Klacz Stokrotkowa
| Klacz Stokrotkowa | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Wołowate |
| Nastawienie | Bardzo przyjazne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Wszystkie lasy i równiny Alaranii |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Inaczej klacz stokrotna lub łąkowa. Spokrewniona z kozą drzewną, od której jest mniejsza. Gatunki żyją z sobą w zgodzie, często żerują w tych samych miejscach bądź w bliskich odległościach. Wyglądem przypomina kozę miniaturową, od której jednak jest większa o kilkadziesiąt centymetrów. Gatunek jest raczej średnich rozmiarów, ciało pokryte sierścią. Oczy żywe, wesołe, a czasami czujne i poważne. Wysokość dorosłych osobników w kłębie to 70-80 centymetrów, ale zdarzają się osobniki mniejsze bądź większe. Cechą znamienną u klaczy stokrotnych jest stosunkowo niedługi tułów do reszty ciała oraz długi, acz szczupły pysk kremowego koloru. Tak naprawdę klacze przybierają najróżniejsze odcienie, widziane były egzemplarze o brązowym, czarnym, beżowym umaszczeniu żerujące na wschodzie Alaranii oraz białe i łaciate, które można spotkać w środkowej i zachodniej części. Aczkolwiek nie jest to reguła. U tych zwierząt jest tak jak u ludzi, którzy różnią się kolorem włosów i oczu. One także tworzą zróżnicowany pod względem barwy ciała gatunek, najczęściej jednak posiadają podobną do siebie wielkość. Nie obserwuje się anomalii co do długości i grubości sylwetki. Wszystkie posiadają róg na środku głowy, co może kojarzyć się z jednorożcem i pewne cechy mają do niego podobne. Dawniej były widywane w zalesionych miejscach, obecnie można je obserwować w tych bardziej podmokłych albo całkowicie otoczonych wodą. Niektóre rodziny, wskutek przewożenia ich na statkach za sprawą przemytników zaczęły paść się na Archipelagu Farrahin. Może to być zaskakujące, a nie powinno, ponieważ klacz stokrotkowa ma wysokie umiejętności do przystosowywania się w wielu warunkach. Wybierają do wypasania się Smocze Pustkowia albo równie często (bądź nawet częściej) równiny przed Smoczymi Pustkowiami. Cieszą się powszechnym uznaniem i mają potrzebę obcowania z ludźmi i elfami. Niekiedy są przez nich dokarmiane.
Długi garbaty, rzymski nos i stojące uszy, którymi się chłodzą podkreśla ich wdzięk i pewną dostojność. Waga tych zwierząt może być różna, waha się od 50 do nawet 70 kilogramów. Samce są trochę większe od samic, ich ciężkość wynosi do 80 kilogramów i są bardziej krępe od swoich żeńskich odpowiedników. Samice z reguły są szczupłe i drobniejsze. Przypuszcza się, że te różnice między osobnikami odmiennej od siebie płci są spowodowane wygodą. Z racji tego, że samice są aktywniejsze od samców, budowa kłębu jest dostosowana do stylu życia. Nie czuć od tych stworzeń przykrego powonienia. Pachną łąką i słońcem. Lubią ciepłe temperatury. Wobec samców używa się określenia: konie, ogiery stokrotne lub stokrotkowe, dla uproszczenia ogólnie przyjęte nazewnictwo to klacz łąkowa. Reprezentanci gatunku posiadają silne nogi umożliwiające im skakanie po skałach górskich czy pokonywanie sporych dystansów. Potrafią w ciągu dnia przejść od dziesięciu do dwunastu staj, a rekordzistom udaje się dotrzeć w inne krajobrazy, pokonawszy piętnaście lub szesnaście staj. Są stworzeniami żerującymi głównie za dnia. W nocy odpoczywają, aczkolwiek w godzinach późno wieczornych również mogą w dalszym ciągu zmierzać w sobie tylko znanym kierunku. Młode po narodzinach potrafią już chodzić. Ma długie stojące uszy i mały garbek na nosku. Budowa ciała jest krępa, z wiekiem nabiera szczupłości, aczkolwiek to zależy od płci malucha.
