Bagienniak
| Bagienniak | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Roślinopodobne |
| Nastawienie | Neutralne lub wrogie |
| Odżywianie | Podobnie jak zwyczajne rośliny |
| Występowanie | Bagna |
| Populacja | Niska |
Spis treści
Wygląd
Wyższe od nawet najwyższych ludzi, bo przeważnie mierzące sobie około jednego pręta wysokości, stworzenia te zamieszkują bagna całej Alaranii. Ich ciało wygląda jak plątanina korzeni, liści, mchu i pnączy, która połączyła się ze sobą tak, że przybrała postać dużego humanoida. Ma niewielką głowę, która „wyrasta” z górnej części tułowia i nie jest z nim połączona czymś, co można by było nazwać szyją. Osadzona jest w niej para niebieskich i pełnych życia oczu, które w ciemności zdają się emitować lekki blask tego samego koloru. U stworzeń tych próżno szukać nosa czy otworu gębowego, bo te części ciała zwyczajnie tu nie występują. Często zdarza się też, że w losowych miejscach na ciele porastają je grzyby i kwiaty. Sprawia to, że bardzo łatwo jest się im ukryć wśród zwyczajnej roślinności, a także ułatwia odróżnienie samca i samicy. Samice Bagienniaków porasta bowiem większa ilość kwiatów. Ich przednie kończyny, co prawda, zakończone są wyglądającymi na ostre pazurami – stworzony zresztą z materiału, który przypomina ostro zakończone korzenie – ale używają ich one tylko w dwóch przypadkach, czyli w czasie, gdy zmuszone są do obrony siebie lub leża, albo, gdy tworzony jest nowy Bagienniak.
Pod warstwą zewnętrzną znajduję się podobna do niej wewnętrzna, choć tam występuje też coś, czego nie widać na zewnątrz. We wnętrzu jego ciała przebiega plątanina cienkich pnączy czerwonego koloru, które rozchodzą się po całym ciele Bagienniaka i łączą się na samym środku na wysokości jego „klatki piersiowej” z okrągłym, chropowatym „sercem” w podobnym kolorze, co pnącza i wielkością przypominającym dojrzałe jabłko. Jest ono słabym punktem stworzenia – wystarczy je zniszczyć, aby unicestwić Bagienniaka – ale jest też bardzo dobrze chronione przez zewnętrzną warstwę roślinności, która akurat najgrubsza jest z przodu i z tyłu tułowia.
Odżywianie
Przemierzają swoje bagno w ciągu dnia, aby odszukać najbardziej nasłoneczniony obszar i pożywić się w podobny sposób, w jaki robią to rośliny. Zatrzymują się wtedy w miejscu, kamuflują i, jakby, ukorzeniają w ziemi na czas pożywiania, co trwa około połowy godziny. Wystarczy im, że zrobią to dwa razy dziennie z czego jeden z tych razów powinien nastąpić w południe. Są aktywne przez cały rok, choć zdawać by się mogło, że bardzo niskie temperatury im przeszkadzają. Zwłaszcza w czasie zimy widać, że stworzenia te – jeśli się je spotka – poruszają się wolniej, a także odżywiają się cztery razy w ciągu dnia.
Zachowanie
Nie atakują, gdy nie są sprowokowane, a do tego może dojść albo wtedy, gdy podejdzie się do ich leża – które najczęściej znajduje się w samym sercu bagna – zwłaszcza w czasie, gdy akurat znajduje się tam młode, albo, gdy otwarcie zaatakuje się Bagienniaka. Poza tym, zachowują się neutralnie wobec wszystkich stworzeń.
Im większe bagno, tym większa grupa tych stworzeń może w nim mieszkać. Najmniejszą może stanowić jedynie para tych stworzeń z dwoma młodymi, które łączą się w parę dopiero po śmierci swoich poprzedników, a największe grupy mogą osiągać rozmiary nawet kilkudziesięciu osobników. Bagienniaki nie rywalizują ze sobą o teren, po prostu żyją ze sobą w jednej grupie, choć nie poruszają się w niej. Bagna przemierzają same, pojedynczo, albo w parze z innym stworzeniem. Rozmnażają się raz w roku, w czasie przesilenia letniego. Męskie i żeńskie stworzenia łączą się wtedy w pary w procesie, który można by było nazwać wzajemnym „wchłanianiem się”, co trwa przez cały ten dzień. Na koniec, gdy oba Bagienniaki wycofają się i wrócą do swoich wcześniejszych form, między nimi wyrasta też mniejsza jednostka, którą można nazwać ich młodym. Z tego procesu zawsze powstaje tylko jedno młode. Mogą być silnymi przeciwnikami, gdy już muszą walczyć. Bronią się nie tylko „korzennymi” szponami, lecz także pnączami, które mogą wystrzelić z każdego miejsce na ciele. Pnączami tymi mogą albo unieruchomić przeciwnika, albo używać ich jako biczy.
Informacje dodatkowe
Żyją bardzo długo. Aktualnie nie jest znany wiek, którego mogą dożyć, to samo tyczy się tego, co dzieje się z ich ciałem po śmierci z przyczyn naturalnych. Wiadomo, że, gdy zabije się Bagienniaka, to jego ciało kurczy się, robi się brązowe i suche, aż w końcu zaczyna się rozpadać.
Istnieje też ludowa opowieść z dawnych czasów – gdy jeszcze nie było wiadome, jak się rozmnażają – która przedstawia stworzenia te w świetle dla nich niekorzystnym i jako porywaczy ludzi. Opowiada ona o pewnym rolniku, Józefie, który udał się do miasta znajdującego się najbliżej jego farmy, aby sprzedać plony. Trasa ta zawsze prowadziła przez okoliczne bagno i przebiegała bez problemów. Rolnik ten w drodze powrotnej miał natknąć się na Bagienniaka właśnie, który to miał pochwycić go, zabrać do swojego leża i tam zamienić w podobne do siebie stworzenie. Ów Józef miał zachować swe wspomnienia i – w formie Bagienniaka – wrócić na farmę, do rodziny, która przestraszyła się go i przegoniła z powrotem na bagna, choć rozpoznali w nim osobę, którą był wcześniej. Wieść o tym zdarzeniu rozeszła się po okolicy i miejscowi, gdy zdarzyło im się spotkać Bagienniaka, od razu uciekali, a bliskim mówili, że spotkali Józefa z Bagien, który chciał zrobić z nimi to samo, co spotkało go kiedyś.
