Uszatka Tęczowa
| Uszatka Tęczowa | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Ptaki |
| Nastawienie | Przyjazne |
| Odżywianie | Magiożerne |
| Występowanie | Tęczowe Jeziora |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Nazwa tych stworzeń wzięła się z miejsca, w którym żerują. Widząc gatunek z daleka można pomylić go z uszatką zwyczajną (Asio otus), oba gatunki są do siebie podobne. Różnią się wyglądem pyszczka, który u tęczowej przedstawicielki jest szerszy, wygląda jakby się uśmiechała i reguły ma półotwarte oczy. Upierzenie jest identyczne zarówno u samców, jak i samic, brzuch jest szary, beżowy bądź brązowy, ogon może mieć zabarwienie brązowo- czarne albo brązowe, a wokół uszu wystąpić mogą paski w kolorach czarnym i brązowym. Dziób taki jak u wszystkich sów, długość ciała wynosi 60 centymetrów. Budowa piór zapewnia im bezszelestny lot. Ptaki są miękkie w dotyku, ich ciało przypomina plusz, ponadto roztacza ładny i przyjemny zapach. Czarne oczy znajdują się w brązowej szklarze z beżową bądź jasną obwódką. Rozpiętość skrzydeł wynosi półtorej metra. Dzięki asymetrycznie położonym uszom posiadają doskonały słuch, potrafią usłyszeć pisk myszy. Magia zapewnia im również doskonałe czucie, bo kiedy wyczują, że jest im zimno, w tej sytuacji zwiększają ilość piór, żeby się ogrzać.
Odżywianie
Żywią się magią obecną w otoczeniu, czyli, ściślej mówiąc, powietrzu, którym oddychają. Z tego powodu proces odżywiania przebiega łatwo i sprawnie, zaś uszatki tęczowe są w stanie w każdej chwili zaspokoić swoje potrzeby związane z żywieniem się. Wówczas otwierają dzióbek i wyglądają jakby coś śpiewały, jednak bez żadnego dźwięku przy tej czynności. Gdy poczują sytość, zapadają w sen trwający przeciętnie dwanaście godzin. Odżywianie ma miejsce tylko w dzień po to, aby w nocy mieć siłę na wojaże i zalecanie się do reprezentantów swojego gatunku. Można śmiało powiedzieć, że sposób odżywiania ułatwia codzienne funkcjonowanie, ponieważ, jak wiadomo, magia występuje na terenie całego kontynentu, więc sowa nie ma najmniejszego problemu w zdobyciu pokarmu dla siebie i swoich młodych żywiących się w identyczny sposób, co rodzice.
Zachowanie
W dzień gatunek nie zachowuje się w sposób aktywny, żeruje w nocy, pohukuje i może zachowywać się jak dzięcioł, a mianowicie wbijać dzióbek w korę drzewa w poszukiwaniu pasożytów, na które sowa ta poluje. Uszatka Tęczowa jest kochliwym ptaszkiem, nie potrafi długo wytrzymać przy jednym partnerze, nie jest monogamiczna jak to bywa u ludzi, a poszukuje całe życie idealnego dla siebie kandydata na towarzysza swojej ptasiej egzystencji. Zwierzę jest inteligentne i sprytne, poradzi sobie w większości warunków, i gdyby nie to, że cierpi wskutek działalności pasożytniczej, można by stwierdzić, że jest odporne i wytrzymałe, ale tu Matka Natura im poskąpiła. Jaja składa w ziemi, w tym celu buduje płytkie norki. Pozostałe gatunki sów nie kują dziupli w drzewie, uchatka tęczowa jest tutaj wyjątkiem.
Informacje dodatkowe
Ten gatunek najbardziej lubiany jest przez Zmiennokształtnych, zwłaszcza Jeleniołaków, którzy wierzą, że dotknięcie sowy zwiastuje coś pozytywnego i da im urodę czy miłość. Jeleniołaki, gdy spotkają uszatkę tęczową na swojej drodze, a następnie kogoś poznają, w kim się zadurzą, zwykle zawdzięczają to pojawieniu się uszatki. Niegdyś uszatki tęczowe zamieszkiwały całą Alaranię i przystosowywały się do różnych i zmiennych warunków życiowych. Obecnie gatunek żyje głównie na terenie Tęczowych Jezior oraz sporadycznie w Lasach Eriantur. Ten stan rzeczy jest spowodowany wymieraniem zwierzęcia, ma słaby układ odpornościowy, przebywa często w towarzystwie pasożytów drzewnych. Sprawiają one, że zarówno żołądek, jak i jelita osłabiają organizm sowy do tego stopnia, że chorują i następnie umierają. Społeczność Alarian zdążyła się już przyzwyczaić do tego, czego nie można powiedzieć o innych rasach. To właśnie Jeleniołakiprzyczyniły się do wzrostu populacji omawianego ptaka, przenosząc poszczególne egzemplarze na zdrowsze drzewa niemające w sobie pasożytów. W ten prosty sposób gatunek obecnie przeżywa swój renesans, jednak na tę chwilę trudno mówić o tym, aby ponownie zasilił cały kontynent, ponieważ jest to proces długotrwały, aczkolwiek możliwy do zrealizowania, lecz wymagający czasu i cierpliwości.
