z głodu.
Informacje dodatkowe
Sarna atłasowa zamieszkuje terytoria górzyste i lasy je okalające. Jeśli chodzi o wspinaczkę, dorównuję kozicom górskim. Żeruje najczęściej nad ranem. Charakterystyczne wyrostki u samic, które pojawiają się u nich w okresie ciąży, są niezwykle ważne dla humanoidów. Delaine mająca na porożu "kwiatki", jest nietykalna dla myśliwych. Przyniesienie do wioski czy miasta sarny z wyrostkami oznacza hańbę dla myśliwego, a jeśli jest zrzeszony, to dla całego cechu. Istnieje niepisana reguła, że samice w ciąży nie mogą zostać zabite. Na wsiach i w górskich osadach wierzy się, że zabicie sarny atłasowej przy nadziei przynosi nieszczęście na całą wioskę.
