Kolcogrzbiet Jeżowaty
| Kolcogrzebiet Jeżowaty | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Jeżowate |
| Nastawienie | Przyjazne do neutralnego |
| Odżywianie | Mięso/Owado/Jajo/Żywiołożerne |
| Występowanie | Zagłębie Artystów i wyspy w pobliżu |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Pierwsze oględziny wskazują, iż mamy do czynienia z jeżem. Lecz myli się ten, kto rzuci, że to zwyczajny tuptuś z dziecięcych bazgrołów. Kolcogrzbiet osiąga bowiem rozmiary przeciętnego rysia bądź średniej wielkości psa przy słusznej masie trzech kamieni (~30 kg). Umaszczeniem nie odbiega znacząco od pozostałych jeży: najczęstsze są osobniki bladokremowe z ciemniejszymi akcentami w postaci brązowego zabarwienia pyszczka, grzbietu oraz opuszek łap. Istnym rarytasem jest natomiast sinoniebieski kolcogrzbiet. U tej rzadkiej formy zwierzęcia kolce pysk oraz spody łapek są granatowe. Kolcogrzbiet dożywa kilkudziesięciu lat w stanie dzikim, osobniki towarzyszące humanoidom nierzadko przekraczają setkę.
Odżywianie
Ten gatunek olbrzymiego jeża żywi się typowym dla pozostałych przedstawicieli swej rodziny pokarmem mięsnym. Spożywa także ryby i bezkręgowce, nie pogardzi miodem, jajami czy grzybami. W chudych czasach dobiera się nawet do padliny, chociaż nie jest w stanie strawić kości dużych trawożerców. Może także czerpać energię z ziemi, powietrza oraz wód. Wiatry magii zawarte w powietrzu wdycha chrapami, z pozostałych żywiołów magię czerpie przy pomocy przekształconych receptorów na opuszkach łap.
Zachowanie
Jeż ten żyje w grupach rodzinnych liczących przeważnie kilkanaście do dwudziestu paru osobników, zwanych niekiedy klanami. Stadu takiemu przewodzi zazwyczaj najstarsza lub najbardziej doświadczona samica, określana przez uczonych jako matrona. Zwierzęta zajmują niewielką połać różnie ukształtowanego terenu: od mokradeł przez lasy i równiny aż po osiedla cywilizacji i grody. Jest to jedyny jeż, który wręcz uwielbia wodę, często przemierza akweny wpław. Woli podróżować korytami rzek niż przedzierać się przez niedostępne chaszcze. Zaobserwowano, iż kolcogrzbiety zaczajają się na swe ofiary pod liśćmi roślin wodnych, jak np. grążeli, grzybienia białego czy wiktorii olbrzymiej. Niekiedy taki liść nadzieje się na kolce jeża, który zyskuje naturalny kamuflaż. Zwierzę to pływa niezwykle szybko jak na swój gatunek. Dlatego właśnie woli on pływać niż dreptać po stałym gruncie. To drugie wychodzi mu znacznie gorzej.
Kolcogrzbiet wykazuje silne przywiązanie do zajmowanego terytorium. Kiedy coś go zaniepokoi, fuka, chrząka, szczeka, charczy, wydaje odgłosy przypominające przeciągłe miauczenie oraz charakterystyczne pohukiwania. Gdy to nie pomaga, a natręt nie odchodzi, jeż ściga intruza, dotkliwie go kąsa, a nawet wystrzeliwuje kolce z grzbietu niczym jeżozwierz.
U jeży tego gatunku zaobserwowano pełną dowolność zachowań godowych: rywalizację o partnera zwierzęta te zwyciężają śpiewem, w rzadkich przypadkach następują pozorowane gonitwy wokół charakterystycznego miejsca na zajmowanym przez klan terenie, np. głazu narzutowego bądź akwenu. Po trwającej około pół roku ciąży samica rodzi kilkoro (2-5) w pełni ukształtowanych młodych. Oseski kolcogrzbietów są jaśniejsze i posiadają miękki płaszcz kolczysty, na którym jeszcze rosną zwyczajne włosy. W prawdziwe kolce przekształcą się, gdy jeżyki osiągną drugi rok życia. Zwierzę to dożywa kilkudziesięciu lat.
Informacje dodatkowe
Kolcogrzbiety bywają wykorzystywane w roli tępicieli gryzoni, bezkręgowych szkodników oraz węży. Zwierzęta te nie są wrażliwe na zdecydowaną większość, jeśli nie wszystkie toksyny jadowe wydzielane przez nieproszonych w podwoje cywilizacji gości. Mieszkańcy Zagłębia Artystów oraz niektórzy wyspiarze konstruują specjalne domki dla jeży tego gatunku. Budowle te przypominają nieco budy dla psów.
Z kolców tego gatunku jeża, zwanych też potocznie igłami, wytwarza się proszek, który po sprasowaniu i połączeniu z wodą oraz cukrem/syropem/sokiem z owoców daje materiał zabezpieczający kruche przedmioty podczas transportu. Wyrób ów jest tak miękki i delikatny w dotyku, że został nazwany jeżowym muślinem. Rękodzielnicy wytwarzają zeń juki, wyściółki pojemników na bibeloty, a nawet elementy bielizny nocnej i pończochy - doskonale imituje właściwości jedwabiu. Alarianie znają go w postaci płatów, w które owinięte są butle drogocennych alkoholi (np. rumu czy likierów), by zminimalizować ryzyko potłuczenia się w transporcie morskim.
