Amano
| Amano | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Kopytne |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Lasy całej Alaranii |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Jelenie Amano są często opisywane jako jelenie oglądane po zjedzeniu halucynogennych grzybów, co jest opisem o tyle śmiesznym, co całkiem przy tym precyzyjnym. Ich ogólna sylwetka faktycznie przypomina odrobinę niższego w kłębie jelenia, różnią się jednak zwłaszcza umaszczeniem oraz budową głowy. Ich łby są większe niż w przypadku zwykłych jeleni, osadzone na grubszych, krótszych szyjach. Charakterystyczne dla nich są dwie pary oczu umiejscowione jedna pod drugą, o jednolitej czarnej barwie. Większe niż u innych jeleniowatych uszy wyrastają po bokach czaszki i są ruchliwe, pozwalają jeleniom na zbieranie dźwięków dobiegających do nich z różnych stron. Charakterystyczne, rozłożyste poroże na ich głowach zbudowane jest z tkanki rogowej pokrytej cienką błoną, która odpowiada za komunikację osobników między sobą przy pomocy bardzo dynamicznej zmiany kolorowych wzorów. Rogi posiadają zarówno samce, jak i samice, z tym że w przypadku łań są one smuklejsze i mają gładszy rysunek, podczas gdy byki noszą poroże bardziej rozłożyste i poszarpane.
Jelenie Amano mają bardzo specyficzne umaszczenie: fioletowe futro pręgowane w odcieniach niebieskiego w przypadku samców lub różowego w przypadku samic, które cechuje również różowe podbrzusze. Ich długie na półtorej stopy grzywy mają inną budowę włosa przypominającą ludzką oraz wyraźny, błękitny kolor. Pyski tych stworzeń mają niejednolite, żółto-zielone umaszczenie. Kolor rogów zmienia się w zależności od stanu fizycznego zwierzęcia czy stanu, w jakim się znajduje - zagrożony Amano zacznie emitować bardzo jadowite kolory, chory blade i z dominującymi odcieniami żółtego, płodny - intensywny fiolet, itd.
Odżywianie
To typowi roślinożercy, którzy nie są specjalnie wybredni w kwestii tego, jaką zieleninę spożywają. Jedzą zarówno trawy, jak i pędy, liście, kwiaty i owoce, zadowalają się również mchami i porostami. Prawdopodobnie ich dieta ma wpływ na intensywność barwy futra - im jest bardziej różnorodna, tym lepiej.
Zachowanie
To stworzenia stadne, które tworzą stada jednolite płciowo. Stada samców są mniejsze i bardziej mobilne niż stada samic, które są duże i bardzo przywiązane do zajmowanego terytorium. Okres rozrodczy to jedyny czas, gdy te dwa typy stad się mieszają. Samce nie walczą w takich chwilach o względy samic - hierarchia w ich grupie jest ściśle określona już wcześniej na podstawie walk i pokazów siły, a gdy dochodzi do zapładniania, pierwszeństwo ma najsilniejszy z nich, później kolejny i tak dalej. Młode zostają przy matkach aż do następnego okresu godowego, gdy młode łanie zostają z matkami, a byki odchodzą z grupą samców.
Względem istot humanoidalnych są to stworzenia nieufne i raczej nie dążą do konfrontacji, lecz w chwili ataku są w stanie kontratakować. Tratują i biją kopytami, a samice są równie bojowe, co samce. Trudno jest je pojmać w niewolę, gdyż związana z tym dawka stresu często prowadzi do ciężkich chorób, a jeśli uda się wykraść stadu młode i są one hodowane od małego przy człowieku, stanowią raczej element dekoracyjny niż zwierzę użytkowe, gdyż nie są w stanie nosić na swoich grzbietach jeźdźców - nie wytrzymują tego ich stawy. Przez to również nie są w stanie dźwigać dużych ciężarów i stanowić zwierząt jucznych.
Informacje dodatkowe
Mimo dwóch par oczu jelenie Amano nie widzą wcale lepiej niż normalne jelenie, mogą jednak mrugać obiema parami osobno oraz poruszać nimi niezależnie, dzięki czemu naraz ogarniają wzrokiem znacznie większy obszar.
Włosy z grzyw Amano są szczególnie cenione w przemyśle perukarskim, gdyż długo zachowują piękny kolor i zdrowy wygląd. Poza tym ich mięso jest wyjątkowo smaczne, choć wymaga długiej obróbki termicznej.
