Melkhii
| Melkhii | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Jaszczurkowate |
| Nastawienie | Przyjazne lub neutralne |
| Odżywianie | Roślino i owadożerne |
| Występowanie | Niziny i lasy całej Alaranii |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Melkhii to jaszczurki z rodziny kameleonów lecz znacznie od nich mniejsze. Przeciętny przedstawiciel tego gatunku jest niewiele większy od kolibra. Ich ciała pokryte są jasnoróżowymi łuskami, które z wiekiem częściowo ciemnieją na kończynach, grzbiecie i głowie, tworząc rozmaite wzory. W pełni dorosłe osobniki można poznać po mięsistych, skierowanych do tyłu wyrostkach wyrastających z przodu głowy i na karku. Mają drobne nozdrza i stosunkowo duże, okrągłe oczy najczęściej o tęczówce w odcieniach brązu. Charakterystyczne są ich paszcze całkowicie pozbawione zębów, o workowatym podgardlu, w którym to spoczywa ich język mogący osiągać nawet dwukrotną długość ich ciała. Języki Melkhii to ich główna broń, dzięki której zdobywają pożywienie. Polują podobnie jak ich kuzyni, kameleony, wystrzeliwując pokryty kleistą śliną język w stronę owada bądź kwiatu. Choć mają krótkie łapki zakończone czarnymi, tępymi pazurkami, to rzadko ich używają, przemieszczają się głównie za pomocą dwóch par przezroczystych, owadzich skrzydeł, podobnych do tych, które mają ważki, zawsze podwijając przy tym pod siebie swój krótki ogon.
Odżywianie
Melkhii odżywiają się głównie słodkim, kwiatowym nektarem, dzięki czemu są równie dobrymi zapylaczami co pszczoły. Przenosząc na swym języku roślinny pyłek, pomagają w rozrastaniu się pól kwiatowych i innych roślin, jednakże zbyt ich duża, niekontrolowana populacja może niestety zagrozić pożytecznym owadom, bowiem jaszczurki te uzupełniają swą dietę właśnie o pszczoły, złotooki czy biedronki.
Zachowanie
Priorytetem tych jaszczurek jest jedzenie; za sprawą bardzo szybkiego metabolizmu są zmuszone do pobierania dużej ilości pokarmu, więc przez większość dnia skupiają się głównie na tym. Są także dosyć ciekawskie, potrafią zbliżyć się do obiektu, który je zainteresuje i obmacać go językiem. Często jednak po zorientowaniu się, że nie mogą czegoś zjeść, bądź nie jest to słodkie, wracają do swoich zajęć. Rozdrażnione zaczynają dosyć głośno buczeć i rozpędzając się w locie do sporej prędkości, gwałtownie uderzają całą swą masą, agresywnie atakując. Pojedynczy Melkhii nie stanowi zagrożenia, jednakże cały ich rój, mogący liczyć sobie nawet do kilkunastu osobników, potrafi mocno uprzykrzyć życie.
Informacje dodatkowe
Melkhii żyją przede wszystkim dziko; nie hoduje się ich jak pszczoły, bowiem nie produkują miodu ani wosku. Jednakże niektórzy stawiają małe, drewniane ule w swych ogrodach, bądź przygotowują dziuple, w których Melkhii ochoczo się osiedlają. Zapewniają sobie dzięki temu walory estetyczne jak i ochronę przed szkodnikami.
Uczeni wielokrotnie badali ten gatunek, lecz do dziś nie potrafią odpowiedzieć na pytanie, jak tak mikre, delikatne skrzydełka o zbyt małej powierzchni potrafią unieść te pękate ciałka.
