Karnotaur Rogaty
| Karnotaur Rogaty | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Dziwojaszczury |
| Nastawienie | Neutralne lub wrogie |
| Odżywianie | Mięso |
| Występowanie | Ciepłe tereny południa Alaranii |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Dziwojaszczur ten, zwany jest przez Neverithyjczyków aychtoron, natomiast świat naukowy Środka Alaranii i Eravallowie nadali mu nazwę Carnotaurus neverithiensis, co oznacza mięsożernego byka z Neverith. Jest to zwierz sporych rozmiarów, osiąga bowiem wzrost porównywalny ze słoniem czy mamutem - ~13,5 stopy (4 m) przy ~27-30,3 stopy (8-9 m) długości. Przeciętnie dziwojaszczur ten może ważyć 33-34 cetnary (~1,35 tony), chociaż widywano w historii osobniki większe i cięższe. Samice (zwane kurami bądź krowami) są z reguły większe i cięższe od samców (kogutów czy też byków). Barwy zwierz ten przyjmuje rozmaite, zależnie od środowiska, w którym przyszło mu żyć. I tak obszary leśne zamieszkują karnotaury w odcieniach zieleni, żółci, brązów oraz fioletu z rzadka czerwieni; stepy: brązy, żółcie, szarości, brudna biel, pomarańcze z rzadka róż czy granat; pustynie: żółcie, czerwienie, odcienie białego typu krem, kość słoniowa, alabaster, marmur. Oczywiście zdarzają się także osobniki melanistyczne i albinotyczne, pierwszych więcej jest w lasach i na sawannach, drugie spotykane są częściej na półpustyniach i wyżynnych łąkach, rzadziej w górach. Spodnia, brzuszna część ciała zazwyczaj jest jaśniejsza od grzbietowej, która charakteryzuje się niekiedy jaskrawymi kolorami. Spotykane są także osobniki cętkowane, obdarzone pręgami czy ciapkami podobnymi koniom maści tarantowatej. Prawdziwym rarytasem jednak niezmiennie pozostaje ubarwienie srokate, jak również inne odmiany pstrokacizny (np. jak futro likaonów). Nie sposób pomylić karnotaura z żadnym innym dziwo jaszczurem, gdyż gad ten posiada cechy tak charakterystyczne, iż nawet laik poprawnie go rozpozna. Jedną z nich jest obecność rogowych wyrostków nad oczami, co przywodzi skojarzenia z bydłem (stąd nazwa zwierzęcia). Kolejną zaś uwstecznione kończyny górne, składające się na pierwszy rzut oka tylko z nadgarstków i dłoni, które pełnią funkcje przy przytrzymywaniu partnerki podczas godów.
Odżywianie
Jak każdy abelizaur, tak i karnotaur rogaty jest drapieżnikiem, chociaż padliną lub zdobyczą innego mięsożercy także nie pogardzi. Z reguły dziwojaszczur ten poluje na to, co wpadnie mu pod pysk, a robią to głównie inne wielkie gady, rzadziej ssaki czy lotosmoki. Niekiedy karnotaury łowią ryby, wyczekując godzinami, aż ofiara znajdzie się w zasięgu działania potężnych szczęk lub ustawiają się w strategicznych miejscach podczas tarła łososi, by bez wysiłku wyłapywać zmierzające ku tarlisku barwne samce. Materii roślinnej mięsożerne byki nie ruszają za wyjątkiem szyszkojagód cisa, a konkretnie ich czerwonej osnówki, która jest przysmakiem tych drapieżników. Niektóre populacje karnotaurów wypracowały technikę stadnych łowów na zauropody, co wychodzi im bardzo dobrze - tylko dwa polowania z dziesięciu kończą się pustym brzuchem oraz marszem granym przez kiszki. Obłaskawione gady gustują w serze, maśle i jajach. Niekiedy także dzikie populacje rozgrzebują gniazda żółwi, krokodyli czy innych dziwojaszczurów, np. zauropodów, by dobrać się do pożywnych jaj, ale nie robią tego za często, wyłączając osobniki z rejonów nadmorskich.
Zachowanie
Jaszczur ten zazwyczaj przebywa w parach, niewielkich grupach rodzinnych, zwanych klanami, w których prym wiedzie najstarsza samica (jak to u dziwojaszczurów bywa). Niekiedy, kilka bądź kilkanaście takich klanów łączy się w jedno wielkie stado, zwane nomen omen hordą, którym zawiaduje kilkoro osobników wybranych spośród przywódców klanowych, a określanych mianem chanów. Grupie takiej łatwiej zapolować na zdobycz dużo większą niż pojedynczy karnotaur, a nawet taką, z którą kilkunastu członków jednego klanu nie dałoby sobie rady lub łowy takie zakończyłyby się tylko pozornym zwycięstwem, ponieważ okupionym śmiercią kilkorga łowców. Samo polowanie bardziej przypomina zachowania wielkich kotów czy likaonów aniżeli reszty abelizaurów i innych dziwojaszczurów, może z wyjątkiem jajołapów gruchaczy oraz pokrewnych gatunków (tzw. raptorów, urwipołciów). Zwyczajami godowymi karnotaur przypomina inne drapieżne dziwojaszczury. Samce wpierw prezentują godowe barwy i rogi na czołach, potem następuje odstraszanie rywala rykiem, krzykiem, uderzaniem tylnymi łapami lub ogonem o ziemię, wzbijając w powietrze tumany kurzu, aż wreszcie dochodzi do brutalnej niekiedy gonitwy, zakończonej bojem na uzbrojone w rogi łby zalotników. Stracie takie, choć widowiskowe, w niewielkim procencie kończy się śmiercią któregoś z uczestniczących w nim byków. Para wspólnie wysiaduje jaja i opiekuje się pisklętami. Czasami w niektórych hordach czy klanach potomstwem zajmują się także inne osobniki (np. młode z poprzednich lęgów, krewniacy, pozostali współplemieńcy - najczęściej sąsiedzi).
Informacje dodatkowe
Mimo swej agresywności, niektóre populacje mięsożernych byków dały się obłaskawić grupom humanoidów. Nie należy więc do rzadkości widok Tarianina z zachodniego krańca Gór Słonecznych czy minotaura z najdalszych rejonów Południa dosiadającego takiego wierzchowca. Biada temu, kto znajdzie się w polu widzenia tej maszyny do zabijania (tak przedstawiciela rasy rozumnej, jak i dziwojaszczura)!
W Neverith wyścigi karnotaurów należą do popularnych rozrywek kast panujących. Każdego miesiąca legwana (odpowiednik miesiąca dzika w Środkowej Alaranii) odbywa się wielka gonitwa, w której startują najznamienitsze okazy hodowane przez największe rody królestwa lub wynajętych przez nie obłaskawia. Nierzadko sam monarcha (tak ludzki, jak i kotołaczy) jest w posiadaniu takiego olbrzyma. Zwycięstwo w Wielkiej Gonitwie wróży właścicielowi gada lata dobrobytu i świętego spokoju, zapewnione przez Pralegwana (tak przynajmniej się wierzy) oraz horrendalne wręcz nagrody od organizatorów wyścigu.
