Irbis Thargornski
| Irbis Thargornski | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Kotowate |
| Nastawienie | Przyjazne |
| Odżywianie | Mięsożerne |
| Występowanie | Góry Thargorn |
| Populacja | Niska |
Spis treści
Wygląd
Irbis różni się od odmiany melanistycznej o wiele bardziej niż tylko kolorem sierści. Podczas gdy futro czarnych panter ma włosie krótkie, jest gładkie i lśniące, śnieżne pantery najtrafniej nazwać puchatymi. Ich włosie jest dłuższe i lżejsze, ale niezwykle gęste, chroniąc zwierzę przed chłodem. W większości białe, pokrywają je czarne, szare lub lekko brązowe cętki, które w zależności od ich ilości potrafią nie raz przybarwić całe zwierzę na lekko szarawy lub kremowy kolor, w czystej bieli pozostawiając jedynie podbrzusze i pierś. Mają krępe, dość krótkie łapy i wyjątkowo długi oraz puszysty, cętkowany ogon, który bardzo często, z jakichś nieznanych przez Prasmoka przyczyn, noszą w pysku. Irbisa Thargornskiego najłatwiej rozpoznać po rozmiarze. Podczas gdy zwykły Irbis jest o wiele mniejszy niż czarna pantera, jego brat z Gór Thargorn jest o wiele większy. Klasyczne odmiany melanistyczne panter mają długość ciała bez ogona w granicach 6,5 stopy. Irbis jest znacznie mniejszy, bo sięga maksymalnie nieco ponad 4 stopy, co znacznie nadrabia długością ogona, mogącego stanowić nawet drugą długość ciała, podczas gdy ogony czarnych panter sięgną zaledwie 3,5 stopy nawet u największych kotów. Irbis Thargornski jednak osiąga długość co najmniej 7 stóp, a jego ogon może być długi nawet na 6 stóp. Ciężar ciała zaczyna się od dwóch cetnarów, osiągając maksymalny ciężar czarnej pantery, podczas gdy Irbis zwyczajny waży zaledwie jeden cetnar.
Odżywianie
Irbis Thargornski jest mięsożercą i jak inne drapieżne koty, doskonałym łowcą. Żywi się mniejszymi ssakami, tylko w desperacji porywając się na większą zwierzynę. Zazwyczaj jego standardowym posiłkiem są górskie kozy.
Zachowanie
Irbis zwyczajny jest wrogo i nieufnie nastawiony do ludzi, unikając ich za wszelką cenę, w razie wątpliwości uciekając, a w stanie zagrożenia atakując. W porównaniu do niego, Irbis Thargornski zachowuje się jak udomowione kocię. Ten wielki, drapieżny kot na widok człowieka przybiega w podskokach, co na szczęście dla niego sprawia, że większość z nich ucieka. Jeśli jednak dać mu szansę, ta śnieżna pantera obali się na grzbiet, domagając pieszczot, pociągnie żartobliwie za nogawkę (przewracając dorosłego człowieka), czy skoczy na niego w ramach zabawy, co akurat może grozić poważnymi obrażeniami. Nie ma w nim jednak za grosz zwątpienia, co znacznie przyczyniło się do wybicia tej rasy, którą tak łatwo podejść, a która jest tak ceniona ze względu na swoje futro.
Informacje dodatkowe
Nie ma naturalnych wrogów, poza człowiekiem. Polowania na tę rasę sprawiły, że na Łusce pozostało ich zaledwie kilkadziesiąt. Występują głównie w Górach Thargorn, jednak często zapuszczają się do Wielkich Borów Zimowych, na Lodowe Pustkowia i do Śnieżnego Lasu, nie raz wpadając prosto na kłusowników. Górskie elfy zamieszkujące Góry Thargorn powzięły sobie za cel ochronę gatunku i drastycznie rozprawiają się z myśliwymi, zapuszczającymi się w tamte rejony. Postanowiły nawet nie spoufalać się kompletnie z przyjaznymi Irbisami by oduczyć je ufności, ale nawet te, które nigdy wcześniej nie widziały człowieka, pałają do niego zaufaniem i chęcią przyjaźni.
