Zielisek Błonkoskrzydły
| Zielisek Błonkoskrzydły | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Psowate |
| Nastawienie | Przyjazne lub neutralne |
| Odżywianie | Mięsożerne |
| Występowanie | Cała Alarania, głównie lasy, polany, łąki. |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Zielisek błonkoskrzydły (w języku elifckim: Ker’gavýlpis hymenophtraê, lub w skrócie – Ker’gava) wziął swoją nazwę od rośliny zwanej zielistką i podobnego, pospolitego, rudego przedstawiciela rodziny psowatych. Fizjonomicznie futrzak przypomina drobnego lisa, o trzech parach łapek, skrzydłach i nietypowym ubarwieniu. Umaszczenie zwierzęcia jest głównie zielone, od głowy aż po kitę, wzdłuż grzbietowej części ciała. Od pyszczka poprzez szyję, brzuch, wewnętrzną część kończyn, aż po spodnią część ogona, futro ma biały kolor. Całe ubarwienie przywodzi na myśl liść wspomnianej wyżej zielistki. Barwa ma pełnić rolę kamuflażu, toteż może ona być różna w zależności od otoczenia, w którym żyje dana populacja. Są to zazwyczaj niewielkie różnice odcieni (ciemnozielone w lasach iglastych, jasnozielone lub prawie limonkowe w liściastych). Rzadka jest występująca w śnieżnym lesie, całkowicie biała odmiana, której sierść jest zrobiona z lodowych kryształków. Kiedyś w Szepczącym Lesie pojawiły się zieliski krwistoczerwone i znalazły schronienie wśród liści krwawych kasztanów, ale jest to tylko mutacja i prawie nie spotyka się ich w naturze. Fizys zielisków często jest określana jako „pocieszna lisia mordka”. Mają duże charakterystycznie postrzępione uszy, krótki, przywodzący na myśl sympatyczny uśmiech - pyszczek, oraz niewinnie wyglądające, bursztynowe oczka, z wielkimi czarnymi źrenicami. Uroku dodają wystające z pyszczka długie, białe wąsiki. Oprócz bujnej kity i sześciu łapek, charakterystycznym elementem budowy ciała zielonych futrzaków są duże, błoniaste skrzydła, od których pochodzi drugi człon nazwy gatunkowej. Przypominają one te, występujące u przedstawicieli owadów błonkoskrzydłych np. pszczół. Skrzydła mimo że są podobne kształtem do owadzich, więcej wspólnego mają z nietoperzowymi. Błona skórna rozpięta jest na sztywnej chrząstce, podobnie jak u nietoperza na kościach ramienia. Długość ciała przeważnie wynosi około jednego łokcia, do czego dochodzi dłuższa zazwyczaj o piędź – kita. Masa ciała rzadko kiedy przekracza granicę jednego kamienia w przypadku samców (zielisów), tudzież 20 funtów w przypadku samic (zielisiczek). Pulchna sylwetka przez bardzo długi czas budziła zastanowienie wśród bestiologów specjalizujących się w anatomii; w jaki sposób zieliski potrafią w ogóle utrzymać się w powietrzu? Odpowiedzią były kości pneumatyczne, podobne do tych u ptaków, które pozwalają tym puszystym zwierzakom w ogóle oderwać się od ziemi. Są przez to bardzo łamliwe, dlatego gdyby nie skrzydła, to upadek z wysokości przeważnie kończyłby się poważnym złamaniem.
Odżywianie
Ker’gavy odżywiają się głównie małymi gryzoniami, zającowatymi, kurowatymi, małymi gadami oraz bezkręgowcami. Są naturalnymi wrogami lotek i kontrolują ich populację. Choć te latające gryzonie są dużo szybsze i zwinniejsze, niż lekko niezgrabne w locie zieliski, to wprawni drapieżcy dzięki wrodzonemu sprytowi i podstępowi, bez większych problemów potrafią złowić niczego niespodziewającą się lotkę. Szczególnie narażone są gniazda, z których chętnie porywają młode.
Wraz z rozwojem pierwszych osad, zieliski zaczęły zakładać leża w pobliżu gospodarstw ras humanoidalnych, gdzie mają łatwy dostęp do hodowanego drobiu, królików czy samych lotek.
Zachowanie
Opisana wcześniej „sympatyczna mordka” jest bardzo zwodniczym aspektem wyglądu zielisków. W rzeczywistości te małe „niewiniątka” są sprytne, przebiegłe i podstępne. Mają zwykle neutralne podejście do ludzi, a przyjazne zachowanie przejawiają głównie wobec leśnych ras jak Naturianie, Leśne Elfy, czy niektórzy Zmiennokształtni. Nie są agresywne, a wręcz płochliwe. Swoje leża zakładają w koronach drzew, gdzie mogą najlepiej wtopić się w tło, obok miejsc, gdzie mogą znaleźć najwięcej pożywienia. Stąd też lubią osiedlać się blisko prowincji ras humanoidalnych, aby polować na drobną zwierzynę hodowlaną. Spotykają się przez to z agresją ze strony ludzi, którzy traktują je jak szkodniki. Przebiegłe stworzenia są niezwykle trudne do przyłapania podczas polowania, a w dodatku nie zostawiają żadnych śladów porywając ofiarę z powietrza. Gdy jednak postanawiają przyjąć taktykę lądową, zostawiają po sobie bardzo charakterystyczne ślady , ze względu na nietypową dodatkową parę odnóży.
