Mglak Zmorooki
| Mglak Zmorooki | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Koniowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślino/Jajo/Życio/Duszo/Magiożerne |
| Występowanie | Mgliste BagnaBagna Ivin-Dir, Stare Mokradła |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Koń ten posiada wiele nazw ludowych czy zwyczajowych. Uczeni theryjscy i eravalscy spotykali się z określeniami typu: zmora, groza, koszmar z odpowiednim epitetem gatunkowym - najczęściej bagienny bądź mglisty. W pobliżu Mglistych Bagien funkcjonują terminy “wampir energetyczny” na zmianę z “konik łapiduch” - sugerujące specyficzne upodobania żywieniowe tego gatunku. Najbardziej jednak powszechny jest “mglak zmorooki” i to tym określeniem uczone głowy postanowiły nazwać to dziwaczne zwierzę zamieszkujące obszary podmokłe Środkowej Alaranii. W grymuarach bestiologicznych znane ono jest jako Direquus timorifaciens (“straszliwy koń - sprawca popłochu”). Jak na istotę siejącą przerażenie w oczach maluczkich wygląda dość niepozornie - ot zwyczajny tarpan leśny, jakich niemało hasa po alarańskich puszczach. Jednak nic bardziej mylnego: mglak w zasadzie występuje tylko w trzech maściach: karej, myszatej oraz gniadej, z tym że dwie pierwsze charakteryzują się współwystępowaniem białek i tęczówek oczu w kolorze zastygłej krwi, natomiast u gniadoszy są one grafitowe. Na dodatek koń ten w półmroku (np. gęstwina lasów, jaskinie, etc.) oraz nocą przybiera formę półeteryczną, przypominającą mgłę (stąd zapewne wywodzi się najpopularniejsza nazwa zwierzęcia - mglak), natomiast w świetle dnia zaledwie drobne smużki ektoplazmy (“mgły”) można zaobserwować wśród włosów na grzywie, prędze grzbietowej, ogonie i pęcinach. Czasami wzbudza naturalny strach u ludzi, a elfy (mroczne są wyjątkiem) obchodzą tego konia szerokim łukiem. Co innego wąpierze - mroczni władcy nocy upodobali sobie tego wierzchowca na równi chyba z aterragisem (Theria) i nietopyrnikiem gawronim (Theria, Mauria), jako że wszystkie te koniowate wzbudzają w tej rasie nie trwogę, lecz fascynację graniczącą niekiedy z podziwem dla zdolności powyższych zwierząt.
Odżywianie
Jak każdy koń, tak i mglak zmorooki spożywa rośliny, głównie wodorosty rzeczne, ziele porastające torfowiska czy mokradła oraz podszyt i runo leśne w łęgach i olsach. Uwielbia grzyby (żaden nie będzie stanowić dlań zagrożenia, jako że gatunek ten jest odporny na toksyny grzybowe), jaja gadzie, ptasie oraz miód. Przepada za ciemnymi owocami, malinami, jeżynami oraz granatami. W przypadku tych ostatnich, nieraz zaobserwowano jak tabuny mglaków migrowały do sadów lub lasków drzew granatu i trzęsły każdą kolejną rośliną, by pozyskać owoce. Najedzone użyźniały glebę nawozem i odchodziły. Poza typową dla koni strawą, bagienna zmora chłonie magię przy pomocy chrap - zazwyczaj jest to lokalna magia obecna w bagiennej roślinności lub drzewach tworzących łęgi, jednakże żaden mglak nie pogardzi energią zaginionego artefaktu, który przeleżał w torfie setki lat. Jedną z najbardziej osobliwych form odżywiania jest jednak wysysanie energii życiowej (chi, sił witalnych, wigoru) z istot żywych, rzadziej osłabionych wampirów. Koń ten albo gryzie nieszczęsne stworzenie (ofiarą może być też duży ssak lub dziwojaszczur), albo częściej nadstawia chrapy w kierunku ofiary i wciąga nimi czystą energię, pewnie dlatego nazywany jest przez gmin “wampirem energetycznym”. Rany po ugryzieniu przypominają wtedy odmrożenia bądź oparzenia z całkowicie czarnym, martwym środkiem. Po krótszym lub dłuższym czasie goją się one, jednakże na ciele pozostaje grafitowa blizna będąca miniaturowym odciskiem szczęk mglaka. Koń ten może odżywiać się także energią pozyskiwaną z duchów błąkających się po mokradłach i wodzących ludzi na zatracenie. Widywano pojedyncze osobniki, a także całe tabuny polujące na zagubione dusze kręcące się po trzęsawisku (zapewne byli to topielcy bądź polegli w boju na bagnach żołnierze/wojownicy), a robią to dwojako. Pierwszy sposób przypomina zwyczajne łowy na nieeterycznego zwierza - konie wyrywają fragmenty ektoplazmy, doprowadzając do śmierci ducha. Drugi zaś, częstszy nocą (w formie półeterycznej) polega na osaczaniu zjawy przez członków stada, a następnie jednoczesnym pochłanianiu energii chrapami lub rzadziej otwartym pyskiem - stąd zapewne wywodzi się nazwa ludowa “łapiduch”.