Odżywianie
Stokrotna klacz jest roślinożerna. Może posilić się wszystkimi roślinami, jakie tylko znajdzie na swojej drodze, jednak owoce dłużej trawi i może być po nich ospała. Najlepiej przyswaja mlecze, stokrotki, pędy bambusa, żywi się także ściółką leśną albo młodymi gałązkami, ale to ostatnie nie należy do jej przysmaków. Z reguły nie ma najmniejszych problemów, by zdobyć pożywienie dla siebie i młodych. Klacze łąkowe przepadają za grzybami pochodzącymi z lasów liściastych, zwłaszcza lubią grzyby rosnące na kwaśnych glebach.
Zachowanie
Na początku Miesiąca Byka zmieniają swoje środowisko i podróżują w inne zakątki Alaranii. Schyłek Miesiąca Orła, początek i środek Miesiąca Jelenia to ich czas. To właśnie wtedy łączą się w pary i mieszają między sobą. W tym okresie zmieniają stada, część z nich rusza w dalszą wędrówkę pojedynczo lub grupą bądź zostaje na miejscu i zaczyna szukać nowego stada. Akurat zmiany stad są częste u tego gatunku i nie powinny nikogo dziwić. Warto przyjrzeć się zachowaniu klaczy i ogiera, kiedy zmienia "kolegów" podróży, strzyże uszami, podskakuje żywo i wydobywa z siebie charakterystyczny dźwięk "Huuur, huuuur", jakby się śmiała. Klacze i ogiery stokrotne mają wspólne cechy charakteru: są towarzyskie, sympatyczne, pocieszne, śmiałe. Lubią brykać wzdłuż jezior, równin, przystosują się również do pustyni. Nie przepadają za zimnem, więc nie wybiorą na żer środowisk zlodowaciałych. Wyjątkowe u tych zwierząt jest nastawienie względem istot, zwłaszcza ludzi, elfów, zmiennokształtnych i naturian. Od razu podbiegają i mogą zalizać na śmierć, więc nie znają zasad etykiety, możemy powiedzieć dowcipnie. Nie dbają o to, kogo mają przed oczami: dorosłego czy dziecko, wysoce prawdopodobne jest, że mając kogoś w zasięgu wzroku, podbiegną się przywitać. Są inteligentne, łagodne, przyjazne i rozbrajająco ciekawskie, dzięki temu mogą być popularne w hodowlach amatorskich. Ten gatunek nie posiada dominującego samca. Zwykle zdarza się, że w stadzie pasą się same panie, zaś panowie żyją krócej, są bardziej narażeni na choroby pasożytnicze oraz schorzenia serca, które mają od samic mniejsze. Podkreślmy, to, że gdy wśród pasących się samic nie widzimy nigdzie nadzorującego samca, nie oznacza to, że w rzeczywistości go nie ma. Stan faktyczny jest dosyć prozaiczny, otóż, konie stokrotkowe obserwują swoje stado z odległości i najczęściej nie zbliżają się do niego bez potrzeby. Pod warunkiem, że jest obecny samczyk w stadzie, wybiera sobie spośród samic tylko jedną mu pasującą, która zdobywa dla niego pędy roślin, owoce, grzyby, i tym podobne. Krótko mówiąc, może całe dnie leżeć i pachnieć, a całą resztą zajmie się jego nieoficjalną "żoną", którą przecież samodzielnie wybrał. Z powodu tego, że pozostałe samice muszą wydać na świat młode, aby gatunek mógł liczyć na kolejne pokolenia i przetrwać, samiec albo udaje się z samicami na wielkie pastwiska i tam samice spotykają innych samców, łącząc się w pary, albo samiec obecny w stadzie decyduje się pokryć pozostałe samice. Klacze i ogiery stokrotkowe nie tworzą dużych grup, największa ich liczba nie przekracza kilkunastu