Różoworyjec Tentegośnki
| Różoworyjec Tentegośnki | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Pająki |
| Nastawienie | Przyjazne do neutralnego |
| Odżywianie | Mięsożerne/Samożywne/Klepto Plastyczne |
| Występowanie | Obszary o ciepłym i gorącym klimacie] |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Pająk ten, przez uczonych zaliczony do skakunów, osiąga przeciętnie rozmiary kota lub średniej wielkości podwórzowego kundla, przy czym dymorfizm płciowy u tego gatunku nie występuje. Głowotułów oraz odwłok zazwyczaj przyjmuje zabarwienie w odcieniach zielonego lub niebieskiego (turkus, morski, seledyn, zieleń butelkowa, mięta) za wyjątkiem czerwonych, rzadziej żółtych, pomarańczowych bądź różowych plam nad oczami, w których to przebywają symbiotyczne mikroorganizmy - spokrewnione z pierwotniakami glony lub zaliczane do grzybów porosty. Odnóża kroczne przybierają barwę odwłoka, z tym że ich końce zaopatrzone są w pazurki o ciemniejszym odcieniu, np. jeśli spotkamy turkusowego pająka, będzie on miał zgniłozielone pazurki na odnóżach. Oprócz tego w okolicy stawów zwisają przypominające mech wyrostki, w których bytują barwne symbionty, najczęściej bakterie lub glony.
Odżywianie
Pająk ten potrafi przemieszczać się susami na odległości równe kilkunastokrotności własnych rozmiarów, na co zużywa w granicach pięciu susów. Zwierzę to żyje i poluje w grupkach złożonych z kilku rodzin pajęczych, ich potomstwa z kilku lęgów, a czasem także pobratymców przybyłych z zewnątrz, co jest wyjątkowym zjawiskiem jak na pająka. Różoworyjec charakteryzują się osobliwymi zwyczajami godowymi. Samiec wręcza samicy posiłkiem, najczęściej dorodnego szczura czy zajęczaka, a następnie wykonuje szereg susów, skacząc przez wybrankę, w międzyczasie wymachując przednimi odnóżami krocznymi i ukazując aparat gębowy. Nierzadko wydaje przy tym dźwięki podobne do prychania kotów, co zaowocowało ludową nazwą prychacz kociogłos bądź prychacz szczurołap. Obie płcie biorą udział w wychowywaniu potomstwa, co jest bardzo rzadko spotykane u pająków.
Zachowanie
{{{Zachowanie}}}
Informacje dodatkowe
Tentegośnik stał się herbowym zwierzęciem wielu arystokratycznych rodów Środka oraz Zachodu Alaranii. Przedstawiciele możnowładztwa chętnie zamawiają kostury zwieńczone sylwetką tego pająka w pozycji obronnej z uniesionymi przednimi odnóżami krocznymi i odsłoniętym aparatem gębowym.
Pająk ten nie przędzie sieci łowieckich, jedwab służy mu tylko za tymczasowe schronienie oraz materiał na kokon dla jaj.
Pająk ten bywa trzymany jako zastępnik kota bądź ichneumona i wykorzystywany do połowu szkodników typu myszy, szczury, norniki, susły, gofery, chomiki, inne gryzonie oraz króliki, jak również pozostałe zajęczaki. W regionach, gdzie pies postrzegany jest jako zwierzę nieczyste, a świniowate stały się synonimem największego zła, które obchodzi się szerokim łukiem, skakun ten uplasował się w niszy najlepszego przyjaciela człowieka.
Jest to stworzenie o nieprzeciętnej inteligencji, którą wykorzystuje w każdej sytuacji, by osiągnąć sukces ewolucyjny. Podobnie jak daleki krewniak - karaczaniec złotoszpony, także i tentegośnik różoworyjec bawi czasem gawiedź na festynach czy lokalnych świętach, rzucając sakwy z grochem do koszy lub turlając arbuzy po specjalnie przygotowanym torze.
Wyścigi skakunów są ciekawą alternatywą dla popularnych w alariańskim kręgu kulturowym gonitw psów, koniowatych, wielbłądowatych czy trąbowców. Ludność Zachodu i Południa, lubują się w hodowaniu najdalej bądź najwyżej skaczących tentegośników. Za takiego mistrza można uzyskać równowartość małego miasta bądź warownego grodu okolonego paroma wioskami. Kilkanaście rodów doczłapało się do szlachectwa dzięki pajęczemu fachowi, więc warto się zajmować tego rodzaju przedsięwzięciami.
Plamki w okolicach oczu tentegośnika oraz wyrostki stawowe, zwane przez gmin kałafutami jarzą się turkusowym światłem przy kontakcie stawonoga z nieumarłymi bądź miejscami o właściwościach silnych żył magicznych.
