Lewiatan Brzuchacz
| Lewiatan Brzuchacz | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Hipopotamowate |
| Nastawienie | Neutralne lub wrogie |
| Odżywianie | Wszystkożerne |
| Występowanie | Zatoka Barbaas, rzeki i płycizny mórz |
| Populacja | Stabilna |
Spis treści
Wygląd
Jego krewniakiem jest Hipopotam Taliański, mają bardzo podobny wygląd (masywna budowa sylwetki), różnią się sposobem odżywiania i zachowaniem. Lewiatany mogą osiągać podobną wielkość, co hpopotamy pospolite, jednak z czasem przybierają na masie, zaś wysokość w kłębie to nieco ponad półtorej metra, długość ciała natomiast osiąga do 6 metrów. Nie oznacza to, że wszystkie Lewiatany mają aż 6 metrów długości, przeciętny osobnik tego typu ma 4.5 metra do 5 metrów, ale znane są też anomalie w przypadku byków dominujących w stadzie pod względem wielkości. Długość ciała samic rzadko przekracza 4 metry. Mimo sporej masy ciała, posiada krótkie nóżki i duży brzuch, który niemal dotyka podłoża, stąd jego nazwa. Najczęściej można go spotkać w wodzie. Lewiatany tworzą grupy kilku bestii, na które składa się zawsze dominujący samiec, samice oraz młode. Z reguły są to niewielkie stada, ale zdarzają się przypadki, że stado liczy kilkanaście egzemplarzy. Rozmnażają się cały rok, najczęściej w okresie letnim. Samica może urodzić w jednej ciąży dwa lub trzy młode. Po okresie ciąży wycofuje się i przebywa głównie ze swoimi dziećmi, które karmi pędami roślin. Umaszczenie ciała jest i niezwykłe, ponieważ lewiatan ma skórę w kolorze szafirowym, może też mieć na nogach małe kropeczki, rzadziej pasy jak u zebry, jednak są to niewielkie różnice i jeżeli pojawiają się pasy, nie rzucają się w oczy na tyle, by je skojarzyć z Zebrzyńcem Uparciuchem. Lewiatan jest prawdziwą bestią, jest tłusty i ciężki, waży przeciętnie 1800 kilogramów. Gdy otworzy paszczę, gotów jest połknąć człowieka w całości! To samo ma się w przypadku innych ssaków o podobnej wielkości, co człowiek. Skóra jest twarda, popękana, chropowata, ma guzki i zrogowacenia. Lewiatany Brzuchacze posiadają łącznie aż 8 kłów, które są usytuowane w jamie gębowej, dwa najbardziej wystające z gęby są spośród nich najważniejsze. Służą do szybkiego miażdżenia pokarmu, zaś dwa kły u góry paszczy i dwa na dole rozrywają to, co mają w szczękach i szatkują, rozcinając na małe kawałeczki, by ułatwić proces połykania. Ostatnia, najkrótsza para kłów nie pełni żadnej istotnej roli, są to kły, które regulują temperaturę olbrzymiego ciała. Wykorzystują kły zarówno do ataku, jak i obrony oraz zdobywania pędów roślin, zwłaszcza dla tych okazów, które dopiero się urodziły i potrzebują opieki starszych kolegów. Na środku paszczy rośnie im róg, również przyczynia się do regulacji temperatury ciała, ale bliżej nie wiadomo z jakiego powodu znalazł się w tym miejscu oraz do czego służy. Oczy koloru szarego, piwnego, czerwonego. Ciało może mieć w niektórych miejscach rany w wyniku samouszkodzeń.
Odżywianie
Żywią się mięsem ssaków i gadów, jak również roślinami, owocami, niekiedy też warzywami. To prawdziwe żarłoki, już po trzech godzinach robią się głodne, mają aż dwa wielkie żołądki i doprawdy, ciężko sprawić, żeby były najedzone. To przyczynia się do wzrostu ataków na ssaki, niekoniecznie ludzi. Nie lubią się z krokodylami wszelkiej maści, więc znane są przypadki walk między jednym gatunkiem a drugim, z reguły wygrywa Lewiatan z uwagi na swoją siłę. Kiedy doskwiera im głód, stają się wszystkożerne, mogą posilać się padliną, błotem, nie występują przypadki, iż jedzą siebie nawzajem.
