Khona Marengo
| Khona Marengo | |
|---|---|
| {{{7}}} | |
| Grupa | Ptaki |
| Nastawienie | Neutralne lub wrogie |
| Odżywianie | Mięsożerne |
| Występowanie | Lasy zachodniej Alaranii |
| Populacja | Średnia
|
Spis treści
Wygląd
Khony są ptakami o czarnych piórach z niebieskim połyskiem i żółtymi przebarwieniami. Ptaki te osiągają rozmiary do dwunastu prętów. Mają jasne, zakrzywione, ostre dzioby i długie pazury. Na głowie ich pióra są dłuższe – tworzą czub unoszony podczas walki i godów. W okresie godowym na całym ciele khony wyrastają twardsze, jasnożółte pióra. Samce i samice różnią się jedynie odcieniem woskówki, które przyjmuje odpowiednio cieplejszy lub chłodniejszy odcień.
Odżywianie
Khony są mięsożercami. Gardzą padliną, a swoją zdobycz zostawiają, gdy tylko wystygnie. Resztki nie marnują się jednak. Służą za przynętę na kolejną ofiarę. Jeśli jednak takiej przynęty nie ma, khona wabi zwierzęta w inny sposób. Posiada umiejętność zapamiętania i naśladowania wszystkich dźwięków jakie usłyszy. Najczęściej khony naśladują zgubione, młode osobniki, co wabi dorosłe tego samego gatunku, jak również drapieżniki liczące na łatwy żer. Kiedy takie zwierzę znajdzie się pod nią, khona wydaje wysoki, głośny krzyk, ogłuszający ofiarę, którą potem zabija kilkoma szybkimi ciosami dzioba lub pazurów, wymierzonymi w najwrażliwsze punkty ciała.
Zachowanie
Terytorium khony sięga tam, gdzie jej krzyk wydany z gniazda. Wczesną wiosną takie tereny są ustalane między osobnikami i naruszenie granicy równa się rzuceniu wyzwania. Jedynym wyjątkiem jest okres godów, odbywający się na początku zimy - wtedy osobniki przemieszczają się swobodnie w poszukiwaniu partnerów. Dwa ptaki łączą się w parę aż do wyklucia młodych, zazwyczaj tuż przed roztopami. Nigdy nie rozmnażają się dwa razy z tym samym partnerem. Khony są bardzo agresywne, jeśli jednak ktoś schwyta młodego osobnika i odpowiednio go wyszkoli, zyska silnego sojusznika w polowaniach i wiernego towarzysza, który nie będzie jednak przyjaznym pupilem.
Informacje dodatkowe
Czaszki khon zbudowane są tak, że gdy ptak otwiera dziób, otwory słuchowe są całkowicie zamykane. Dzięki temu, mimo wydawanych przez nie głośnych dźwięków, ptaki zachowują niezwykle wrażliwy słuch. Jest on potrzebny podczas godów, gdy osobniki wabią się dźwiękiem pocieranych piór. Niebieskie są bardzo ciche, jednak wyrastające przed godami żółte, wydają wtedy wysokie skrzypienie. Pióra khon są cenione przez twórców strzał i bełtów, ponieważ nie syczą w locie. Khony są niekiedy uznawane za demony - mamuny - i stanowiły prawdopodobnie jedną z inspiracji dla tych mitologicznych stworzeń. W rejonach częściej odwiedzanych przez ludzi naśladują płaczące i krzyczące dzieci.
