Pszczelbączek
| Osa Wulkaniczna | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Owady |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Energio/Roślino/Padlinożerne |
| Występowanie | Większa część Alaranii |
| Populacja | Umiarkowana |
Spis treści
Wygląd
Stworzenie nie jest dużych rozmiarów. Określanie go gatunkiem średniej wielkości również nie ma tu uzasadnienia ze względu na naprawdę niewielkie rozmiary nawet dorosłych osobników. Pszczelbączek wielkością nie przekracza długości palca człowieka, a młode tego owada przypominają paznokieć. Pierwsze, co należy wiedzieć o owadach tego typu- nigdy nie widzieliście nic bardziej niezwykłego od tego maleństwa. Żyje głównie na terenach bagnistych, leśnych, równinnych Środkowej Alaranii, ale można Pszczelbączka spotkać też w lasach tropikalnych, na pustyniach oraz w Ogrodach Edenu. Wyglądem przypomina pszczołę i stąd jego nazwa. Przypuszcza się, że zrodził się ze związku pszczoły i bąka albo trutnia i bąka z dodatkiem magii ale nie ma na to jednoznacznych dowodów. To stworzonko tajemnicze, lubiące otaczać się symbolami, prowadzące różnobarwne życie składające się albo na rodzinną, spokojną codzienność, albo na długie i liczne eskapady w swoje ulubione miejsca. W tym ostatnim przypadku Pszczelbączek powraca do miejsca, w którym przyszedł na świat on albo jego rodzic czy dawniej żyjący przodkowie. Zajmijmy się kwestią ich wyglądu, ich ciało ma kształt bulwy, wiodącym kolorem jest brąz, czasem beż, ale spotykane są egzemplarze w cętki czy ciapki. Całkowita długość sylwetki wynosi u dorosłych osobników od 4 do 5 centymetrów. Wydobywają z siebie ciche bzyczenie. Ładnie pachną. Posiadają na głowie czułki, zazwyczaj prążkowane a na plecach półeteryczne skrzydełka podobne do wróżek.
Odżywianie
Kwestia żywienia Pszczelbączków jest warta rozdziału w książce przeznaczonej do opisu ich niezwykłych umiejętności i tego, co stanowi o ich istocie. Ich żywienie zależy w głównej mierze od wieku, kondycji ciała, płci, zaangażowania w sposoby zdobywania pokarmu, tego, czy posiadają młode do wykarmienia. Na ogół każdy Pszczelbączek jest zupełnie inny od siebie i trudno tutaj o jakąkolwiek klasyfikację. Możemy wyróżnić takie, które żywią się roślinami i są to gatunki całkowicie pokojowe względem pozostałych. Ich przysmakiem są wówczas paprocie. Inne żywią się padliną, a jeszcze inne energią innych istot i w takich sytuacjach możemy potraktować Pszczelbączki jak insekty czy pasożyty. Są to odmiany tego gatunku żyjące na bagnach, terenach morskich i tropikalnych. Tradycyjny Pszczelbączek żyjący na terenach Środkowej Alaranii będzie fitofagiem niewyróżniającym się zbytnio od reszty. Samice w miesiącach letnich żywią się krwią bydła, ale jeżeli mają pod ręką duże skupiska roślin, zadowolą się środowiskiem roślinnym bez wypatrywania innych opcji. Samce żywią się głównie padliną, roślinami, potrzebują też energii organizmów do przedłużenia sobie życia. Samce żyją krócej od samic. Generalnie, badacze mają problem w obserwacji tego gatunku z powodu ich bardzo krótkiego życia mogącego zakończyć się w sposób nieprzewidywalny. Umierają w trybie natychmiastowym i trudnym do wyciągnięcia odpowiednich wniosków. Niekiedy samoistnie a czasem za sprawą warunków atmosferycznych, do których nie są przyzwyczajone te stworzenia. Mimo swojej niewielkiej budowy, są dość wytrwałe, jeżeli chodzi o poszukiwanie pożywienia czy miejsca do życia. Jednak po pewnym czasie, zwłaszcza gdy pojawiają się ich dzieci, tracą siły życiowe i zniechęcone brakiem podróży (jest to wymuszane przez osłabienie), nudzą się tak bardzo, że po krótkim czasie choroby, umierają.