Dość spora warstwa tkanki tłuszczowej pomaga przetrwać zieliskom niższe temperatury. Jest ona jeszcze grubsza zimą, kiedy zakopują się w norkach i hibernują aż do wiosny. Po hibernacji warstwa tłuszczu niewiele się zmniejsza i utrudnia im latanie. Ker’gavy nie są najlepszymi lotnikami, pokonują odległość maksymalnie jednej trzeciej stai, po czym muszą gdzieś przycupnąć i odpocząć chwilę, żeby móc znowu się wzbić w powietrze. Aby unieść dodatkowo ofiarę, muszą dobrze zaplanować taktykę swoich ruchów. Zazwyczaj pikują z jednego drzewa, łapią zwierzynę i ponownie wzbijają się w górę by ze złapaną kolacją wylądować na pobliskim drzewie. Nie mają szans złapać swojego ulubionego przysmaku - lotki - ruszając za nią w pogoń, gdyż ta sprawnie ucieknie drapieżnikowi. Zieliski muszą zaczaić się wśród liści i cierpliwie czekać, by z zaskoczenia wylecieć, odciąć lotce drogę i odebrać jej przewagę. Ze względu na swoją dietę złożoną głównie z gryzoni polują przeważnie nocą. Doskonały wzrok i możliwość widzenia w mroku, pozwalają im sprawnie wypatrzyć cel, a dodatkowa para łapek pozwala im łapać ofiarę z powietrza. Dzięki sześciu odnóżom mogą bez problemu poruszać się po drzewach przy użyciu czterech, jednocześnie trzymając zdobycz w pozostałych dwóch. W chwytaniu ofiar i wspinaczce pomocne są ostre, wysuwane pazurki. Złapanie czegoś do pyska, pikując z powietrza, byłoby bardzo ryzykowne i utrudniałoby poprawne oddychanie, które jest niezwykle istotne podczas takiego wysiłku.
Okres godowy zielisków wypada w połowie wiosny, kiedy drzewa zaczynają się zielenić. Osobniki dobierają się w pary i kopulują na drzewach. Schodzą potem na ziemię, do norki samicy, w której zimowała. Przyszli rodzice przygotowuję się na przyjście na świat potomstwa. Ciąża trwa około 2 miesiące. Po tym czasie zielisiczka wydaje na świat od czterech do ośmiu szczeniąt (zielisiąt). Młode rodzą się bez zębów, całkiem ślepe i głuche, dlatego przez pierwsze kilka tygodni rodzice zajmują się nimi. Matka pilnuje młodych i karmi je mlekiem, a ojciec poluje dla niej. Z czasem zielisiątka uczą się wspinać po drzewach – wtedy opuszczają norę, a ojciec odchodzi w swoją stronę. Matka przez kolejne 2 tygodnie uczy młode latać. Gdy te są gotowe „wyfrunąć z gniazda”, opuszcza je podczas snu, zostawiając samym sobie. Zielisiątka trzymają się jeszcze przez kilka tygodni z rodzeństwem, wspierając się, bawiąc i ćwicząc polowanie, po czym każde rusza w swoim kierunku poszukując własnego drzewa na leże, z dala od innych osobników. Najchętniej gnieżdżą się w wielkich dziuplach starych drzew, ale z racji tego, że te rzadko występują, zadowalają się grubymi gałęziami drzew liściastych, ewentualnie gęstymi koronami iglaków. Pod osłoną liści mają zapewnione bezpieczeństwo przed większymi drapieżnikami, oraz same mogą łatwo się zaczaić podczas polowań. Kiedy jesienią liście zmieniają kolor i opadają z drzewa, kamuflaż zielisków przestaje działać, a ich zielona sierść rzuca się w oczy. Schodzą wtedy z drzew i chowają się w zielonej jeszcze, wysokiej trawie, by przygotować sobie norę i najeść się przed zimowaniem.
Informacje dodatkowe
Niektórzy podejmują się hodowli zielisków błonkoskrzydłych, aby pozyskiwać z nich futra o naturalnych zielonych odcieniach. Tworzy się z nich elementy garderoby, bez konieczności stosowania barwników. Jest to jednak czasochłonne i mało efektywne zajęcie, gdyż zwierzęta te niechętnie rozmnażają się w niewoli. Białym krukiem wśród hodowców jest krwistoczerwona odmiana zielisków, których populacja w efekcie mutacji i ewolucji wychowała się w koronach krwawych kasztanów. Zostały jednak w większości wybite przez kłusowników, lub wyłapane do hodowli, gdzie niekoniecznie doczekały się potomstwa, a jeśli już, to dobierały sobie partnerów o zielonej maści. Jako że zielony barwnik futra jest kodowany przez gen dominujący, a czerwony przez recesywny, ze związków mieszanych par powstawały powszechne zielone odmiany. Tak więc zarówno w hodowlach jak i w dziczy czerwone osobniki zostały niemal całkowicie wyparte, choć nikt nie jest w stanie potwierdzić, że zniknęły całkowicie. Gdzieniegdzie nadal można spotkać czerwonego zieliska, ale dzieje się to niezwykle rzadko, a futro z takiego to nie lada rarytas. Należy uważać kupując futro czerwonej Ker’gavy, ponieważ może się okazać sztucznie barwionym, zielonym, w celu podwyższenia ceny.
W niektórych bardziej barbarzyńskich kulturach mięso zieliska błonkoskrzydłego uchodzi za swoisty przysmak. Powszechnie nie zaleca się spożywania tych stworzeń, ponieważ zwykle są nosicielami różnych chorób i pasożytów. Po kontakcie z krwią zwierzęcia, powinno się niezwłocznie zdezynfekować narażone miejsca, a w przypadku wystąpienia gorączki, złożyć wizytę u najbliższego znachora (najlepiej magicznego uzdrowiciela), ponieważ może ona być oznaką wścieklizny. Zakażone zwierzęta nie przejawiają w większości przypadków objawów choroby, ponieważ są jej tylko pośrednimi nosicielami.
