Łosiojeleń
| Łosiojeleń | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Jeleniowate |
| Nastawienie | Przyjazne lub neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Stepy i lasy liściasteAlarania |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Na pierwszy rzut oka niezorientowanego w zoologicznych zawiłościach obserwatora zwierząt ten przedstawiciel jeleniowatych będzie ani chybi wzięty za łosia, tyle że o jakoś pokracznie rachitycznie ukształtowanym porożu, zwanym przez myśliwych łopatami, chociaż w tym konkretnym przypadku jest ono bardziej podobne do łyżki stołowej czy też płaskiej chochelki z łosiowym -a jakże- zwieńczeniem na każdym z rogów czy też zagięć.
Zwierzę to bywa umaszczone rozmaicie: nie tylko w odcieniach brązu, beżu, kremu czy -u osobników melanistycznych- czerni oraz śnieżnej bieli albinosów. Nic z tych rzeczy; łosiojeleń, dumnie noszący naukową nazwę Cervalces nadaną mu przez świat uczonych zoologów alariańskich i eravalskich może być ubarwiony zaiste rozmaicie: począwszy od kremów, kości słoniowej czy tzw. żółtego śniegu przez srebrnoszary, żółcienie, pomarańcze czerwienie na granatach czy oberżynie skończywszy. Bardzo rzadko obserwuje się osobniki niebieskawo - myszate, turkusowe czy o barwie malachitu. Najdziwniejsze jednak trafiają się łosiojelenie łaciate jak krowa i obdarzone pręgami na nogach i w okolicach podogonia - zupełnie jak u dzikich osłów. Jednak najrzadszym umaszczeniem jest umaszczenie "tęczowe", jak nazywają się je potocznie. Takie osobniki przybierają kilka, intensywnych barw, przechodzących jedna w drugą. Posiadają też kolorowe poroże. Łosiojeleń, osiągający rozmiary przeciętnego łosia, zrzuca poroże i obydwie płcie posiadają ową ozdobę łepetyny. U samic, zwanych klępami (jak u łosi) jest ono oczywiście mniejsze.
Odżywianie
Łosiojeleń - jak niemal każdy przedstawiciel rodziny Cervidae jest roślinożerny. Preferencjami pokarmowymi nie odróżnia się zbytnio od zwyczajnego łosia i podobnie jak on, żre zatrważające ilości zielska. Poza materią roślinną oraz, rzecz jasna, grzybami, które są jego przysmakiem, gatunek ten uwielbia miód, a czasami zlizuje żywicę drzew iglastych. Dziwnym trafem nie imają go się żadne trucizny pochodzenia roślinnego czy grzybowego.
Zachowanie
Chociaż z physis przypomina łosia, to zwyczaje stadne dokooptował sobie łosiojeleń od reniferów i ich odmiany, zwanej karibu. W liczebności stad tylko renifer bije ten gatunek na głowę, a wśród współwystępujących z nim kopytnych tylko bizony wydają się być poza zasięgiem.
Zwierz ten występuje na obszarach trawiastych, w rzadkich lasostepach oraz lasach tak liściastych, mieszanych, jak i borach iglastych. W odróżnieniu od łosia, praktycznie nie zapuszcza się na mokradła czy inne tereny podmokłe. szczytem możliwości jest przepłynięcie rzeki czy jeziora wpław tudzież brodzenie w akwenie w poszukiwaniu kłączy tataraku. Poroża zrzucają obydwie płcie pod koniec sezonu godowego. Reszta behawioru jest tak podobna do zachowań łosia oraz stadnych jeleniowatych - głównie reniferów, nie wymaga więc szerszych komentarzy w tym opisie.
Informacje dodatkowe
Poroże łosiojeleni jest cennym materiałem rzemieślniczym. Wyrabia się z niego biżuterię, ozdobne klamry do pasków oraz rękojeści broni i sztućców. Porządnie wykonane bibeloty z kości kerwalkesa mogą osiągać ceny porównywalne z końmi bojowymi bądź idealnie ułożonym dzikim kotem do polowania na ptactwo lub małe kopytne.
Zwierzę to da się ułożyć pod wierzch, niektóre ludy doją również klępy, a z uzyskanego mleka wytwarza się specyficzne sery przypominające bryndzę, słony kefir i napój alkoholowy będący czymś w rodzaju kumysu.
Łosiojeleń często łączy się w stada mieszane z piżmowołem leśnym - gatunkiem udomowionym wykorzystywanym przez cywilizacje równie wszechstronnie jak renifer.
Alchemicy i zielarze używają sproszkowanych poroży łosiojeleni o kolorowym umaszczeniu, do mieszanek wspomagających funkcję wątroby. W stężonych proporcjach proszek wymieszany z wodą i ziołami służy jako antidotum na zatrucie alkoholowe.
