Irmis: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "{{Specyfikacja bestii | Irmis | Jeleniowate| Neutralne lub wrogie | Roślino i skałożerne | Lasy i lasostepy całej Alaranii | Średnia | File: Bestia_irmis.jpg }}...") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | {{Specyfikacja bestii | Irmis | Jeleniowate| Neutralne lub wrogie | Roślino i skałożerne | Lasy i lasostepy całej Alaranii | Średnia | + | {{Specyfikacja bestii | Irmis | Jeleniowate| Neutralne lub wrogie | Roślino i skałożerne | Lasy i lasostepy całej [[Alarania|Alaranii]] | Średnia |
| | | | ||
[[File: Bestia_irmis.jpg]] | [[File: Bestia_irmis.jpg]] | ||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
{{Opis bestii | Wygląd = | {{Opis bestii | Wygląd = | ||
| − | Irmis należy do grupy jeleniowatych i z daleka bardzo przypomina najzwyklejszego jelenia leśnego. Jednak jeżeli przyjrzeć mu się bliżej od razu można zauważyć różnicę. Jego rogi są większe, cięższe i niezwykle odporne. Irmisy nie zrzucają poroża przez całe życie. W wieku dojrzewania ich poroże jest w okresie silnego wzrostu, podczas gdy stają się dorosłymi samcami osiąga niebywałe rozmiary i takie już zostaje. Jego kolor przypomina kolor popiołu | + | Irmis należy do grupy jeleniowatych i z daleka bardzo przypomina najzwyklejszego jelenia leśnego. Jednak jeżeli przyjrzeć mu się bliżej, od razu można zauważyć różnicę. Jego rogi są większe, cięższe i niezwykle odporne. Irmisy nie zrzucają poroża przez całe życie. W wieku dojrzewania ich poroże jest w okresie silnego wzrostu, podczas gdy stają się dorosłymi samcami osiąga niebywałe rozmiary i takie już zostaje. Jego kolor przypomina kolor popiołu lub węgla, a kościec jest bardzo porowaty. Irmisy są porośnięte gęsto futrem jedynie na głowie, karku i szyi, reszta ich ciała pokryta jest tylko przez niezwykle krótki meszek, choć niektórzy przedstawiciele tej rasy nie posiadają w ogóle sierści na tułowiu. Irmisy mają kopyta tak twarde, że są w stanie rozbijać kamienie i skały. Kiedy wpadają w gniew, ich kopyta rozgrzewają się do czerwoności. Mogłoby się wydawać, że te jeleniowate nie mają prawa przetrwać w lesie, bo w gniewie spalałby ogromne tereny. Rozgrzane kopyta irmisów działają tylko na ich przeciwników, to jest na inne samce, drapieżniki i, rzecz jasna, humanoidów, którzy stanowią dla nich zagrożenie. Łanie nie mają poroża, ale ich kopyta są równie twarde i działają w ten sam sposób, co u byków. Tym samym są one równie groźne, co samce. |
| Odżywianie= | | Odżywianie= | ||
| − | Irmisy odżywiają się na dwa sposoby | + | Irmisy odżywiają się na dwa sposoby: jedzą rośliny i, co bardzo charakterystyczne dla tego gatunku, skały, minerały i kamienie. Z roślin mogą jeść trawę, zioła, kwiaty, młode pędy roślin, młode gałązki drzew i ich liście. Jeśli zaś chodzi o pokarm "stały", spożywają rzeczne kamienie, kamyki na ścieżkach, rozłupują skały, a jeśli mieszkają w pobliżu gór, z przyjemnością pożywią się minerałami a nawet kamieniami szlachetnymi. Dzięki tej, jakby się mogło wydawać, dziwnej diecie, te magiczne stworzenia posiadają praktycznie niezniszczalne kopyta i niezwykle twarde rogi. |
| Zachowanie = | | Zachowanie = | ||
| − | Irmisy zazwyczaj zachowują się neutralne i unikają humanoidów | + | Irmisy zazwyczaj zachowują się neutralne i unikają humanoidów. Wyjątek stanowią [[Driady|driady]], którym nawet dają się oswajać. Niestety reszty naturian nie traktują w ten sposób, czują dystans do pozostałych humanoidów i bardzo ich unikają. Zaatakowane walczą na śmierć i życie, póki nie pokonają przeciwnika. Oczywiście wyjątek stanowią walki byków podczas godów, wtedy jelenie te walczą do pierwszej krwi - ten, który krwawi, zostaje pokonany i odchodzi. Jeżeli zaś ich przeciwnikiem jest humanoid czy drapieżnik, są niezwykle waleczne, za polującym nań humanoidem potrafią gnać wiele staj, by go skrzywdzić i w konsekwencji zabić. Dlatego niewielu jest śmiałków, którzy próbują polować na te jelenie. Samiec wiąże się z jedną samicą na jeden lub kilka sezonów i wspólnie wychowują młode. Byk opiekujący się rodziną jest niezwykle agresywny. |
