Zauropod
| Zauropod | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Dziwojaszczury |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Lasy tropikalne |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Zauropody to przedstawiciele grupy jaszczurów. Wszystkie systemy uczonych zgodnie określiły ją jako zauropody, co oznacza jaszczurze stopy. Zwierzęta te należą do największych istot (nie licząc wyrośniętych smoków w gadziej postaci), jakie kiedykolwiek stąpały po świecie. Charakteryzują się one dość małymi głowami na bardzo długich szyjach i długimi ogonami, stanowiącymi przeciwwagę dla tychże. Pyski wyposażone są w stępione, słupkowate lub łopatkowate zęby, których rozmieszczenie jest najczęściej rzadkie. Zwierzęta te zwykle poruszają się stosunkowo powoli na czterech grubych, słupowatych, przypominających słoniowe, pięciopalczastych nogach o silnie skróconych palcach zaopatrzonych w tępe pazury. Grupę tę odróżniają także wysoko położone nozdrza, umieszczone w górnej części czaszki, czasami bardzo blisko oczu. Na łbach, szyjach i wzdłuż kręgosłupa mogą występować wyrostki przypominające kolce oraz kostne guzki. Skóra zauropodów pokryta jest łuskami, które przybierają rozmaite barwy. Praktycznie nie ma ograniczeń co do maści zwierzęcia, jednak różowookie albinosy oraz melanistyczne osobniki o barwie łusek podobnej drewnu hebanu zdarzają się w stanie dzikim bardzo rzadko. Dodatkowo, na skórze często występują desenie w postaci cętek, pręg lub łat. Dotychczas nie znaleziono dwóch identycznych zwierząt, każde obdarzone zostało charakterystycznym wzorem umaszczenia.
Odżywianie
Zauropody zjadają właściwie tylko rośliny. Duży odsetek ich diety stanowią paprocie drzewiaste, sagowce, miłorzęby a przede wszystkim araukarie, od których aż roi się w tropikalnych lasach Południa. Długość szyi, rozmiary ciała i rodzaj uzębienia wnioskują o rodzaju pożywienia. Gatunki długoszyjne sięgają koron drzew. Lżejsze zaś stają dęba, co pozwala im obgryzać drzewa z liści. Ago-zauropody o cienkich i ostrych zębach żywią się jedynie liśćmi z drzew, natomiast skarlały bolo-zauropod z mocniejszym uzębieniem odgryza całe pędy a nawet gałęzie - w tym przypadku krzewów. Jaszczury nie mogą żuć twardych części roślin, łykają więc kamienie o rozmiarach śliwki czy jabłka (a w tropikach liczi, awokado lub małego mango), by w umięśnionym żołądku rozcierać nimi połknięty pokarm.
Zachowanie
Dziwojaszczury te są zwierzętami stadnymi. Ogromne, liczące nieraz setki osobników grupy zauropodów przemierzają obszary lasów, lasostepów i sawann w poszukiwaniu pożywienia, wody i minerałów. W okresie godowym grzebienie kostne i skóra podgardla samców przybierają nieraz jaskrawe barwy, co ma na celu odstraszenie potencjalnego rywala oraz przywabienie partnerek. Gdy to zawiedzie, oba byki (chociaż niektórzy uczeni zowią je kogutami) walczą ze sobą przy pomocy długich, umięśnionych szyj - zupełnie jak znane większości Alarańczykom żyrafy. Spotykane są także samce nieprzejawiające zmiany ubarwienia na godowe. Tacy spryciarze określani są jako mnisi. Byki te wykorzystują chwile osłabionej czujności dominującego samca, by przekazać swoje cechy potomstwu. W chwili zagrożenia (czy to drapieżnik, czy wyjątkowo potężny rywal), dotychczas spokojnie udający samice mnisi ujawniają się i ruszają w sukurs dominującemu samcowi. Zauropody nie opiekują się potomstwem. Złożenie jaj w zbiorowym miejscu lęgowym gdzieś w głębi lasu, a następnie zasypanie ich pryzmą ziemi zmieszanej z butwiejącymi szczątkami roślin, kończy instynkt macierzyński samic. Świeżo wyklute młode muszą radzić sobie same aż do osiągnięcia wystarczających rozmiarów, by nadążyć za stadem dorosłych jaszczurów.
Informacje dodatkowe
Mieszkańcy Imperium Xan-Lovar udomowili dwa gatunki tych dziwojaszczurów: karłowatego bolo osiągającego rozmiary przeciętnego konia zimnokrwistego oraz trzyprętowego ago o masie słonia. Zwierzęta pomagają pozbyć się bujnej roślinności, wytyczają też nowe szlaki komunikacyjne. W celach militarnych wykorzystywany jest tylko drugi gatunek, którego używa się także jako narzędzie egzekucji. Gad staje dęba, a następnie opada przednimi łapami wprost na głowę lub korpus straceńca.
Te charakterystyczne stworzenia czczone są przez wiele kultur bytujących na tropikalnym Południu Alaranii jako zwierzęta totemiczne lub wręcz bóstwa. Zabicie któregokolwiek z nich bez wyraźnego powodu skutkuje zazwyczaj wrzuceniem delikwenta do głębokiego rowu z drapieżnikiem - zazwyczaj wielkim kotem lub wężem dusicielem.
W wielu regionach Południa obserwuje się parady jaszczurów, podczas których gady przystrojone są kwiatami, owocami, piórami ptasimi i drogimi kamieniami. Ten swoisty korowód obchodzi miasto kilka razy, by zakończyć trasę na głównym souku. Istnieją wierzenia, iż dotknięcie gadziego uczestnika tego osobliwego święta przyniesie dobrobyt i wszelką pomyślność czyniącemu ten gest widzowi.
