Equolius
| Equolius | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Koniowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Lasy Eriantur i Wielkie Bory Sariańskie |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Equoliusy zamieszkują Wielkie Bory Sariańskie i Lasy Eriantur. Wyglądem do złudzenia przypominają pegazy ze względu na to, że są one skrzydlatymi końmi. Jednak ich umaszczenie znacząco się różni. Equoliusy mają złote kopyta, nie chodzi o to, że są one wykonane z tego metalu, a o ich kolor. Barwa złota wchodzi nieco na nogi tych stworzeń. Od kopyt do zwieńczenia nóg equoliusy maja czarne pręgi, podobne do tych u zebra. Brzuch, grzbiet i głowa tych stworzeń jest biała lub szara. Maja krótkie kolorowe grzywy w regularne pasy. Różowe, niebieskie i białe. Grzywa znajdująca się na szyi jest krótka i podobna do szczotki, natomiast ta część, która spada na pysk jest miękka i długa. Ogony tych istot są długie i ubarwione tak samo jak grzywa. Mieszają się w nich trzy kolory różowy, niebieski i biały, czasem szary. Pysk equoliusa jest pręgowany w czarne pasy, tworzące coś na kształt łezki. Ich łby są jednak stosunkowo małe. Z resztą equoliusy są znacznie mniejsze od koni, jednak nie tak małe jak kuce. Ich rozmiar jest raczej pośredni. Mają długie kończyny i są szczupłe, ale bardzo silne. Z boków wyrastają im długie, pierzaste skrzydła w kolorze brudnego różu poprzecinane czarnymi pasami. U nasady skrzydła te przybierają kolor niebieski.
Odżywianie
Equoliusy żywią się wyłącznie roślinami, głównie trawą i sianem, jednak mogą też spożywać inne pokarmy, które można znaleźć w lesie. Trzeba tutaj powiedzieć, że ich przysmakiem są także grzyby wszelkiej maści. Equolius jest w stanie rozróżnić po zapachu grzyb jadalny od trującego. Są w stanie spożywać także leśne owoce i liście drzew, zwłaszcza ich młode pędy. Na jesień nie stroną od orzechów. Mają bardzo mocne żołądki, dzięki którym trawią tak wiele rodzajów pokarmu. W czasie zimy obgryzają gałęzie, zjadają także nadrzewne porosty i korę. Dla equoliusa bardzo ważną częścią diety jest woda, dlatego często można je spotkać przy rzekach, stawach i jeziorach.
Zachowanie
Stworzenia te nie są negatywnie nastawione do ludzi, jednak wolą żyć swoim życiem i unikają kontaktu z człowiekiem. Zazwyczaj widząc intruza uciekają w niebo. Te equoliusy, które wychowywały się bliżej miast zachowują się jednak zgoła inaczej, chętnie podchodzą do ludzi i dają się głaskać. Jednak złapać je jest bardzo trudno, equoliusy bowiem wydzielają przez pory specjalną substancję. Gdy próbuje się je złapać, a co za tym nałożyć linę, czy liny, lub ogłowie, materiały te przemieniają się w proch. Próbowano łapać te stworzenia za pomocą metalowych przyrządów, jednak nawet to nie przyniosło rezultatów.
Informacje dodatkowe
Equoliusa idzie udomowić tylko w jeden sposób - on sam musi tego chcieć. Nie da się na niego założyć popręgu, uzdy, czy siodła, ponieważ wszystko zmienia się w proch. Na equoliusie można jeździć wyłącznie na oklep, bez derki, czy siodła. Jeśli stworzenie chce zostać czyimś towarzyszem to daje się dosiąść. Trzeba tutaj wyraźnie powiedzieć, że ubranie dosiadającego nie ulega zniszczeniu. Wszystko za sprawą woli zwierzęcia. Bardzo trudno jest jednak znaleźć takiego osobnika, który zechciałaby być chowańcem. Equoliusy są zwierzętami stadnymi. Żyją w stadach liczących do 30 osobników. Mimo iż są podobne do koni żyją w lasach na równinach, lub lasach znajdujących się w niższych partiach gór. Stadu przewodniczy nie ogier, a dorosła klacz. To ona nadaje tempo biegu, miejsce żerowania, czy odpoczynku. Ciążą u klaczy equoliusa trwa jedenaście miesięcy, klacz powija wyłącznie jedno młode, którym opiekuje się przez półtorej roku razem z innymi samicami ze stada.