| Informacje dodatkowe= | | Informacje dodatkowe= | ||
| − | Istnieje wiele legend, że irmisy to piekielne jelenie | + | Istnieje wiele legend, że irmisy to piekielne jelenie pochodzące właśnie z piekielnego planu ze względu na płonące kopyta i ich agresję. Nie jest to jednak prawdą. Mimo to wielu ludzi panicznie się ich boi, a opowieściami o nich straszy się małe dzieci. Ich populacja należy do średnich, umieją się świetnie maskować, dlatego nie tak łatwo spotkać przedstawiciela tej rasy. |
}} | }} | ||
Aktualna wersja na dzień 12:33, 13 paź 2021
| Irmis | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Jeleniowate |
| Nastawienie | Neutralne lub wrogie |
| Odżywianie | Roślino i skałożerne |
| Występowanie | Lasy i lasostepy całej Alaranii |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Irmis należy do grupy jeleniowatych i z daleka bardzo przypomina najzwyklejszego jelenia leśnego. Jednak jeżeli przyjrzeć mu się bliżej, od razu można zauważyć różnicę. Jego rogi są większe, cięższe i niezwykle odporne. Irmisy nie zrzucają poroża przez całe życie. W wieku dojrzewania ich poroże jest w okresie silnego wzrostu, podczas gdy stają się dorosłymi samcami osiąga niebywałe rozmiary i takie już zostaje. Jego kolor przypomina kolor popiołu lub węgla, a kościec jest bardzo porowaty. Irmisy są porośnięte gęsto futrem jedynie na głowie, karku i szyi, reszta ich ciała pokryta jest tylko przez niezwykle krótki meszek, choć niektórzy przedstawiciele tej rasy nie posiadają w ogóle sierści na tułowiu. Irmisy mają kopyta tak twarde, że są w stanie rozbijać kamienie i skały. Kiedy wpadają w gniew, ich kopyta rozgrzewają się do czerwoności. Mogłoby się wydawać, że te jeleniowate nie mają prawa przetrwać w lesie, bo w gniewie spalałby ogromne tereny. Rozgrzane kopyta irmisów działają tylko na ich przeciwników, to jest na inne samce, drapieżniki i, rzecz jasna, humanoidów, którzy stanowią dla nich zagrożenie. Łanie nie mają poroża, ale ich kopyta są równie twarde i działają w ten sam sposób, co u byków. Tym samym są one równie groźne, co samce.
Odżywianie
Irmisy odżywiają się na dwa sposoby: jedzą rośliny i, co bardzo charakterystyczne dla tego gatunku, skały, minerały i kamienie. Z roślin mogą jeść trawę, zioła, kwiaty, młode pędy roślin, młode gałązki drzew i ich liście. Jeśli zaś chodzi o pokarm "stały", spożywają rzeczne kamienie, kamyki na ścieżkach, rozłupują skały, a jeśli mieszkają w pobliżu gór, z przyjemnością pożywią się minerałami a nawet kamieniami szlachetnymi. Dzięki tej, jakby się mogło wydawać, dziwnej diecie, te magiczne stworzenia posiadają praktycznie niezniszczalne kopyta i niezwykle twarde rogi.
Zachowanie
Irmisy zazwyczaj zachowują się neutralne i unikają humanoidów. Wyjątek stanowią driady, którym nawet dają się oswajać. Niestety reszty naturian nie traktują w ten sposób, czują dystans do pozostałych humanoidów i bardzo ich unikają. Zaatakowane walczą na śmierć i życie, póki nie pokonają przeciwnika. Oczywiście wyjątek stanowią walki byków podczas godów, wtedy jelenie te walczą do pierwszej krwi - ten, który krwawi, zostaje pokonany i odchodzi. Jeżeli zaś ich przeciwnikiem jest humanoid czy drapieżnik, są niezwykle waleczne, za polującym nań humanoidem potrafią gnać wiele staj, by go skrzywdzić i w konsekwencji zabić. Dlatego niewielu jest śmiałków, którzy próbują polować na te jelenie. Samiec wiąże się z jedną samicą na jeden lub kilka sezonów i wspólnie wychowują młode. Byk opiekujący się rodziną jest niezwykle agresywny.
Informacje dodatkowe
Istnieje wiele legend, że irmisy to piekielne jelenie pochodzące właśnie z piekielnego planu ze względu na płonące kopyta i ich agresję. Nie jest to jednak prawdą. Mimo to wielu ludzi panicznie się ich boi, a opowieściami o nich straszy się małe dzieci. Ich populacja należy do średnich, umieją się świetnie maskować, dlatego nie tak łatwo spotkać przedstawiciela tej rasy.
