Indlulamithi
| Indlulamithi | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Żyrafowate |
| Nastawienie | Neutralne lub przyjazne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Od Śnieżnego Lasu po Lasy Terengoru |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Indlulamithi, to prawidłowa nazwa, nadana temu zwierzęciu przez krasnoludy, jednak dla wielu jest ona trudna do zapamiętania i wymówienia. Indlulamithi nazywa się więc znacznie prościej – żyrafą śnieżną. Oryginalną, prawidłową nazwę zostawia się zazwyczaj uczonym i bogaczom. Reszta świata, w tym same krasnoludy, używają nazwy potocznej.
Żyrafy śnieżne są nieco niższe od swoich krewniaków z Sawanny Nurvijskiej. Porasta je białe, kremowe lub szare, grube, długie futro z gęstym podszerstkiem. Dzięki czemu wytrzymują bardzo niskie temperatury. Nie mają charakterystycznych plam jak żyrafy nurvijskie, u niektórych osobników mogą się pojawić najwyżej nieregularne, położone tu i ówdzie ciemniejsze pręgi. Jednak zdarza się to bardzo rzadko. Kopyta żyrafy śnieżnej, są szerokie i szorstkie, co ułatwia im chodzenie po śniegu i lodzie, obrastają je czarne „szczotki” z długiego, twardego włosia, które służą odśnieżaniu. Ich ogony są cienkie, zakończone czarnym „pędzlem”. Najciekawiej wyglądają ich głowy i pyski. Są one pokryte gęstą sierścią, jak reszta ciała, widać to zwłaszcza na puszystszych uszach, które rozmieszczone są po bokach głowy. Zakończone czarnymi pędzelkami, jak u rysia. Na czubku głowy znajdują się dwa wyrostki, lub jak mówią niektórzy rogi. Pokrywa je czerwonawa sierść, która ku górze zmienia się w czarną, wieńcząc wyrostki, małymi, puszystymi „pomponami” - jak mówi się potocznie. Żyrafy śnieżne mają stosunkowo małe nosy, które otacza czerwona sierść. Która, rzecz jasna, styka się z górną wargą. Dolna warga natomiast, na samej końcówce i brodzie jest czarna. Jeśli spojrzeć na to stworzenie na wprost, przez złudzenie optyczne, można uznać, że żyrafa śnieżna, ma dziobek, jednak nie jest to zgodne z prawdą. Wystarczy spojrzeć na nią bokiem. Posiada duże, czarno-granatowe oczy, w których prawie nie widać białek, a kolor źrenicy najczęściej zlewa się z kolorem tęczówki. Żyrafy śnieżne widzą doskonale w ostrym słońcu, nawet tym odbijającym się od śniegu, czy lodu. Cierpią jednak na coś w rodzaju ślepoty zmierzchowej. Kiedy słońce zaczyna chować się za horyzont, widzenie pogarsza się, żyrafy zaczynają widzieć na szaro, a sam obraz się rozmywa. Oczy tych żyraf otoczone są przez dwie warstwy rzęs. Pierwsza, zewnętrzna, jest krótka i bardzo gęsta, druga rzadsza, za to bardzo długa. Rzęsy mają chronić oczy podczas śnieżyc. Krótkie nie pozwalają by płatki śniegu dostały się do oczu, długie, umożliwiają przymknięcie powiek, tworząc tarczę, dzięki której żyrafa, nawet podczas opadów nie porusza się „na oślep”.
Odżywianie
Żyrafy śnieżne odżywiają się głównie igłami drzew iglastych. Najczęściej jest to świerk i sosna, ale zjedzą każdy rodzaj igliwia. Ich zęby ścierają igły, dzięki czemu żyrafy nie mają problemu z ich połykaniem. Na wysokości ich głów rośnie ogrom drzew i choć żyrafy śnieżne muszą jeść dużo, to nie grozi im brak pożywienia. Lubią też drzewne porosty, świeże szyszki, zwłaszcza sosnowe. Chętnie jedzą też owoce z drzew, od jabłek, po jarzębinę. Dzięki niezwykle elastycznym szyją, są w stanie bardzo mocno się schylić i zjadać owoce z krzewów. Samice w ciąży chętnie zjedzą miód, który ma dużo cukru. Rzadko piją wodę, tak jak ich nurvijscy kuzyni. Żyrafy z północy jedzą śnieg, który dostarcza im odpowiednią ilość płynów.
Zachowanie
Żyrafy śnieżne to zwierzęta o łagodnym usposobieniu. Żyją w małych grupach rodzinnych, którym przewodzi najsilniejszy samiec. Osobniki starsze, chronione są przez młodszych i silniejszych. Młode wychowują się w grupach. Samice w rodzinie przeważnie zachodzą w ciąże na jesień, a młode rodzą się mniej więcej na wiosnę. Mioty z różnych lat łączą się, tworząc „przedszkola”, role opiekunów przejmuje kilka samic, najczęściej tych młodszych, doglądanych od czasu do czasu przez te starsze.
Najsilniejsze samce bronią stada. Dlatego, kiedy samice, młode i starsi się pasą, samce otaczają swoją grupę obserwując okolicę. W razie potrzeby walczą używając szerokich kopyt i zębów. Potrafią unieść ciało, opierając jego ciężar na tylnych nogach. Przednie kopyta, upadające na ziemię z ogromną siłą tratują przeciwników.
Wobec humanoidów żyrafy śnieżne nastawione są przyjaźnie lub neutralnie. Oczywiście nie podejdą do człowieka, jak pies, ale pozwalają się sobie przyglądać. Jeśli chodzi o myśliwych, potrafią dość szybko ich zwietrzyć. Dla nich mają oni zapach lasu wymieszany z metalem i ludzkim potem. Młodzi naukowcy uważają, że tak naprawdę to nie węch jest tutaj najważniejszy, a możliwość czytania aur przez zwierzę. Żyrafy śnieżne są zabijane głównie przez kłusowników. Mieszkańcy zimnych lasów wolą wykorzystywać ich siłę i wysokość, niż uśmiercać na futra i mięso. Wiele miast i osad oswoiło te zwierzęta. Wykorzystuje się je jako juczne, które mogą przenieść dużą liczbę towarów i są w stanie wytrzymać w niskiej temperaturze. Żyrafę łatwo przekonać do klęku, dzięki czemu można poukładać na jej grzbiecie pakunki, a nawet osiodłać i używać jako wierzchowca. Żyrafom nie zakłada się uprzęży. Jeźdźcy sterują jej ruchami dotykając w odpowiedni sposób jej szyi i karku. Poza tym zwierzęta te służą do pomocy przy zbiorach, choćby do strząsania owoców z drzew.
Informacje dodatkowe
Żyrafy śnieżne nieustannie obrastają futrem. Z oswojonych osobników ludzie sczesują martwe kępy, a potem przerabiają je na wełnę. Ubiór z wełny żyrafy świetnie i izoluje od zimna. Dzięki temu, że przy tworzeniu nici nasącz się delikatnie tłuszczem, stworzone z nich odzienie nie przemaka.