Zachowanie
Mglaki -jak niemal wszystkie gatunki koniowatych- są zwierzętami stadnymi. Żyją w tabunach licznych na co najmniej dwadzieścia osobników. Grupy te nigdy nie przekraczają czterdziestu sztuk z uwagi na niewielkie zasoby mokradeł czy też łęgów, które stanowią siedliska tych zwierząt. Stworzenia te należą do istot silnie terytorialnych, pilnujących raz obranych rewirów. Członkowie poszczególnych tabunów komunikują się ze sobą z reguły na sposób głosowy, a natura wyposażyła ten gatunek w aparat artykulacyjny przystosowany do wydawania multum sygnałów dźwiękowych. Najczęstszym jest chyba słyszane w wielu staj upiorne wycie (z rżeniem ów odgłos nie ma za wiele wspólnego, wprawne ucho badacza odróżni, iż nie był to dźwięk pochodzący z psiego gardła, natomiast dla laika wycie wilkora i ów charakterystyczny odgłos będą prawie identyczne. Jedno jest pewne - tak przerażające dźwięki rzadko spotyka się w naturze - nic więc dziwnego, iż ludzie uciekają w popłochu, widząc bądź słysząc to zwierzę z bliskiej odległości. Mglaki nie mają naturalnych wrogów w swoim środowisku; oczywiście pojedyncze sztuki padają ofiarą dziwojaszczurów, wilkorów, wilków zielonych, wielkich kotów czy niedźwiedzi, nie są jednak zwyczajowym daniem powyższych zwierząt, które nie tak łatwo wytropić ze względu na magiczną zdolność do wtapiania się w tło dzięki formie półeterycznej. Pozostałe zachowania zbliżone są do innych koniowatych, z tym, że w stadzie więcej niż tylko jeden, dominujący ogier może przedłużyć istnienie gatunku. Walka o samicę wygląda w sumie podobnie; swoisty boks na przednie kopyta poprzedzony jest popisami wokalnymi, mającymi na celu odstraszenie przeciwnika. Ciąża u mglaków trwa półtora roku. Potomstwem -zazwyczaj bliźniętami bądź trojaczkami- opiekują się oboje rodzice z pomocą innych członków stada.
Informacje dodatkowe
Nekromanci traktują zmory bagienne jak personifikacje Śmierci, toteż żaden adept tej sztuki magiczno-rzemieślniczej nigdy nie zrobiłby krzywdy koniowi tego gatunku. Zapewne dlatego zwierzęta te tak ochoczo podchodzą do humanoidów (zazwyczaj ludzi i wampirów), którzy parają się badaniem śmierci, rozkładu czy tworzeniem z martwych ciał bądź ich fragmentów nieumarłych bytów.
Mortyści theryjscy obrali sobie to niecodzienne zwierzę za bardzo silny symbol przemijania, a także swoisty totem podobny w funkcji do kruka czy wilka; pośredniczący między Przedwiecznym a wyznawcami w przekazywaniu różnych komunikatów, a czasami nawet darów dla szczególnie oddanych wiernych. W pobliżach zigguratów, które są siedzibami kapłanów mortyzmu z reguły rosną podmokłe gaje - idealne środowisko dla mglaków. Trudno orzec, czy święte zwierzęta to już stworzenia udomowione, ale obserwowano, iż na festynach z okazji ważniejszych świąt kapłani dosiadali dorosłych osobników, które dały się prowadzić jeźdźcom bez większych komplikacji.
Niektóre populacje tych koni udomowiono wiele wieków temu i do dzisiaj ich potomkowie pomagają miejscowym humanoidom w transporcie dóbr jak i istot myślących przez grząskie tereny. Kopyta tych stworzeń nigdy nie zapadają się w podłożu, toteż były to idealne zwierzęta do podjęcia prób oswojenia. Na tych samych terenach występują także łosie, ale zdolności magiczne mglaków przeważyły. Dzisiaj potomkowie w/w osobników służą jako wierzchowce dla oddziałów zwiadowczych lub magom dziedziny śmierci, kapłanom Śmierci tudzież nekromantom i innym zawodom związanym ze śmiercią, przemijaniem, rozkładem itp.
