Valladoński Koń Rycersku Typu Lekkiego
| Valladoński koń rycerski typu lekkiego | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Koniowate |
| Nastawienie | Przyjazne |
| Odżywianie | Roślinożerny |
| Występowanie | Valladon |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Jest to rasa o wysokiej wartości hodowlanej, gdyż pomimo dominującego wpływu krwi koni rycerskich posiada też sporą domieszkę cech o szlachetnym rodowodzie. Charakteryzuje się przede wszystkim małą głową o suchym, prostym profilu i średnich uszach, oraz zgrabną budową ciała. Nie jest jednak wysmukły, gdyż jego mięśnie są silne i mocno zarysowane. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym wiotkim ogonem. Ich największym atutem są długie i mocne nogi, dzięki którym tytułuje się ich niezrównanymi biegaczami. Na otwartym terenie, nawet z rycerzem na grzebiecie, rozwijają niebywałe prędkości. Występują we wszystkich odmianach maści podstawowych i ich pochodnych. W kłębie mierzą trochę ponad trzy łokcie, a łączna masa ich ciała wynosi około pięćdziesięciu kamieni. Średnio dożywają dwudziestu pięciu lat, choć służbę w wojsku pełnią do mniej więcej do siedemnastego roku życia i wtedy też przydziela się im status emerytowanego wierzchowca wojskowego. Istnieje możliwość przedłużenia ich życia za pomocą magii.
Odżywianie
Hodowcy żywią je przede wszystkimi różnymi mieszankami pasz bogatymi w witaminy i minerały, stanowiącymi główny trzon ich diety. Ponadto dokarmia się je owocami i warzywami bogatymi w błonnik.
Zachowanie
Koń tej rasy słynie ze swojego ognistego temperamentu. Jest bardzo niecierpliwy i porywczy. Trudno go jednak przestraszyć, zwłaszcza kiedy przejdzie odpowiednie szkolenie. Nie płoszy go świst strzał, szczęk oręża, czy wszelkie wizualne, jak i dźwiękowe efekty korzystania z magii. Praca z nim jest trudna i wymagająca przez wzgląd na jego gorączkowość, choć nie można odmówić mu sporej inteligencji i bystrości. Szybko przywiązuje się do swojego właściciela i pozostaje mu bezgranicznie wiernym. Jeździec jednak musi wykazać się sporymi umiejętnościami w zakresie panowania nad wierzchowcem oraz powinien co jakiś czas jasno podkreślić swoją dominację. Koń ten bowiem lubi przejmować inicjatywę, zwłaszcza jeśli mocno się czymś ekscytuje. Warto również pamiętać, że może przejawiać agresywne zachowanie wobec innych zwierząt.
Informacje dodatkowe
Jednym z najsłynniejszych przedstawicieli tej rasy jest siwy ogier Thatrius należący do samego władcy Valladonu Arturiona II „Nieustraszonego”.
Kiedyś starano się poszerzyć zakres zastosowania Valladońskich koni rycerskich typu lekkiego. Stanowiły między innymi częsty wybór na wszelkich turniejach rycerskich, do momentu, aż okazało się, że dotkliwie gryzły inne konie, z którymi rywalizowały. Powodem takiego zachowania miała być ich zaczepna i niecierpliwa natura, która ostatecznie sprawiła, że zostały na stałe wykreślone z listy dozwolonych do wyboru ras.
Poza hodowaniem ich w celach wojskowych konie te są również wykorzystywane w celach rozpłodowych do uszlachetniania krwi innych ras.
Królestwo Valladonu słynie z wielu znamienitych kowali, specjalizujących się w wykuwaniu końskich zbroi. Valladońskie koń rycerskie obu typów lekkiego, jak i ciężkiego posiadają specjalnie dedykowane im zbroje, które poza zachwycającą prezencją imponują swoją trwałością i praktycznością.
W samym Valladonie znajduje się, aż piętnaście królewskich stadnin, zajmujących się hodowlą i szkoleniem tej rasy. Rycerze oraz ich konie są nieustannie szkoleni, nawet po wejściu Valladonu w pokój wieczysty z sąsiadującymi królestwami.
Po ukończonym szkoleniu Valladoński koń rycerski reaguje na około dwadzieścia pięć różnych komend głosowych, z czego na kolejne dziesięć reagują poprzez pokazanie mu konkretnego gestu dłonią.
