Arlekin Purchawka
| Arlekin Purchawka | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Pająki |
| Nastawienie | Neutralne lub wrogie |
| Odżywianie | Mięso i owadożerne |
| Występowanie | Lasy i łąki całej Alarania |
| Populacja | Bardzo niska |
Spis treści
Wygląd
Trudno określić, jak duże potrafią być pająki tego gatunku. Nie sposób też odróżnić samca od samicy. Widziano osobniki wielkości męskiej pięści, ale i też znacznie większe, choć te bardzo rzadko. Wielkość jaką osiągają, jest zależna w dużej mierze od grzyba, purchawczaka gwiaździstego, z którym żyją w specyficznej symbiozie i od którego pająk ten, zyskał swe miano. Same arlekiny to pająki o koślawej budowie, ich stosunkowo duży głowotułów wydaje się przeważać nad malutkim odwłokiem, a wrażenie to potęgują duże kły jadowe. Można by pomyśleć, że gdyby nie mocne, grube odnóża przywodzące na myśl sękate gałązki, pajęczak z pewnością by się przewracał podczas chodu. Nic bardziej mylnego. Arlekiny są szybkie i skoczne, a dzięki długim, żółtawym włoskom czuciowym, choć ich pancerzyk jest w całości szary i chropowaty, dobrze wyczuwają drgania otoczenia, przez co trudno je zaskoczyć. Zaniepokojone atakują lub podwijają pod siebie odnóża, niemal w całości chowając się, niczym krab pustelnik, w grzybie, który noszą na swym grzbiecie, przez co niemalże nie można ich odróżnić od naturalnie rosnącego purchawczaka. Grzyb ten, o barwie czerwieni usianej wypukłymi, żółtawymi plamkami, posiada kilka, najczęściej pięć, wypustek pełnych zarodników, ułożonych niczym ramiona gwiazdy.
Odżywianie
Pająk i grzyb żyją w symbiozie, która pozwala im nawzajem lepiej funkcjonować. Arlekin żywi się owadami, które zwabione kolorem i zapachem purchawczaka, przyklejają się do śluzu wydzielanego na powierzchni owocnika, zaś sam grzyb, pobiera składniki mineralne z padłych owadów, których pająk nie zje, z czasem je rozpuszczając za pomocą swego śluzu, który działa także, jak soki trawienne, niegroźne jednak dla arlekina i jego grubego pancerza. Nie znaczy to jednak, że arlekin nie poluje, robi to jak każdy przedstawiciel swego gatunku, przędąc sieci.
Zachowanie
Zachowanie tego pająka wydaje się zupełnie normalne, jak na pajęczaka. Zakłada sieci, poluje na owady i małe ssaki, czy ptaki, gdy te zaplączą się w jego sieć. Zaniepokojony atakuje, próbując gryźć i wstrzyknąć substancję paraliżującą, niegroźną jednak dla człowieka bądź zagłębia się w grzybie, który nosi na plecach. Cała dziwność zaczyna się właśnie od owego grzyba. Brzemienna samica, podczas składania jaj, szuka świeżo wyrosłych, małych jeszcze purchawczaków, na których składa swe potomstwo. Gdy te wykluje się, przetrwać może tylko jeden, bowiem najsilniejszy z nich pożera swych słabszych braci i siostry, z czasem rosnąć i wchodząc w symbiozę z grzybem, przy którym się narodził. Przez ten specyficzny sposób dorastania, populacja tych pająków jest bardzo nikła, nie zawsze bowiem ciężarna samica znajdzie na czas odpowiedni grzyb, a i walka rodzeństwa może zakończyć masową śmiercią wszystkich z nich.
Informacje dodatkowe
Pająk, pomimo zakładania sieci i zwykłego polowania, często je porzuca, zmieniając miejsce swego przebywania. Część naukowców spekuluje, że to co inni biorą za symbiozę, może być tak naprawdę pasożytnictwem grzyba, który zmusza pająka, do przemieszczania się, by rozsiewać swoje zarodniki na większe odległości. Podpierają swą tezę wrogością Fungów Leśnych do tego gatunku. Istoty te, gdy tylko zobaczą arlekiny, agresywnie je atakują i przeganiają, bądź zabijają. Wszystko przez grzyb, który te noszą na plecach. Fungi Leśne i Purchawczaki Gwiaździste, to bowiem naturalni wrogowie. Uczeni przytaczają także przypadki, gdy zarodniki purchawczaka, zagnieżdżone w ciele funga, z czasem przejmowały nad nim kontrolę i zabijały.
Jak dotąd nie widziano dorosłych pająków tego gatunku, bez noszonych przez nie purchawczaków. Nasuwa to wnioski, że pająki nie są w stanie bez nich żyć lub co bardziej zasadne, coś przyciąga je do tej niepokojącej rośliny.
