Martwiak Fioletowy
| Martwiak Fioletowy | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Pająki |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Padlinożerne |
| Występowanie | Cała Alarania |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Martwiaki, tudzież Trupojady Fioletowe, jak niektórzy je nazywają, należą do bardzo dużych przedstawicieli swojej rasy i łatwo się ich przestraszyć, niektóre osobniki bowiem osiągają rozmiary zbliżone do wielkości głowy dorosłego mężczyzny. Ich najbardziej charakterystyczną cechą wyglądu jest oczywiście fioletowa poświata, która pojawia się na całym ciele pająka, a także tworzy różne wzory na dużym, zdecydowanie stanowi on większość ciała stworzenia, odwłoku każdego z przedstawicieli tego gatunku. Odpowiada za to świecący płyn o tymże kolorze, który nie dość, że znajduje się w ciele pająka, to również jest jednym ze składników jego sieci. Poza tym, naturalnym kolorem ciała tych zwierząt jest czerń, która kontrastuje z drugim kolorem. Poruszają się bardzo szybko, bez różnicy, czy akurat przemieszczają się po jakimś typie podłoża, czy może po swoich sieciach. Między samcem i samicą tego gatunku nie ma różnicy w wielkości ciała, jednak można odróżnić je od siebie dzięki jednej rzeczy – samice nie świecą tak jasno, jak samce, a przez to ich poświaty mają kolory zbliżone do ciemnego fioletu. Dzieje się tak dlatego, że u tego gatunku rolą samca jest przyciągnięcie do siebie samicy, co dzieje się poprzez, nie tylko świecące ciało pająka, lecz także przez blask jego pajęczyn. Im bardziej świecą, tym większa szansa na to, że samica zainteresuje się właśnie tym konkretnym samcem. Samica składa przeważnie kilkadziesiąt czarno-fioletowych jaj i robi to w ciemnych, trudno dostępnych miejscach, aby zapewnić potomstwu jak największą szansę na wyklucie się i przetrwanie, chociaż nie opiekuje się ona jajami i młodymi. Młode pająki tego gatunku już od samego początku swego życia muszą radzić sobie same.
Odżywianie
Martwiaki są zwierzętami padlinożernymi, chociaż nie oznacza to, że zjadają każdą padlinę. Pająki te preferują rozkładające się mięso ludzi, elfów i innych ras humanoidalnych. Żywią się głównie nim i w jakiś nieznany sposób mogą wyczuć, czy w pobliżu ktoś zginął lub, czy znajduje się tu już gnijące ciało. Mogą też wędrować w poszukiwaniu pożywienia, a przez to nie mają określonego terytorium. W sieci rozkładają blisko ziemi i łowią w nie małe zwierzęta, w razie braku humanoidalnego pożywienia. Są w stanie rozstawić kilkanaście pułapek, w bardzo krótkim czasie. Złapane pożywienie w postaci myszy, chomików i innych gryzoni, nie jest owijane w kokon, jak u innych pająków. Martwiaki wstrzykują ofierze jad, dzięki czemu mięso szybko zaczyna się rozkładać.
Zachowanie
Pająki te zazwyczaj żyją w grupach liczących nawet kilkanaście osobników, jednak nie są zagrożeniem dla humanoidów, czy większych zwierząt. Wyjątkiem są tu tylko inni padlinożercy, z którymi pająki te mogą konkurować o zdobycz. Są jadowite i jadu tego używają do rozkładania ciał swoim małych ofiar oraz do walki o większe pożywienie. Larwy owadów padlinożernych zabijają od razu, gdy tylko wyczują, że takie grasują po ich padlinie – to samo robią z dorosłymi owadami żywiącymi się zgniłym mięsem, chociaż te przedtem muszą najpierw złapać się w sieci. Jad pająków tych jest też na tyle silny, żeby poważnie zaszkodzić innym i większym padlinożercom, w zależności od tego ile go użyją mogą osłabić organizm przeciwnika, lub zabić w przeciągu kilku sekund i rozbić z wroga własną ofiarę. Martwiaki mogą też atakować, gdy poczują się zagrożone, nawet gdy się nie posilają, jednak w takich sytuacjach częściej wolą uciec, jeżeli mają taką możliwość, niż narażać się na walkę i ewentualną śmierć.
Informacje dodatkowe
Nie wiadomo, jak powstały, jednak naukowcy za najbardziej prawdopodobną teorię uważają taką, która mówi o tym, iż zostały stworzone przez osobę władającą magią życia, która w pewien sposób zmutowała jeden z gatunków zwykłego pająka. Potrafią strzelać swoją siecią, nawet na odległość kilkunastu metrów, by się chronić, czy podczas głodu złapać ofiarę w postaci, nawet małego owada. Wbrew pozorom, są dość pożytecznymi stworzeniami, bo szybko pozbywają się gnijącego i śmierdzącego mięsa, dzięki czemu stanowią ważną część „naturalnego systemu sprzątającego”. Martwiaki kochają pola bitew, gdzie martwych humanoidów zawsze jest pod dostatkiem. Jedni uważają, że ich działania są zbawienne, inni, że pająki te bezczeszczą zwłoki ich towarzyszy. Dlatego niektóre armie tuż po bitwie bardzo szybko zabierają swoich martwych przyjaciół z takich miejsc. Inne zostawiają trupy, ostatecznie zabierając tylko kości. W niektórych miejscach Alaranii martwiaki występują bardzo obficie, kiedy tylko cichnie ferwor walki zjawiają się nie wiadomo skąd w wielkich grupach i pożerają ciała, które dopiero co ostygły. Ich wielkość powoduje przerażenie u wielu ludzi. Zwłaszcza jeśli martwiaki znajdują się w grupie. Legendy mówią, że pająki te potrafią zasadzać się w sadach i przydomowych ogrodach, by łapać i uśmiercać małe dzieci. Są to jednak tylko bajki, którymi straszy się maluchy, bo nie odchodziły z dala od rodziców.
