Jelonek Magmowy
| Osa Wulkaniczna | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Owady |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Padlino/sokożerne |
| Występowanie | Obszary wulkaniczne, górskie i bagienne |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Daleko spokrewniony z osą wulkaniczną. Opisywane bestie, podobnie jak wyżej wspomnianą osę spotkamy w obszarach wulkanicznych, ale także bagiennych i górskich. Pomimo swojego groźnego wyglądu, nie są wrogo nastawione. Wszystko jednak zależy od tego jaką mamy akurat porę roku. Z wyglądu prezentuje się w mało zachęcający sposób. Powiedzieć o nim, że to brzydkie stworzenie to mało. Poprzez swój wygląd może pojawiać się w dziecięcych koszmarach. Na pewno żaden milusiński nie chciałby spotkać tej bestii na swojej drodze. Ale jelonki magmowe posiadają bardzo istotną właściwość, mianowicie jest to zdolność metamorfozy. Dotyczy to jedynie dorosłych osobników. Kiedy obserwujemy pierwsze roztopy, mamy do czynienia ze wczesną wiosną, transformacja powoli zaczyna postępować i posuwa się regularnie naprzód każdego dnia, żeby osiągnąć swój szczyt w czasie Miesiąca Łabędzia. Z powodu swoich pokaźnych rozmiarów wzbudzają respekt.
Tym owadom najbliżej jest do jelonka rogacza, ich podobieństwo nie ogranicza się tylko do wyglądu. Zacznijmy jednak od początku. Ciało długie na 4, najwyżej 4.5 centymetrów spoczywa na trzech parach pajęczych nóżek, górna część powłoki zakończona żuwaczkami w kształcie szczypiec, dwie pary oczu, pojedyncze skrzydła i odwłok zakończony żądłem pozbawionym jakiejkolwiek trucizny. Owad wykorzystuje je w sytuacjach, gdzie chce przyczepić się do danego obiektu (na przykład drzewa). W sytuacji zagrożenia życia podejmuje walkę w postaci wzięcia potencjalnej ofiary do ośrodka gębowego, następnie przeżuwa ją krótko i wypluwa. To niezbity dowód na to, że bestie są w istocie niegroźne, nie mają na celu zostać zabijaką, ale do pokojowo nastawionych, niewinnych istotek im również daleko. Atakowane, mogą oddać tym samym. Podlega ochronie gatunkowej wskutek zmniejszenia liczby siedlisk. Jest to spowodowane działalnością człowieka, z którą jelonki coraz częściej przegrywają. Żyją w dzikich warunkach i nie da się ich udomowić, egzystencja trwa zwykle od 9 miesięcy do półtorej roku, natomiast nie jest to częsty przypadek, aby żyły aż tak długo. Średnia życia to 8, 9 miesięcy i wówczas możemy ze spokojnością sumienia powiedzieć, że dożyły wieku starszego.
Żuwaczki samca są rozwinięte do tego stopnia, że nasuwają się nam skojarzenia z jeleniem o wiele większych rozmiarów, należącym do gromady ssaków. Samice przychodzą na świat z kolei pozbawione całkowicie żuwaczek i tu sytuacja z samicami stającymi się nielotami, wyrównuje się. Ciało samców jest bardziej wypukłe od samic. Okazy mają tę samą barwę ciała- brązową. Co się zaś tyczy metamorfozy - otóż gatunek nieznacznie zmienia barwę, samice zyskują dodatkową parę skrzydeł a samce dodatkową parę oczu. Wyrasta nowe żądło mogące zrobić krzywdę, gdy bestia jest atakowana przez innego reprezentanta gatunku owadziego. Po zmianie wyglądu, zmienia się również usposobienie, egzemplarze zaczynają łączyć się w małe roje z nieoficjalnym królem tymże (to zawsze samiec, nie samica przewodzi w grupie). To nie koniec zmian. Najważniejsza, jaka się wysuwa na czoło: gatunek toczy z walki z osami czy trzmielami i innymi owadami mającymi żądło, oprócz osy wulkanicznej, której mogliby nie dać rady. W dalszym ciągu to raczej słabeusze. W walkach biorą udział wyłącznie panie z uwagi na posiadanie przez nich skrzydeł. A co z żuwaczkami? Tu natura poskąpiła samiczkom, okazuje się, że nadal ich nie posiadają. Z pewnych powodów po metamorfozie gatunek robi się wrażliwy na światło, jeżeli zobaczą coś, co migocze, samice podlatują do źródła błysku i w bardzo szybki sposób umierają, gdyż światło to coś, co w rzeczy samej, nie cierpi jelonków z wzajemnością.
