Wilk Zielony
| Wilk Zielony | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Psowate |
| Nastawienie | Przyjazne lub neutralne |
| Odżywianie | Mięsożerne, lub samożywne |
| Występowanie | Lasy Alarania i Arrantalis |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Wilk zielony, zwany także druidzkim bądź z elfickiego warghulfem (od wahr - las; wulf/ghulf - wilk) to chyba najdziwniejszy przedstawiciel rodziny psowatych. Z oddali nie wygląda na cudaka, jednakże po bliższym przyjrzeniu się to zwierzę odsłania tajemnicę skrywaną w okrywowych włosach sierści, określanej niekiedy futrem. Otóż niektóre z nich przekształciły się w, niekiedy przypominające małe liście, swego rodzaju siedliska mieszczące kilka większych skupisk symbiotycznych mikroskopijnych glonów: roślin lub organizmów bliżej spokrewnionych z pierwotniakami. Z tego powodu maść okrywy skórnej wilka zielonego bywa rozmaita: od bieli, przez szarości, żółcie, pomarańcze, róże, czerwienie, zielenie, indygo, fiolety po oberżynę i czerń. Zdarzają się, rzecz jasna, wielobarwni przedstawiciele tego gatunku. Wynika to z kilku powodów, np. naturalnej zmienności odcieni włosów oraz barwników produkowanych przez mikrosymbionty. W klimacie umiarkowanym, bądź tam, gdzie z pory deszczowej krajobraz przechodzi w suchą, obserwuje się zmianę szaty warghulfa. I tak zimą wilk zielony przypomina barwą żółty śnieg lub pośniegowe błoto, Na wiosnę uderza blask jasnych zieleni i seledynów, czasami można dostrzec turkus, turmalin bądź malachit. Latem futro ciemnieje, nierzadko do oberżyny czy indygo. Jesienią natomiast z zielonego tła wybija na powierzchnię prawdziwa feeria barw, odcieni i wzorów - zupełnie niczym liście na drzewach w lesie.
Odżywianie
To przebiegły drapieżnik, który jednakże może jakiś czas obyć się bez pożywienia typowego dla mięsożercy. Zwierzę posiada bowiem w futrze prawdziwą farmę symbiotycznych mikroorganizmów, które w wyniku fotosyntezy wytwarzają całą masę związków odżywczych, z których część, jak cukry, stanowi źródło energii. Poza tą drobną różnicą, wilk zielony wykazuje preferencje pokarmowe zbliżone do zwykłego szarego wilka, psa czy lisa rudego. Jak ten ostatni, jest łasy na owoce, grzyby oraz miód. Uwielbia także jaja gadzie i tych ptaków, które gniazdują na ziemi. Ubóstwia wręcz wygrzewanie się w ciepłych promieniach słońca na leśnych polanach - wtedy mali pomocnicy zaopatrują go w dodatkowe porcje żywności, a co za tym idzie - sił witalnych.
Zachowanie
Wilki te żyją w watahach podobnych zwyczajnym pobratymcom, zwanym przez uczonych szarymi. Różnice są niewielkie - potomstwo może posiadać każda para, nie tylko przywódcy, zwani alfami a same stada liczą do setki osobników. Wilki te żyją kilka do kilkunastu razy dłużej od przeciętnego Canis lupus i są od nich większe, osiągają bowiem rozmiary wilkorów (Canis dirus). Samce (basiory), jak i samice (wadery) mierzą w kłębie niecałe trzy stopy (85 cm), osiągają długość ponad pięciu stóp (~1,6 m) przy wadze nieco przekraczającej dwa cetnary (90 kg). Zdarzają się przypadki, iż wilki zielone współpracują z humanoidami (z reguły będą to społeczności elfie lub naturiańskie bądź kręgi druidów) np. przy poszukiwaniu zaginionych członków osady, polowaniach czy obronie lasu przed wrogimi oddziałami, jednak nie osiągnęły takiej zależności, jaką obserwuje się u zwyczajnego psa czy niektórych gatunków lisa.
Informacje dodatkowe
Warghulf należy do świętych zwierząt lasu, w niektórych kulturach elfich, jak również klanach driad urasta on do rangi leszego, boga i strażnika dzikich kniei. Nierzadko spotyka się cisy bądź wawrzyny przystrzyżone w kształt tego zwierzęcia. Pod takim pomnikiem z reguły składane są dary lasu, mięso upolowanych zwierząt i prośby mieszkańców.
Nibylistki, będące wytworami naskórka wilka zielonego (zupełnie jak pazury czy pazury) służą za materiał do wyrobu barwników (naturalnych oraz magicznych - w zależności od tego, jakie symbiotyczne organizmy bytują w ich wnętrzu). Nasycone magią osiągają oczywiście wręcz bajońskie sumy, a niejeden czarodziej czy alchemik byłby w stanie zabić dla tak cennego towaru. Większość z symbiontów udaje się jednak hodować poza organizmem wilka druidzkiego lub w futrze zwyczajnego psa.
Warghulfy czasami tworzą stada mieszane z wilkami szarymi, wilkorami i pozostałymi przedstawicielami rodzaju wilk (Canis spp.). Mogą się z nimi rozmnażać, czego efektem jest płodne potomstwo, które dziedziczy cechy obojga rodziców.
