Barabuch
| Barabuch | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Wołowate |
| Nastawienie | Przyjazne lub neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Lasy strefy umiarkowanje |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Piżmowół leśny, zwany także barabuchem, to krewniak doskonale znanego mieszkańca niegościnnych terenów Północy - piżmowołu tundrowego. Zwierzę to zamieszkuje głównie lasy strefy umiarkowanej i bory iglaste, zapuszcza się także do lasostepu i na obszary porośnięte tajgą. Tak jak krewniak z tundry, również leśny piżmowół posiada oręż w postaci rogów, jednakże są one mniej masywne i z daleka wyglądają, jakby zwierzę nosiło na głowie hełm. Długie kudły, zwisające niemal do samej ziemi także nie są mu potrzebne, chociaż w zimnym klimacie czasami spotyka się te zwierzęta obdarzone swoistym kożuchem. Ten ponad tonowy olbrzym (~25 cetnarów) wielkości starych ras bydła posiada nieco smuklejszą sylwetkę aniżeli tundrowy krewniak. Futro tego gatunku bywa ubarwione rozmaicie, nie tylko w odcieniach szarości, brązu czy czerni, ale także zgniłej zieleni, żółcieni, pomarańczy, czerwieni i fioletu. Oczywiście, zdarzają się albinosy i osobniki bardzo jasne, których maść przypomina krem tudzież kość słoniową. Spostrzeżenie barabucha łaciatego niczym gospodarskie bydlę należy do prawdziwych ewenementów, a za takie zwierzęta bogacze są w stanie zapłacić naprawdę bajońskie sumy. Istnieje zależność, iż jasne piżmowoły posiadają ciemne rogi, a ciemno ubarwione - wręcz blade, srebrzyste.
Odżywianie
Piżmowół zje każdy materiał pochodzenia roślinnego i grzybowego za wyjątkiem drewna oraz próchna. W normalnych warunkach żywi się skubiąc listowie czy wyrywając całe pędy z drzew bądź krzewów. Gdy nadchodzą chude czasy, barabuchy są w stanie spożywać porosty, korę, korzenie lub rozgrzebują darń w poszukiwaniu spichrzowych części roślin. Lubią wchodzić na tereny podmokłe i ucztować na wodorostach czy dennych glonach, a niekiedy także sitowiu czy tataraku. Jak każde kopytne, piżmowół leśny korzysta dość często z naturalnych złóż soli oraz pokładów leczniczych glinek.
Zachowanie
Zwierzę to jest w behawiorze tak podobne do tundrowego krewniaka, iż nie wymaga szerszego opisu w tym miejscu. Oczywiście w lasach o gęstym podszycie barabuchy rozdzielają stado na mniejsze grupki, z których każda żeruje w innym miejscu, ale nie oddalają się za bardzo od siebie. Gdy warunki na to pozwalają, w razie zagrożenia ze strony drapieżnika (w tym humanoidów), dorosłe otaczają młodzież i ciężarne samice, robiąc coś w rodzaju częstokołu z rogatych łbów. Taki krąg skutecznie powstrzymuje pojedynczego niedźwiedzia czy mniej liczną watahę wilków (w tym wilkorów) przed narażeniem na straty podczas ataku.
Informacje dodatkowe
Ssak ten był drugim po psie stworzeniem, które zostało udomowione przez ludzi oraz pierwszym przedstawicielem megafauny. Piżmowół leśny zastępuje cywilizacjom strefy umiarkowanej i ludom tych części Północy, gdzie występują lasy, różnorodne zwierzęta gospodarskie znane z obszarów Alaranii, w których panuje łagodniejszy klimat. Podobnie jak renifery, ten krewny owiec stanowi praktycznie niezbędnik pozwalający humanoidom przeżyć i rozwijać się w tak niegościnnym klimacie.
Z rogów i kości piżmowołu leśnego wykonuje się narzędzia oraz utensylia dnia codziennego, jak również ozdoby typu bransolety, guziki czy zawleczki. Misternie zdobiony kostur z tego materiału osiąga niebotyczne wręcz ceny na rynkach i soukach w różnych częściach Alaranii oddalonych od miejsc występowania tego zwierzęcia.
Wełna barabucha jest praktycznie nieprzemakalna, o ile dba się o nią w odpowiedni sposób. Dlatego też bardzo często wykorzystywana jest do produkcji ubrań dla przedstawicieli profesji związanych z wodą w jakiś sposób (np. rybaków, czy przewoźników promem) lub obieżyświatów a także w wojskowości, wszak nic nie cieszy żołnierza tak, jak micha pełna żarcia, kufel piwa i suche odzienie w każdych warunkach środowiska.
