Delaine
| Delaine | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Jeleniowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Obszary górzyste oprócz Gór Słonecznych |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Delaine, zwane sarną atłasową, to gatunek jeleniowatych o niezwykłej, białej okrywie włosowej. Co ciekawe, delaine mają grubą i gęstą sierść, zupełnie inaczej niż inne jeleniowate. W większości jest ona śnieżnobiała, natomiast na piersi, przy uszach i szczęce występują kępki w kolorze fiołków, zdarza się to jednak głównie u samic. U saren atłasowych poroże rośnie zarówno u samic, jak i u samców, jest ono jednak stosunkowo małe. Delaine mają długie, podłużne pyski, zakończone średniej wielkości różowym lub fioletowym nosem. Ich oczy są duże, a tęczówki przybierają kolor błękitny lub fiołkowy. Posiadają niezwykle długie i białe rzęsy okalające oczy. Uszy delaine są podłużne i dość duże. Sarny atłasowe są niewielkie, w kłębie mierzą około 2 - 2,5 stopy. Duże samce maksymalnie osiągają wagę nieco niższą niż jeden cetnar. U samic podczas ciąży na porożu zaczynają pojawiać się małe wyrostki w kolorze fioletu, które wyglądem do złudzenia przypominają drobne kwiatki. Natomiast u samców podobne wyrostki pojawiają się podczas godów, ale mają one wtedy kolor zielony. Im większe wyrostki, tym samiec jest atrakcyjniejszy. Wyrostki znikają u samic, kiedy kończą karmić młode, a u samców po okresie godowym.
Odżywianie
Delaine są roślinożerne, jedzą głównie trawy, zioła, grzyby, czasem młode gałązki drzew i krzewów. Jeśli uda im się dosięgnąć - także owoce. Lubują się szczególnie w jagodach i poziomkach, które zjadają najczęściej razem z liśćmi. Sarna atłasowa nie jest wymagająca, w czasie zimy chętnie pożywi się mchami, porostami, a nawet cienkimi gałązkami. W okresie najgorszych mrozów są w stanie zjeść nawet korę i szyszki.
Zachowanie
Sarna atłasowa jest niezwykle płochliwa, jeżeli zwęszy zagrożenie czy to w postaci humanoida, czy zwierzęcia, czmychnie i ukryje się wśród drzew czy krzewów. Jest to gatunek bardzo nieufny, ponieważ w środowisku naturalnym ma wielu wrogów, jak choćby wilki. Człowiek również jest dla niej zmorą; ze względu na jej bujną, aksamitną, białą okrywę włosową jest celem wielu myśliwych. Żyje w stadach, którym przewodzi najbardziej doświadczona, najsilniejsza lub najstarsza samica. W niewoli sarna atłasowa nie potrafi się odnaleźć, próby udomowienia tego gatunku jak do tej pory zawsze kończyły się niepowodzeniem. Pojmane delaine najczęściej umierają z powodu stresu związanego z obecnością humanoidów. Niektórzy uczeni twierdzą, że stres powoduje u sarny atłasowej zaburzenia pracy serca i stworzenia te umierają na zawał. Jeśli chodzi o młode osobniki zabrane od matek lub pojmane w młodym wieku, umierają z tęsknoty za pobratymcami, lub, jeśli uda się im przeżyć, są apatyczne, zmęczone, śpiące i niechętne do jedzenia. Koniec końców umierają z wycieńczenia organizmu lub z głodu.
Informacje dodatkowe
Sarna atłasowa zamieszkuje terytoria górzyste i lasy je okalające. Jeśli chodzi o wspinaczkę, dorównuję kozicom górskim. Żeruje najczęściej nad ranem. Charakterystyczne wyrostki u samic, które pojawiają się u nich w okresie ciąży, są niezwykle ważne dla humanoidów. Delaine mająca na porożu "kwiatki", jest nietykalna dla myśliwych. Przyniesienie do wioski czy miasta sarny z wyrostkami oznacza hańbę dla myśliwego, a jeśli jest zrzeszony, to dla całego cechu. Istnieje niepisana reguła, że samice w ciąży nie mogą zostać zabite. Na wsiach i w górskich osadach wierzy się, że zabicie sarny atłasowej przy nadziei przynosi nieszczęście na całą wioskę.
