Mastodont Leśny
| Mastodont Leśny | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Słoniowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Lasy okalające Równiny Theryjskie i lasostepy |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Przeciętny mastodont, zwany także słoniakiem mamucim lub gwarowo czocherem, na pierwszy rzut oka przypomina mamuta bądź owłosionego słonia. Pokrój ciała zbliżony jest do słoni występujących na Południu. Krępa, zwalista sylwetka umożliwia poruszanie się w leśnej gęstwinie. Ciosy -chluba i zguba- tych zwierząt nie są tak zakrzywione, jak to ma miejsce u mamutów. Umaszczenie słoniaków bywa rozmaite, są chyba pod tym względem najbardziej różnorodne pośród trąbowców.
Odżywianie
Słoniaki mamucie -podobnie jak reszta trąbowców- żywią się częściami roślin. Zwierzęta te rzadko jedzą trawę, chwytną trąbą zrywają za to części roślin (głównie pędy, liście, owoce czy kwiaty), które następnie rozcierają potężnymi trzonowcami. Długie, lecz mało zakrzywione ciosy służą jako narzędzie do wydobywania pożywienia spod darni czy śniegu. Mastodonty przepadają za orzechami, które zręcznie wyłuskują spośród liści przy pomocy chwytnej trąby. Niekiedy też napierają na drzewa bądź krzewy i z całej siły trzęsą gałęziami lub pniem, co prowadzi do opadnięcia owoców. Chętnie wchodzą na mokradła, gdzie pożywiają się wodorostami i roślinnością przybrzeżną, stanowiącą kolejny przysmak tych trąbowców.
Zachowanie
Zwyczaje mastodontów leśnych przypominają tryb życia słoni znanych z części Alaranii o cieplejszym klimacie oraz mamutów. W liczącym do dwudziestu osobników stadzie, zwanym czasem klanem, trzon stanowią samice z młodymi, przewodzone przez najstarszą bądź najbardziej doświadczoną samicę. Behawior tak grup, jak i pojedynczych osobników przypomina zachowania obserwowane u pozostałych trąbowców. Dowiedziono za to, iż w pobliżu starego byka młode samce w okolicy stają się spokojniejsze i rzadko wpadają w furię godową
Informacje dodatkowe
Problemem w hodowli oswojonych słoniaków może być specyficzny szał godowy, zwany musth, często występujący u tych zwierząt. Istnieją jednak populacje, w których ten stan pojawia się sporadycznie i to z nich wywodzą się udomowione mastodonty. Wykorzystuje się je jako wierzchowce, platformy obserwacyjne i żywe tarany. Karawany tych zwierząt ciągną towary kupców przemierzających Mai Laintha’e.
Ciosy tych trąbowców posiadają wyjątkową twardość - pewnie dlatego, iż zwierzęta jedzą duże ilości bogatych w minerały wodorostów i orzechów. Nic więc dziwnego, że wykorzystywane są zarówno w rzemiośle, jak i budownictwie.
Ubrania uszyte z wełny mastodonta charakteryzują się idealnymi wręcz właściwościami termoizolacyjnymi. Praktycznie nie dają objawów alergicznych, ba, są miękkie i miłe w dotyku niczym kaszmir. Najlepszej jakości przędza powstaje z włosia wyczesywanego z liniejących zwierząt lub zbieranego po zmianie okrywy z zimowej na letnią. Wełna pochodząca od strzyżonych osobników wykazuje spadek jakości, jednakże i tak jest lepsza od owczej czy moheru.
Rdzenna ludność terenów zamieszkiwanych przez słoniaki traktuje je jako zwierzęta totemiczne. Dlatego też, by pozyskać surowiec, piłuje się niekiedy ciosy oswojonych mastodontów. Niektóre ludy zbierają także “kły” padłych zwierząt, np. odwiedzając cmentarzyska co jakiś czas.
