Strachopiór
| Strachopiór | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Ptaki |
| Nastawienie | Neutralne lub wrogie |
| Odżywianie | Mięsożerne |
| Występowanie | Obszary trawiaste i lasostepy Alaranii |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Strachopiór, zwany także zmoroptakiem to przerośnięty krewniak dwuczubów i żurawi o wielkim, ostro zakończonym dziobie, zajmującym często nawet połowę łba. Ptak ten zatracił zdolność do lotu, jednakże mimo zredukowanych skrzydeł, porusza się wystarczająco szybko, by dopaść konia czy wielbłąda. Nielot osiąga słuszny wzrost dwóch łokci i jednej piędzi w kłębie, łeb zaś jest w stanie unieść na ponad 3 kroki (84 stopy). Strachopiór -za wyjątkiem dostojnego szaro-czarnego czuba wieńczącego łeb- nie pasuje do tego, co człowiek czy elf mógłby nazwać synonimem piękna. Ukazuje to pozbawiona piór szyja zwierzęcia, w czym nieco upodabnia je do sępów. Fororaki z reguły są szare, szpakowate, pstre bądź jednolicie czarne. Albinotyczne osobniki trafiają się bardzo rzadko, powszechniej spotykane są tylko w populacjach oswojonych.
Odżywianie
Strachopiór żywi się niemal wyłącznie mięsem. Zje wszystko, co podejdzie mu pod ostry niczym bułat dziób lub sam dopadnie, a poluje często i skutecznie. Zaobserwowano, iż ptaki te łączą się w większe grupy, by powalić, a następnie zabić zdobycz o wiele większą od pojedynczego przedstawiciela gatunku, np. nosorożca lub dorodniejsze sztuki dzikiego bydła. Strachopiór chętnie pożywia się padliną, jest w stanie strawić jaja gadzie czy innych ptaków łącznie ze skorupkami, czasem łyka wylinki węży.
Zachowanie
Strachopióry z reguły żyją w niewielkich grupach rodzinnych lub stadach do dwudziestu osobników. Zarówno klanowi, jak i większej jednostce, zwanej przez ornitologów kupą, przewodzi najbardziej doświadczona kura. Po osiągnięciu dojrzałości koguty opuszczają grupę rodzinną. Niekiedy wędrują wiele stajań, aż znajdą odpowiedni klan, który zdecydowałby się je przyjąć. Niektóre samce wiodą samotniczy żywot, inne dołączają do grup kawalerskich bądź wkradają się w łaski okolicznych, niespokrewnionych klanów. W czasie godów rywalizujące koguty wydają przeraźliwe wrzaski, przypominające charakterystyczne odgłosy żurawi. Pewnie dlatego dźwięk ten nazwany został upiornym klangorem. Gdy wokalne popisy nie przyniosą rozstrzygnięcia, samce przystępują do pogoni, a gdy i ta zawiedzie, rozpoczyna się bój, który jednakże dość rzadko kończy się śmiercią któregoś z zalotników.
Informacje dodatkowe
Strachopióry często żerują na polach bitew, czym zaskarbiły sobie taką samą renomę, o jakiej można mówić w przypadku kruków, rzadziej sępów. Niektóre ludy i społeczności czczą te sprytne drapieżniki, traktując jako boskich posłańców na tym padole.
Pióra (głównie lotki i sterówki) zmoroptaków używane są do wyrobu strzał, rzadziej bełtów oraz pełnią funkcję amuletów odstraszających tępych nieumarłych takich jak szkielety czy zombie.
Ludzie, elfy i wampiry podejmują próby oswojenia strachopiórów pod wierzch lub w roli towarzyszy (zastępników psów). Niektóre z takich niecodziennych zachowań powiodły się i gdzieniegdzie można uświadczyć populacje tych nielotnych ptaków w jakimś sensie zależne od humanoidów.
Zmoroptaki bywają wykorzystywane jako odpowiednik psa pasterskiego wobec udomowionej megafauny. Z łatwością dostrzegają zagrożenie w postaci drapieżnego ssaka i są w stanie skutecznie je wyeliminować. Zazwyczaj przepędzają intruzów, bywa że napastnicy zostają pokonani, zabici i zjedzeni przez nielotnych strażników stada roślinożerców.
Fororak jest zdolny do przeskakiwania przez różnorakie ogrodzenia, co chętnie wykorzystuje przy łowach na inwentarz domowy tudzież gospodarski. Niekiedy poluje na mniejszych jego przedstawicieli, tj. owce, kozy, osły czy świniowate. Grupy strachopiórów mogą w ciągu nocy dopaść i zjeść konia lub wielbłąda. Takie zachowania tych ptaków czynią z nich szkodniki w oczach ras rozumnych. Trąbowców, nawet karłowatych, nieloty nie atakują nigdy.
