Lotki
| Lotki | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Gryzonie |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Hodowle, niewielkie lasy, pola i łąki |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Lotki (samica - lotka, samiec - lotek) to niewielkie gryzonie obdarzone parą wąskich, proporcjonalnych skrzydeł. Długość ich ciała nie przekracza 1/2 łokcia (z ogonem 2 stóp), a rozpiętość skrzydeł wynosi zwykle 2 i pół stopy. Samiczki zależnie od populacji mogą być niewiele mniejsze lub większe od samców. Ich ciało jest całkiem smukłe, z krótkimi, choć dobrze rozwiniętymi przednimi łapkami o czterech palcach i silnymi, znacznie dłuższymi tylnymi o palcach trzech - umożliwiają poruszanie się po podłożu susami, ostre pazurki zaś ułatwiają wspinaczkę i lądowanie na gałęziach. W okresie godowym służą też do walki. Lotki mają uszy długie (podobne do zajęczych) i bardzo czułe - są w stanie usłyszeć nadlatującego drapieżcę z dużym wyprzedzeniem. Mniej pomaga im przy tym wzrok, który służy głównie do omijania przeszkód w trakcie lotu. Pożywienie znajdują przeważnie używając dotyku i węchu. Jako zwierzęta od dawna hodowlane wykazują się sporą zmiennością ubarwienia, choć przeważnie jest ono jednolite z ciemnymi znaczeniami na końcu ogona, uszu i skrzydeł. Najpopularniejsze maści to wszelkie odcienie brązu, czerń oraz biel. W zależności od strefy klimatycznej sierść może być gęstsza lub nieco bardziej skromna, a także odmienna w fakturze.
Gryzonie te są świetnymi lotnikami - mogą pokonywać co prawda jedynie średnie dystanse, ale ich zwrotność i szybkość czyni z nich niedoścignionych akrobatów, a także ułatwia manewrowanie między drzewami i unikanie ataków z powietrza.
Odżywianie
Lotki są zwierzętami roślinożernymi - często pasą się na łąkach w pobliżu lasów i zagajników, gdzie skubią trawę i kwiaty; najczęściej malwę, chabry, maliny, czarną porzeczkę, różę czy rumianek. Także zioła są ważnym składnikiem ich diety - najbardziej preferują liście brzozy, ziele mniszka, pokrzywy, melisy, mięty, lucerny, rutwicy i jeżówki. Często obgryzają młode gałązki jabłoni, brzozy, wierzby, lipy i leszczyny, co pozwala im ścierać stale rosnące siekacze. Bywają konkurentami wiewiórek wyjadając nasiona z szyszek i podkradając zakopane orzechy. Nie pogardzą ziarnem zbóż (w hodowlach często podaje się im się też pestki dyni), a gdy trafi się okazja polują na małe owady.
Zachowanie
Choć wiele lat temu były to zwierzęta bardzo płochliwe, obecnie większość populacji nie obawia się humanoidów i zakłada gniazda w pobliżu ich siedzib lub nawet w ich bezpośrednim sąsiedztwie (np. w dziuplach starych drzew czy na opuszczonych strychach). Na wolności najczęściej żyją w koloniach i dobierają się w stałe pary, natomiast hodowane częściej wykazują skłonności do poligamii. Miot składa się zwykle z 4 młodych, którymi zajmują się oboje rodzice (pary monogamiczne) lub matka (w przypadku haremów).
Łatwe do oswojenia trzymane są podobnie jak gołębie i wykorzystywane do celów pocztowych - tak jak ptaki potrafią wrócić do miejsca, w którym mieszkały, a rzadziej niż one padają ofiarą drapieżników - jednakże dotarcie do celu zajmuje im znacznie więcej czasu. Nie nadają się na typowe zwierzątka domowe i pupilki dla dzieci, gdyż są charakterne i niezależne - nie potrzebują stałego kontaktu z humanoidami, choć potrafią się przywiązać i nawet reagować na nadane im imię. Mimo łatwego zdobywania samodzielności zdarzały się przypadki samotnie chowanych Lotek, które stale podążały za swoimi opiekunami i nawet towarzyszyły im w dalszych podróżach.
Informacje dodatkowe
Na wolności biało ubarwione lotki żyją przeważnie w pobliżu kolonii mew - ich młode są podobne ubarwieniem do piskląt - najczęściej biało-brunatne. W rejonach gdzie ptaki te nie występują zazwyczaj nie ma też Lotek, które nie mogąc wtopić się w otoczenie padają ofiarą drapieżników częściej niż ich burzy kuzyni.
Lotki podatne są zarówno na zdziczenie (łatwo zyskują samodzielność) jak i na oswojenie (złapane często zostają w nowym ‘domu’, o ile mają pod dostatkiem pożywienia).
Przyzwyczajone do obecności istot humanoidalnych często szukają kryjówek w miastach, lecz w przeciwieństwie do gołębi mają tam problem ze znalezieniem pożywienia.
Na wsiach często uważane są za szkodniki i tępione - z ich futra produkuje się ubrania, ale w niewielu miejscach uznawane są za dobry posiłek.
