Sharhanti
| Sharhanti | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Koń gorącokrwisty |
| Nastawienie | Przyjazne |
| Odżywianie | Roślinożerny |
| Występowanie | Pustynia Yandir, Wyżyna Alajska i |
| Populacja | Niska |
Spis treści
Wygląd
Jedne z najstarszych ras koni uznawanych za rasę o szlachetnej krwi. Posiadają prosty profil i uszy średniej wielkości zakrzywione do wewnątrz. Smukła szyja osadzona jest wysoko, dodatkowo ich kłąb jest wyraźnie zarysowany, podobnie jak głęboka klatka piersiowa. Posiadają muskularne łopatki, szerokie i kanciaste, a długi grzbiet kończy się opadłym zadem. Natomiast szczupłe nogi zwieńczone są małymi, dobrze uformowanymi kopytami. Występują tylko w karej maści, która przez znawców określana jest jako „hebanowa”. Ich grzywa jest bardzo delikatna, ale przy tym łatwo się plącze, dlatego najczęściej spotyka się je z zaplecionymi włosami. Mierzą niecałe trzy łokcie, a ich łączna waga wynosi trzydzieści pięć kamieni. Są lekkie, zwinne i szybkie. Bez trudu poruszają się po piaszczystym, czy stromym terenie.
Odżywianie
Sposób odżywania się Sharhanti nie różni się w żadnym stopniu od stylu żywienia pozostałych przedstawicieli jego gatunku. Trzymane w hodowli jedzą siano, owoce i warzywa. Okazy żyjące w rezerwatach są stale dokarmiane, ale pożywiają się też owocami roślin znalezionych na pustyni np. owocami delali kolczastej.
Zachowanie
Konie tej rasy są niezwykle inteligentne, bardzo szybko uczą się nowych komend i sztuczek. Posiadają jednak trudny i kapryśny charakter, który wymaga od jeźdźca cierpliwości i sporego nakładu pracy. Kiedy jednak komuś uda się zdobyć ich zaufanie może mieć pewność, że Sharhanti pozostanie mu wierny, aż po grób. Przywiązują się bowiem tylko do jednej osoby, której są posłuszne. Wykazują nieufność wobec obcych. Nie nadają się na konie bitewne, gdyż płoszą się przy większym hałasie, a ich lekka budowa nie pozwala na założenie im zbroi.
Informacje dodatkowe
Sharhanti pojawiają się w wielu starych podaniach o dalekim wschodzie i kojarzone są z ważnymi dla historii osobistościami. W starożytności bowiem wierzono, że wierzchowce te zostały zesłane przez Prasmoka, jako symbol męstwa i potęgi. Dlatego mogą je dosiadać tylko osoby piastujące ważne stanowiska np. sułtani, wodzowie czy wezyrowie. Niedopuszczalne wtedy było, aby to kobiety dostępowały zaszczytu siedzenia na grzbiecie tego zwierzęcia. Z czasem jednak w większości królestw zasada ta uległa przedawnieniu.
Zwyczajem jest ozdabiać Sharhanti złotą biżuterią, podkreślającą tym samym ich powiązanie z Prasmokiem. Wiesza się na nich naszyjniki, bransolety, a nawet przekuwa się im uszy i chrapy, aby zawiesić na nich różne wymyślne kolczyki.
Kiedyś prowadziły dziki tryb życia, ale ze względu na swoją wartość zostały wyłapane i zamknięte w strzeżonych rezerwatach lub państwowych hodowlach.
Aktualnie mieszkańcy okolicznych królestw starają się zwiększyć populację tej rasy, ale na razie nie odnotowano w tym zakresie żadnych, większych sukcesów.
