Słonik Irrasilski
| Słonik Irrasilski | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Słoniowate |
| Nastawienie | Przyjazne lub neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Środkowa i Zachodnia Alarania |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Przeciętny osobnik tego gatunku przypomina mocno skarlałego słonia kerendirskiego, od którego istniejące populacje najprawdopodobniej wzięły swój początek. Dorosłemu człowiekowi sięga mniej więcej do pasa. Samce bywają znacznie większe, maksymalnie osiądają jednak nie więcej niż 1,4 metra w kłębie. Skóra, jak i gęstsza niż u słonia kerendirskiego sierść słonika irrasilskiego posiada prawdziwą mnogość barw: od pospolitych brązów, szarości, odcieni piaskowca tudzież gliny, przez beże po zgniłą zieleń. Spotyka się też czerwonawe osobniki przypominające kolorem ochrę, a także albinosy bądź stworzenia nadzwyczaj jasne. Czasami rodzą się słoniki melanistyczne o skórze przypominającej barwą mahoń bądź heban i sierści brunatnej lub czarnej. Tak jak mamuty, mastodonty i słoń kerendirski, zwierzęta te dysponują ciosami - przekształconymi siekaczami, mylnie określanymi jako kły, które mogą się wyginać w lekkie łuki. Prosto- i krzywociose osobniki zdają się być równie liczne - ot, cecha pojedynczego przedstawiciela gatunku. Uważa się, iż jest to najmniejszy znany słoń, jednak najbardziej ciekawski i zadziorny.
Odżywianie
Słonie karłowate, jak niekiedy określa się te zwierzęta, żywią się jakimikolwiek częściami roślin, które uda im się znaleźć, chyba tylko z wyjątkiem drewna. Często jedzą mchy, grzyby i porosty. Przepadają za owocami, widuje się całe stada dokonujące inwazji na sady i plantacje, by zdobyć upragniony smakołyk. Uwielbiają konopie oraz mak. W skład ich diety wchodzą też wodorosty, a czasami jaja gadów, ptaków i skrzek. Minerały uzupełniają, jedząc złoża soli z wyschniętych słonawych jezior lub rozmaite glinki. Słoniki irrasilskie są odporne na większość znanych cywilizacjom Alaranii trucizn pochodzenia roślinnego.
Zachowanie
Słoń ten charakteryzuje się stylem życia zbliżonym do mamutów tudzież słonia kerendirskiego, od którego się zresztą wywodzi. Stada tych zwierząt, zwane przez lokalną ludność tabunami, bywają niekiedy nadzwyczaj liczne, przeganiając w tej cesze nawet mamuta eravalskiego. Zwierzę to jest jeszcze bardziej ciekawskie od gatunku, z którego wyewoluowało i równie ekspansyjne. Chętnie podchodzi do natrurian i elfów, jest mniej ufne wobec ludzi, czy czarodziejów. Daje się łatwo oswajać i często jest ozdobą menażerii bogatych lordów. Ze względu na swój charakterystyczny wygląd i usposobienie bardzo częsty w cyrkach i wśród trup wędrownych.
Informacje dodatkowe
Natura poskąpiła słoniom karłowatym rozmiarów, jednakże obdarzyła je nadzwyczajną inteligencją i umiejętnością radzenia sobie w niemal każdych warunkach. Nic więc dziwnego, iż gatunek ten z biegiem lat powiększa swój zasięg występowania i co rusz znajduje nowe miejsca do życia. Kość słoniowa tego gatunku z powodzeniem imituje cenniejszy surowiec pochodzący z ciosów większych krewniaków. Nic więc dziwnego, że proceder fałszowania tego typu dóbr luksusowych jest tępiony z całą surowością prawa, a udawanie, iż problem nie istnieje, od zarania dziejów prowadziło do zatargów dyplomatyczno-handlowych, czy wojen celnych.