Zachowanie
Lewiatany w swojej pierwotnej formie wcale nie miały skłonności do agresji a ataki na ludzi nie zdarzały im się. Potrafiły przedostawać się na ląd i nieśmiało podchodzić w kierunku człowieka, kiedy wyczuły jego zapach, dawały się pogłaskać i były bardzo łagodne. Po wielu mutacjach tego gatunku, sprawy mają się zgoła inaczej. Lewiatan Brzuchacz obecnie jest znany z dwóch rzeczy: lenistwa i nieoczekiwanego wpadania w furie. Jego zachowanie może być trudne do przewidzenia, jest to gatunek, który w przeszłości dość często padał ofiarą kłusowników, toteż musiał zmienić obszar żerowania i przenieść się setki, jak nie tysiące, kilometrów, gdyż pierwotnie przebywał nieopodal Zatoki Lenaas oraz na Wielkich Bagnach Ivin- Dir. Lewiatany lubią wylegiwać się w słońcu, całe dnie spędzają w wodzie i wychodzą tylko, by coś zjeść lub "rozejrzeć się" po okolicy, kiedy rozpoznają, że mają gości w osobie ludzi np. zwiedzających okolice. Wskutek zachowania kłusowników, reprezentują nieufną postawę wobec ludzi, która z czasem przeobraziła się we wrogą i to sprawiło, że obecnie mogą zaatakować jako pierwsze w myśl zasady "najlepszą obroną jest atak", zwłaszcza gdy samicy towarzyszy jej młode. Lewiatan nie jest zbyt inteligentny, ani sprytny, z biegiem lat zatracił umiejętność logicznego pojmowania danych rzeczy, co obserwowało się we wcześniejszych wiekach (jeszcze przed Erą Spokoju Alarańskiego). Lewiatan Brzuchacz nie posiada żadnego leża na lądzie, a i z tym w wodzie jest ciężko, gdyż łatwo dostosowują się do zmieniającego się otoczenia i przeważnie w ciągu swojego życia zmieniają kilka razy środowiska. Jako młode osobniki mogą żyć sobie w korycie rzeki, wtedy przebywają za dnia na lądzie i pluskają się w wodzie dopiero na wieczór. Im starsze, tym potrzebują dla siebie więcej miejsca, stąd przenosiny w górę rzeki, by u schyłku życia ostatecznie przeprowadzić się do koryta, a stąd już prosta droga do głębin morza, za którymi dojrzałe Lewiatany Brzuchacze przepadają i mogą robić sobie w ciągu życia co i rusz wędrówki w te miejsce. Gatunek lubi też słońce, choć jeszcze bardziej odnajduje się, gdy pada deszcz, zachowuje się wtedy tak jakby brał prysznic i jest to uroczy widok jak na takiego stwora - wystawia gębę do góry i wypoczywa w ten sposób.
Informacje dodatkowe
Dawniej gatunek dał się udomowić przez Alarian, Eravallów czy Mahińczyków. Obecnie dzikie osobniki nie dają się już udomawiać, gdyż ciągle padają ofiarą kłusowników. Z ich skór, kości, czy zębów wyrabia się bowiem trwałe przedmioty. Obecnie gatunek zmienił miejsca przebywania na mniej dostępne dla ludzi. Populacja najbardziej ucierpiała w czasie trwania wojny mauratyjskiej, kiedy większość Mahińczyków udomowiła już lewiatana Brzuchacza. Po niedługim czasie, kiedy wojna miała się w najlepsze, lewiatan zaczął samoistnie umierać, jakby wybierając dla siebie lepszy los niż starcie oko w oko z myśliwymi. To sprawiło, że historia gatunku rysuje się nam w dramatycznych barwach. Znaleźli się ludzie, głównie rasa biała i rasa alabastrowa, która pomagała stworzeniom w przesiedleniu. Populacja zaczęła stopniowo być coraz bardziej wytrzebiana, żeby po zakończeniu wojny mówić o ochronie gatunku, nie zaś zabijaniu. Obecnie gatunek powoli zaczyna się odbudowywać, z tego względu wzrasta w nim poczucie agresji. Minie wiele lat, nim poczuje się tak zwyczajnie bezpieczne. Prawdopodobieństwo, iż przeżyje jeszcze raz swój renesans jak dawniej jest bardzo niewielkie, ale aktualnie Lewiatan Brzuchacz może cieszyć się zdrowiem i długim życiem. Żyją od 60 do 75 lat, rekordziści, podobnie co ludzie, dożywają sędziwego wieku 100 lat. Niekiedy umierają samoistnie, inne zaś z głodu, brak im sił na zdobywanie pokarmu. Starsze osobniki nie potrzebują tak dużej ilości jedzenia, co młodsze. Często seniorzy są roślinożerni.