Zachowanie
Nastawienie wobec ludzi nie jest do końca zrozumiałe i trudno tutaj o komentarz, gdyż Pszczelbączek spogląda na człowieka ze względu na kolor skóry. Przepada za Tarianinami i Mahińczykami, natomiast problemy zaczynają się w momencie gdy ma do czynienia z rasą białą i alabastrową. Ciężko powiedzieć czym to jest spowodowane. Wydawać by się mogło, że sympatia wobec Tarian oraz Mahińczyków wzięła się stąd, że rasy te w przeszłości pomagały rozmnażać się tym owadom, transportując niektóre gatunki na bardziej przychylne tereny. W ten sposób postępowali zwłaszcza Mahińczycy, którym gatunek ten przypadł do gustu ze względu na ładny zapach i przychylność względem rasy ciemnej. Chciałoby się powiedzieć, że ten maluch jest tak samo przydatny, co chociażby pszczoły zajmujące się zbieraniem nektaru z kwiatów, ale bylibyśmy się srodze pomylili po wymówieniu tych nieprawdziwych informacji. Otóż Pszczelbączki nigdy nie zbierały ani nektaru, ani nie posiadali nad sobą królowej, ani nie tworzyli z sobą jakiejkolwiek hierarchii, oprócz tej obecnej w rodzinie, gdzie najmłodsi mają najmniej do powiedzenia. To, co udało się zaobserwować badaczom jest niesłychanie inspirujące. Okazuje się, że młode Pszczelbączki nie są mniej ważne od swoich rodziców- wręcz przeciwnie. Młode mogą wybierać czym wolą się żywić i gdzie mieszkać. Są istotami, jak się obserwuje, o cechach indywidualisty. Przejdźmy sobie teraz do opisania relacji tego gatunku z pozostałymi owadami. Musimy sobie powiedzieć w tym miejscu, że dobrze żyją z istotami podobnymi do siebie, czyli z pszczołami, szerszeniami czy bąkami. Te ostatnie mogą w wielu sytuacjach pomóc Pszczelbączkom wydostać się z tarapatów, kiedy grozi im niebezpieczeństwo. Przypuszcza się, że to właśnie z szerszeniem mają najwięcej cech wspólnych, jednak do tej pory, jak w wielu przypadkach, badacze nie posiadają wystarczająco wyczerpujących dowodów na potwierdzenie tej tezy. Szczyt aktywności omawianych owadów to maj, gdzie jest ich po prostu pełno, podróżują codziennie w odległe miejsca, nawiązują znajomości, czasami mają kontakt z człowiekiem, któremu trochę przeszkadzają swoim bzyczeniem, ale lubią go obserwować i ofiarować od czasu do czasu jakiś mały prezencik. To może być kwiatek albo liść, ale może to też być winogrono czy pestka owocu. Na ogół nie są do nikogo ani pozytywnie, ani negatywnie nastawione, żyją sobie obok a życie toczy się dalej. Sytuacja zmienia się, gdy nachodzi Miesiąc Dzika, owad może stać się bardziej pobudzony do działania mającego negatywne skutki. Znane są przypadki pogryzionego bydła przez Pszczelbączka, który na całe szczęście, nie posiada w sobie jadu, a śliny, jaką produkuje nie należy się obawiać. To jednak nie zmienia, że było przez kilka dni chodziło osowiałe i jadło naprawdę niewiele, więc mamy dowód na to, że owady te mogą na pewien czas stać się insektami. Nie obserwuje się, co warto podkreślić, żadnych negatywnych następstw ich działania. Pszczelbączki, wskutek sympatii względem Mahińczyków i Tarianmogą zawędrować aż do ich domostw, przysiąść na parapecie okiennym, gdy świeci słońce i wygrzewać się niewzruszenie. Przeganiane kilkukrotnie zmieniają miejsce pobytu i rzadko wracają do tej samej lokalizacji. Są zaprogramowane, by próbować powrócić do miejsca swoich narodzin. A jak to się dzieje, że nie zostają tam, gdzie przyszły na świat? Odpowiedź nasuwa się sama - jako dzieci mogą nie mieć za wiele do powiedzenia co do tego, gdzie chcą mieszkać. Jest to też związane po części z ich wędrowniczej natury, ale wszystko zależy z jakim egzemplarzem mamy akurat do czynienia. Giną najczęściej z wycieńczenia, głodu i zimna.
Informacje dodatkowe
Posiada niezwykłe umiejętności do budowania domków, w których rzeczywiście mieszka. One tylko z pozoru przypominają ule. Tak naprawdę są czymś zgoła innym. Od setek lat przyrodnicy alarańscy zastanawiają się nad tym niecodziennym i niezwykłym zjawiskiem. O ile na terenach Środkowej Alaranii Pszczelbączek snuje się nieco niechciany wzdłuż równin, przemierzając dziennie dziesiątki kilometrów w locie, aby dostać się nad zbiorniki wodne, o tyle poza granicami Alaranii, w Ogrodach Edenu obserwuje się, że wiedzie o wiele spokojniejsze, bardziej poukładane i szczęśliwsze życie. Niewiele wiadomo na temat tego, dlaczego cały gatunek nie przeniesie się właśnie w tamte rejony. Zapewne kwestia nie jest taka prosta i wymaga dalszych studiów na rzecz tych niesamowitych owadów. Do tej pory odkryto dwa rodzaje domków budowanych przez Pszczelbączka. Jeden z nich składa się z samych paproci i jest prostą konstrukcją, w której owad żyje, rozmnaża się i żywi wówczas innymi roślinami rosnącymi nieopodal. Swojego paprociego domku nigdy nie pozostawia bez nadzoru, więc zazwyczaj wraz ze swoją rodziną wprowadza się na te zielone włości. W przypadku śmierci, dzieci Pszczelbączków w dalszym ciągu mieszkają dokładnie w tym samym miejscu. Drugi z domków jest tworzony na pustyniach i polega na robieniu czegoś na kształt norek czy rowków w piasku, ale musi to być okolica, gdzie znajduje się przynajmniej jeden krzew, którym będą się żywić. W takim domku żyją zazwyczaj do końca życia, jest im ciepło i nie muszą się już nigdzie przemieszczać. Jeżeli chodzi o owady żyjące na pastwiskach, mogą na swoich nóżkach przemycić materiał genetyczny martwych stworzeń, z którymi jako sporadyczni padlinożercy mieli styczność. Nie należy w żaden sposób dotykać tych owadów, gdyż długie przebywanie z nimi jest nieco ryzykowne. Porównamy to sobie do zwykłej muchy, która może być (ale nie musi) nosicielem stanów chorobowych i bakterii. Po dotknięciu Pszczelbączka medycy zalecają dokładnie umyć ręce i twarz, a następnie wywietrzyć pomieszczenie. Żeby zakończyć pozytywnym akcentem nasze przyglądanie się tej bestyjce, powiemy sobie jeszcze, że dobrze dogadują się z wróblami i czasami lokują się w miejscach należących wcześniej do wróbla.
