Jagrys turmalinowy: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 2: | Linia 2: | ||
Ostępy | Nieznana | Ostępy | Nieznana | ||
| | | | ||
| − | [[File: | + | [[File: Bestia_jagrys_turmalinowy.jpg]] |
}} | }} | ||
Aktualna wersja na dzień 14:06, 11 lis 2022
| Jagrys turmalinowy | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Kotowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Mięso/Minerało/Magiożerne |
| Występowanie | Nizina Arkadyjska, Szczyty Fellarionu,
Ostępy |
| Populacja | Nieznana |
Spis treści
Wygląd
To olbrzymie zwierzę na pierwszy rzut oka przypomina lwa, któremu ktoś dla hecy przyprawił kilka rogów z tyłu głowy i jeden kręty na czole. Prawda jest jednak odmienna - jagrys turmalinowy wywodzi się z izolowanej populacji arkadyjskich jaguarów, a podobieństwo do króla zwierząt powstało przez przypadek. Koty te dorastają przynajmniej do rozmiarów i wagi przeciętnego tura, a wśród górali ze Szczytów Fellarionu chodzą legendy o kotach ogromnych niczym mamut włochaty. Zarówno kotki, jak i kocury szczycą się bujnymi czuprynami, przypominającymi grzywy kuzynów z Południa oraz rogowymi wyrostkami, które są przekształconymi wibrysami. Wykrywają one drobinki magii w powietrzu, a u populacji górskich także niesione przez wiatr ślady minerałów, którymi te zwierzęta się żywią. Umaszczenie jagrysów jest jednolite, granatowo-fioletowe, przypominające barwę turmalinu. Jedynym akcentem wyróżniającym się na tym tle stały się nieregularne wzory w kształcie błyskawic, zdobiące ich futro. Nie istnieją dwa koty o takim samym wzorze.
Odżywianie
Kot ten -poza mięsem upolowanych ofiar- a z racji słusznych rozmiarów i masy jest w stanie polować nawet na dojrzałe samce bydła, trąbowce czy nawet młodociane Ajagar ajagary tudzież inne smokowate. Z tego względu postuluje się, iż prawdopodobnie jako jedyny jaguar jagrys jest w stanie stworzyć trwałe stado, a więc nawiązywać więzi społeczne między tworzącymi je pobratymcami. Zwierzęta te trawią także miód i niektóre rośliny, takie jak owoce magnolii truchelnicy czy pierwiosnki Niary. Obydwie wyżej wymienione pomagają kotom we wchłanianiu magii i przekształcaniu minerałów na energię potrzebną do życia. Jagrysy czerpią siły witalne również z magicznych wiatrów, które wychwytują z powietrza za pomocą zmienionych w rogowe wyrostki wibrysów na głowie, a populacje bytujące w górach chłoną moc minerałów najprawdopodobniej poprzez dotykanie ich wyrostkiem na czole. Z tego powodu zwane są kociorożcami przez miejscowych górali.
Zachowanie
Zwierzę to skutecznie unika wszelkich kontaktów z humanoidami. Najprawdopodobniej żyje w stadach - tak, jak lwy, do których się upodobniło z wygladu. Nie stwierdzono, by jakkolwiek zagrażało ludziom czy Nordom, a niektórzy uczeni twierdzą, iż trzyma ono w ryzach populacje niektórych potworów. Zgłębienie tajników behawioru jagrysa pozostawiono przyszłym pokoleniom lub przybyszom z dalej położonych krain.
Informacje dodatkowe
Jagrys turmalinowy prowadzi skryty tryb życia, z reguły pod osłoną nocy bądź w gęstwinie pierwotnej puszczy lub wśród niedostępnych górskich szczytów, toteż nie wchodził dotychczas w głębsze interakcje z cywilizacjami humanoidów. Czasami ktoś znajduje rogi wibrysowe porzucone w naturalny sposób lub te, które odpadły w czasie walki. Społeczności podgórskie wykorzystują je do poszukiwania złóż kruszców szlachetnych bądź pokładów węgla (jak różdżki radiestetów), natomiast rododendrońscy uczeni otrzymują z nich pył, wzmacniający pancerze zbrojnych, straży pałacowej i łowców potworów. Nanosi się go na gotowe wyroby, a potem polewa alkoholem. Zabezpieczone w ten sposób elementy zbroi czy tarcze lśnią lekką, turmalinową poświatą oraz wykazują zwiększoną wytrzymałość na ataki magiczne.