Odżywianie
Na ogół odżywiają się sokiem drzew liściastych, wokół których się gromadzą po to, by tam zamieszkać na pewien czas. Jelonek w typowym dla siebie czasie jest pasożytem, jednak kiedy widzi, że w znaczny sposób zaszkodził bukowi czy topoli, zmienia miejsce pobytu. Drzewo najczęściej będzie przyjmowało neutralnie jego obecność, ale w przypadku drzew starych i zniszczonych, nastąpi z pewnością zmiana jego funkcjonowania w lesie, które w pewnym momencie go "odrzuci" i będzie pozostawać w cieniu. Jelonki ponadto żywią się padliną, lubią skubać konary już ściętego drzewa. Odżywianie przebiega spokojnie i bez zwracania na siebie uwagi. Mało konfrontacyjne nastawienie stworzenia wiąże się bezpośrednio z tym, że posiadają tylko jedną parę skrzydełek, które nie są dużych rozmiarów a ich cechą jest półeteryczność. To znaczy, może się wydawać, że skrzydeł tam nie ma, a rzeczywistość przedstawia się dokładnie odwrotnie. Larwy tego stworzenia żyją w ziemi a odżywiają się tylko i wyłącznie energią korzeni drzewa.
W przypadku zagrożenia, gdy już dopadną swoją ofiarę, jak najwięcej osobników wczepia się odnóżami w ubrania lub skórę, a później wbijają w jej ciało żądła i paraliżują ją jadem. Jad pojedynczej Osy jest niegroźny, dlatego owady te atakują w rojach, które skutecznie mogą powalić nawet największe stworzenia. Jad ten nie jest śmiertelny, bo jedynie paraliżuje ich ofiarę, która ginie później, gdy Osy Wulkaniczne pożywiają się na niej i wyrywają kawałki skóry i mięsa, aby zanieść je do gniazda. Pożywienie to zostaje później przekazane młodym i osobnikom, które pozostały w gnieździe.
Zachowanie
Jelonki nie mają postawy rywalizującej o terytorium. Posiadają pozytywne nastawienie względem mieszkańców lasu. Może się okazać, że potrafią dogadać się z drwalami, chochlikami czy pokojowo nastawionymi elfami. Nie lubią śladów osadnictwa, za naturalne siedliska wybierają pustkowia, gdzie nie będą niepokojone bez potrzeby. Porozumiewają się z sobą przy pomocy echololacji. Gdy łączą się w pary, wysyłają do siebie sygnały dźwiękowe nie słyszalne ludzkim uchem. Nie posiadają hierarchii, są typem samotników, najczęściej można je spotkać pojedynczo. Nie posiadają również naturalnej ciągotki do zakładania rodzin, więc podejrzewa się, że wkrótce gatunek będzie na wyczerpaniu. Obecnie podlega ochronie, zaś studia na rzecz jelonka magmowego sugerują, że natura wyposażyła go w groźny wygląd, żeby inne, mniejsze stworzenia odczuwały strach na samo jego pojawienie się i tym samym, nie atakowały go. W rzeczywistości jelonek magmowy jest słabeuszem, rzadko podejmuje próbę dominacji nad innymi gatunkami. Kolejną ważną rzeczą, którą warto wiedzieć co do właściwości jelonka magmowego jest zachowanie samców po wydaniu na świat potomka. Otóż w takich sytuacjach, obserwujemy, że kiedy przychodzi na świat maluch jelonek magmowy, jego ojciec traci jedyną parę skrzydeł i staje się nielotem. Żywotność owada drastycznie spadła, gdy pojawiły się pierwsze ślady jego egzystencji. Niestety, w wyniku wycinki lasów nie ma się tak dobrze jak dawniej. Przypuszcza się, że okazy żyjące od początku do końca przy wulkanach żyją dłużej, jednak życie do najłatwiejszych nie należy wskutek tego, że samiec jest pozbawiany skrzydeł. Tak to jednak wymyśliła natura a ona wie, co robi.
Informacje dodatkowe
Pancerz tych stworzeń wykorzystywany jest do ubrań oraz akcesoriów, głównie torebek, parasolek czy droższych elementów w okularach. Z ich żądła wykonywane są klamry do butów czy sznurowadła. Natomiast w kwestii skrzydeł owada, z nich produkowane są delikatne elementy ubioru. Tutaj panuje pełna dowolność, bowiem słyszano o przypadkach, gdzie łoże z baldachimem naznaczone było właśnie tymi substancjami pochodzący