sztuk. Samica pełni rolę reprezentatywną. Najczęściej wszystkie samiczki po równo zdobywają pożywienie, nie zaś tylko jedna z nich nawet, jeżeli została wybrana na przywódcę. Dowodem na brak samczej dominacji jest to, że ogier nie bierze udziału w wychowaniu młodych, poza tymi zrodzonymi z samicą, która mu towarzyszy. Odnosi się wrażenie, iż konie stokrotkowe wycofują się w stadzie, rzadko zdobywają się na walkę o terytorium z innym samcem, ponieważ nie potrzebują dużo miejsca na żerowanie. Po pokryciu samicy, uciekają na bok i prawie wcale nie doglądają potomstwa po narodzinach. Mogą jednak nauczyć je lepiej chodzić. Co do ich specyfiki, gatunek może rozmnożyć się z owcą, do czego dochodzi niezwykle rzadko a gdy odkryje to człowiek, jest to powód do radości, bo według pewnej baśni, kiedy w gospodarstwie przyszedł na świat potomek owcy i powyższego gatunku, u ludzi urodziła się piękna dziewczynka, potomkini smoków lodowych.
Informacje dodatkowe
Skojarzenie z jednorożcem nasuwa się, bowiem tak jak w przypadku skrzydlatego i mitycznego stworzenia, według podań i legend, róg opisywanego gatunku ma działanie magiczne. Róg wykorzystywany jest w medycynie i alchemii, tworzy się z niego szlachetne kamienie, biżuterie, przedmioty magiczne, kosmetyki a ci najbardziej zdolni potrafią sporządzić z niego słodycze i przekąski.
Problem, jaki napotkało to zwierzę w ciągu swojego życia jest działanie Alarian oraz Tarian, konkretnie: ich chęć wzbogacenia się. Nikt, tak jak dziki Tarianin nie jest w stanie aż do tego stopnia uprzykrzyć im życia. Mimo swojej przyjaznej, ufnej, wręcz naiwnej natury, ze względu na umaszczenie i cudowne właściwości, są zabijane na mięso nielegalnie sprzedawane poza granice Środkowej Alaranii. Co ciekawe, cieszą się szacunkiem wśród Mahińczyków oraz Eravallów. Ci ostatni w pozytywny sposób wykorzystali wyjątkowość tych istot, udamawiają klacze stokrotkowe w cywilizowanych warunkach. Po odkryciu przez Eravallów fakt, iż klacze mogą wykonywać proste sztuczki i mają przy tym przezabawną minę, zaczęli organizować cyrkowe występy z nimi w roli głównej, na które zapraszają dzieci wszystkich ras. Mają zapewnioną opiekę i pożywienie wraz z wodą do picia. Twierdzi się, że to właśnie Eravallowie jako pierwsi udomowili ten gatunki. Mleko klaczy stokrotkowej zawiera wysokiej jakości tłuszcze i sporo białka oraz witamin. Korzystnie wpływa na budowę kości. Mięso jest smaczne, stanowi rarytas na stole, niektórzy wierzą w jego czarodziejską moc. Jest dosłownie kilka sztuk żyjących klaczy stokrotkowych nieopodal, co istotne, Hurmy Dotkniętych. Mają kolor różowy, chociaż akurat te konkretne są płoche i niełatwo się im przyjrzeć z bliska. Produkują emanację, dzięki której przynajmniej na kilka godzin rasa dotkniętych może poczuć się jak zwykli śmiertelnicy, a ci, którzy posiadają kolorowe włosy, na pewien czas będą posiadaczami zwykłych. Muszą jedynie zbliżyć się na niewielką odległość (nie do końca wiadomo jaką) do tych stworzeń a odkrycie, iż produkują półeteryczną poświatę z pewnością będzie zdumiewające, jak i to, iż różowe przedstawicielki są obiektem kultu u niektórych Eravallów.
