Groziryk Zebrowaty
| Groziryk Zebrowaty | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Koniowate |
| Nastawienie | Przyjazne lub neutralne |
| Odżywianie | Skało/Życiożerne |
| Występowanie | Wielka Pustynia Słońca i Pustynia Nanher |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
To zwierzę mierzy w kłębie około 10 stóp (~3 m) przy wadze ~60-~80 cetnarów (~2,4-~3,2 t). Z fizjonomii groziryk zebrowaty przypomina znane z Południa kwaggi, tyle, iż podrasowane przy pomocy sił magicznych na modłę koni pociągowych. Zebrorżacze wykazują niewielkie zróżnicowanie w ubarwieniu: zazwyczaj są bułane z pręgami na łbach, karkach i kończynach w odcieniu ciemnego brązu do szarego. Skało- i życiożerność (wchłanianie sił witalnych innych stworzeń) przyczyniły się zapewne do wydłużenia żywota tego olbrzyma, albowiem zwierzęta te żyją tyle, co człowiek.
Odżywianie
Groziryk zebrowaty czerpie energię do życia ze skał i minerałów (w tym piasku), które wydobywa fizycznie bądź magicznie, a następnie rozkrusza twardymi zębami. Posiadł on również zdolność do czerpania sił witalnych z energii życiowej innych istot. Zazwyczaj posila się nią przy pomocy chrap bądź nagdryzając upatrzony cel (roślinę lub zwierzę). Rana delikwenta, z którego koniszcze przy pomocy zębów uszczknęło sobie krztynę wigoru z wyglądu przypomina odmrożenie, natomiast magiczne pozyskiwanie mocy nozdrzami nie pozostawia widocznego śladu, ofiara jest tylko nieco osłabiona, jakby miała stan anemiczny lub przez kilka dób nie mogła zmrużyć oczu.
Zachowanie
Jak praktycznie wszystkie koniowate, nawet z tak odległych linii, jak dajmy na to południowe gorylonie, tak ten gatunek żyje w stadach zwanych tabunami. Nie są one liczne, sięgają bowiem do dziesięciu osobników, za to groziryki uwielbiają dołączać do wielkich grup międzygatunkowych, towarzyszą bowiem widłorogom i wielbłądowatym, a także dzikim osłom. W tabunach często obserwuje się związki homoseksualne i nie jest to u tych zwierząt niczym dziwnym. Należy bowiem nadmienić, iż wśród groziryków to klacze stają do walki o względy ogiera. Zmagania przebiegają bardziej pokojowo, zazwyczaj kończy się li tylko na pokazach siły, mających na celu zastraszyć przeciwnika. Gdy to się nie powiedzie, dochodzi do popisów wokalnych - koń ten ma w repertuarze nie tylko rżenie (które u tego gatunku bardziej przypomina ryk wołu niż stricte końskie odgłosy), ale także chrząknięcia. Ciąża u groziryków trwa 2 lata, po czym rodzi się zazwyczaj jedno źrebię, którym zajmuje się całe stado.
Informacje dodatkowe
Zwierzę to nie jest znane nauce. Grupy nomadów przemierzające Wielką Pustynię Słońca, jak również obszary Pustyni Nanher natykają się na dziwny minerał, określany przez gemmologów i alchemików jako piasek pustyni. Jest to tak naprawdę pozostałość po niestrawionych resztkach skał (włącznie z piaskiem), która po przebyciu przez przewód pokarmowy groziryka i zlepieniu magicznym spoiwem, które twardnieje w kontakcie z powietrzem, wpadają do piachu i są szlifowane przez ziarenka aż do momentu, gdy owe bryłki zaczynają odbijać światło słoneczne i lśnić blaskiem łudząco przypominającym złoto. Gotowy minerał używany jest jako drogi zastępnik marmuru oraz surowiec do wyrobu trwałych, żaroodpornych naczyń -tak kuchennych, jak i alchemicznych- oraz biżuterii, ozdobnych figurek, guzików, klamerek i tym podobnych.
