Jaszczurzec Kaktusowy
| ||||||||||||||
Spis treści
Wygląd
Wbrew pozorom, jaszczurzec kaktusowy to nie roślina, a zwierzę. Te ogromne jaszczurki wyglądają jak żywe kaktusy - stąd ich nazwa. W kłębie mogą mierzyć nawet 10 stóp (ok. 3m). Ich skóra jest zielona, a odcień zależy od tego, jakie tereny zamieszkują. Niektóre wyjątki przybierają kolory pustynne, zazwyczaj w rejonie Płaskowyżu Tarjanów. Przednia część ich ciała jest bardzo masywna. Łapy niezwykle umięśnione, zakończone ostrymi pazurami. Pysk znajduje się na wydłużonej jak u żółwia szyi. Paszcza jaszczura jest stosunkowo nieduża, za to wypełniona ostrymi zębami. Od nosa przez szyję i kręgosłup aż po końcówkę ogona wyrastają kolce przypominające te u kaktusa, tylko dużo grubsze. Najdłuższe znajdują się na grzbiecie i zakończeniu potężnego ogona. Te krótsze można zaobserwować na pysku i na zadzie. Tylne łapy jaszczurca są dużo mniejsze od przednich. Umięśnienie wyraźnie odznacza się na udach, zaś łydki są wąskie a "stopy" małe, bez pazurów. Grzbiet bestii pokrywają pasy skóry ustawiające się w szpic, tak zwane "garby"; to na ich zwieńczeniach znajdują się kolejne kolce. Jaszczurce mają małe, żółte oczy. Polegają raczej na węchu i innych zmysłach, niż na samym wzroku. Spomiędzy kolców, niezależnie od tego, gdzie się znajdują, wyrastają "kwiaty". Do złudzenia przypominają one te wypuszczane przez kaktusy. Ich kolor jest zazwyczaj różowy, żółty lub biały, rzadko fioletowy. Czerwony nie występuje.
Odżywianie
Jaszczurzec kaktusowy jest mięsożerny. Kwiaty na jego grzbiecie wydzielają zapach, który dla humanoidów jest niewyczuwalny, za to przyciąga zwierzęta. Działa głównie na jaszczurki i węże, ale zwabi też pustynnego lisa czy inne mniejsze stworzenia. Jaszczurce rzadko polują czynnie. Zwykle kładą się na gorących kamieniach i leżą nieruchomo, czekając, aż ofiara sama przyjdzie. Jeden sprawny ruch, a zdobycz zostaje nabita na któryś z kolców - są one pokryte substancją działającą paraliżująco. Jaszczurzec nie czeka, aż jego ofiara umrze. Zaczyna zjadać ją, kiedy ta jeszcze oddycha, lecz nie może się ruszyć. Nie boi się jadowitych stworzeń, ponieważ jego skóra jest tak gruba, że żaden z pustynnych węży czy skorpionów nie jest w stanie przebić się przez nią, by wstrzyknąć zabójcze substancje. Zresztą same skorpiony zjada równie chętnie, co węże, gryząc je w całości razem z pancerzem. Jego żołądek rozpuszcza wszelkie substancje trujące, nie musi się więc bać, że umrze z powodu zatrucia. Wodę magazynuje w "garbach" na grzbiecie niczym wielbłąd, choć rzadko pije ją w postaci cieczy. Wysysa ją z kaktusów rosnących na obrzeżach pustyń. Czasem zjada świeże ich części i kwiaty. Wyjątkiem od jego mięsożernej diety jest także aloes, którym chętnie pożywia się ze względu na dużą zawartość wody. Można powiedzieć, że je niewiele, gdyż może przeżyć tygodnie bez pokarmu. Jest to związane z trybem życia, dzięki któremu jaszczurzec posiada bardzo powolny metabolizm. Jego organizm uwalnia substancje odżywcze tylko wtedy, kiedy to konieczne.
Zachowanie
Jaszczurce to stworzenia na wskroś leniwe. Większość czasu spędzają, leżąc i wygrzewając się na słońcu. Polują biernie, a ofiary dosłownie przychodzą do nich same. Przemieszczają się właściwie tylko w kilku przypadkach: w poszukiwaniu wody, to jest kaktusów, z których mogą ją wysączyć; kiedy w danym regionie przez wiele dni nie pojawia się żadne pożywianie i podczas poszukiwania partnera. To ostatnie jaszczurce robią raz na kilka lat. Poza tym żyją samotnie. Jeśli chodzi o dobór partnerów, to cóż, nie są wybredne. Pierwszy napotkany osobnik tego samego gatunku a odmiennej płci staje się "wybrankiem serca". Samiec służy jedynie do przekazania swoich genów, odchodzi tak szybko, jak tylko jest to możliwe.
Jeśli chodzi o humanoidów, jaszczurzec jest wobec nich zupełnie obojętny. Może leżeć na drodze karawany i jeżeli nikt nie zbliży się do niego na odległość kilku kroków, nawet nie zareaguje. Oczywiście zaatakowany uaktywnia się i to gwałtownie. Jego ogon jest śmiertelnie niebezpieczną bronią. Większy zamach jest w stanie powalić kilku dorosłych mężczyzn, przy okazji traktując ich swoimi kolcami. Humanoidzi są podatni na truciznę zawartą w kolcach jaszczurca. Zostają sparaliżowani, a po kilku godzinach następuje zgon. W tej optymistycznej wersji. W pesymistycznej, która zdarza się częściej, jaszczurzec zaczyna zjadać człowieka żywcem, zaczynając od wygryzania mięśni.
Informacje dodatkowe
Na jaszczurca kaktusowego mówi się często leniwiec pustynny. Nie dlatego, że jest fizycznie podobny do leniwców księżycowych czy papuzich, ale dlatego, że po prostu jest leniwy. Jego "nicnierobienie" znane jest na całej Łusce, choć sam jaszczurzec występuje tylko na obrzeżach pustyń, Płaskowyżu Tarjanów i Wyżynie Alajskiej. W regionach zamieszkanych przez Tarian można często usłyszeć powiedzenie "Ty kaktusie" albo "Jesteś jak jaszczurzec". Oznacza to tyle, że ktoś jest niepoprawnym leniem. Kaktus, w powiedzeniu, jest skrótem myślowym, nawiązującym oczywiście do jaszczurca kaktusowego. Powiedzeń tych najczęściej używają matki karcące swoje dzieci.
Jaszczurzec to wielkie stworzenie, a jego tryb życia jest powolny. Można by pomyśleć, że na zwierzę to często się poluje. Kiedy leży, jest przecież łatwym łupem i można zabić takowego ostrymi strzałami a nawet oszczepem czy dzidą. Jednak żaden z humanoidów nie zasadza się na te zwierzęta. Dlaczego? Ich mięso nie nadaje się do jedzenia, jest niesamowicie gorzkie a dla większości humanoidów także trujące. Skórę ciężko jest wykorzystać, ponieważ zdarcie jej jest bardzo trudne, a jej grubość właściwie nie pozwala na szycie. Sprawę utrudniają też kolce, które nadal pokryte są jadem. Innymi słowy, ludzie mają pod dostatkiem innych zwierząt do zabijania, a jaszczurca wolą zostawić w spokoju.
Ich populacja jest niewielka, a odnalezienie partnera nie raz trwa bardzo długo. Poza tym samica nie nosi więcej niż trzech jaj. A i obszary, na których występują, nie są duże.
